Δεν υφίσταται έλλειψη αμεροληψίας των δικαστών όταν αυτοί είχαν εκδικάσει άλλα γεγονότα ή αποδεικτικά στοιχεία των ίδιων διαδίκων σε προγενέστερες διαδικασίες.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ilie κατά Ρουμανίας της 26.09.2019 (αριθ. 26220/10)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Έλλειψη αμεροληψίας δικαστών και ιδιοκτησιακά δικαιώματα.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρχε αντικειμενικός λόγος που να θεμελιώνει τη βασιμότητα του ισχυρισμού ότι τέσσερις δικαστές, οι οποίοι είχαν ασχοληθεί με την ιδιοκτησιακή διαφορά της προσφεύγουσας, δεν ήταν αμερόληπτοι. Οι δικαστές που εξέταζαν την υπόθεση στο τελικό στάδιο των διαδικασιών, δεν είχαν ασχοληθεί με τα ίδια γεγονότα ή αποδεικτικά στοιχεία, όπως στην προηγούμενη διαδικασία που συμμετείχαν.
Οι εγχώριες αποφάσεις, οι οποίες απορρίπτουν την ένσταση μεροληψίας κατά ενός δικαστή και η άρνησή τους να επιτρέψουν σε άλλους τρεις δικαστές να αυτό-εξαιρεθούν βασίστηκαν στο νόμο και λήφθηκαν με ανεξάρτητο τρόπο. Οι ανησυχίες της για τυχόν μεροληψία, ήταν αβάσιμες και η καταγγελία σχετικά με αυτό το ζήτημα έπρεπε να απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα, Elena Ilie, είναι υπήκοος της Ρουμανίας η οποία γεννήθηκε το 1944 και ζει στη Vâlcea (Ρουμανία). Το 1991, ο πρόγονος της κυρίας Ilie υπέβαλε επιτυχώς αίτημα σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία για τη διευθέτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της γης της, η οποία είχε εθνικοποιηθεί από το κομμουνιστικό καθεστώς. Στη συνέχεια κληρονόμησε τη γη.
Το 2005, ιδιωτικοί φορείς ζήτησαν την ακύρωση των εγγράφων που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα του προγόνου της επί της γης. Ο Δικαστής M.F. του Επαρχιακού Δικαστηρίου έκρινε ότι οι αρχές είχαν κάνει λάθος κατά την προσκόμιση των εγγράφων και ότι η προσφεύγουσα δεν μπόρεσε να αποδείξει την κυριότητα του προγόνου της επί του αγροτεμαχίου πριν από την εθνικοποίησή του. Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε το 2007 από το Επαρχιακό Δικαστήριο, το οποίο αναγνώρισε την εγκυρότητα των εγγράφων και των δικαιωμάτων του προγόνου επί της γης.
Λίγους μήνες αργότερα οι ίδιοι ιδιώτες άσκησαν αναγνωριστική αγωγή για αναγνώριση δικαιώματος κυριότητας στη γη μέσω χρησικτησίας. Το 2008, το Επαρχιακό Δικαστήριο, με τους M.V., G.D., and L.I. ως δικαστές, διαπίστωσε ότι οι ιδιώτες είχαν στην κατοχή τους την αμφισβητούμενη γη για περισσότερα από 30 χρόνια.
Τις διαδικασίες των ιδιωτών για την επιστροφή της γης προέδρευσε ο δικαστής M.F. Η αμφισβήτηση της απόφασης για λόγους μεροληψίας του δικαστή, απορρίφθηκε το 2009 και το δικαστήριο έκανε αποδεκτά τα αιτήματα των ιδιωτών.
Η έφεση της προσφεύγουσας κατά των δύο αποφάσεων υπεβλήθη ενώπιον των δικαστών M.V., G.D. και L.I., οι οποίοι προσπάθησαν να εξαιρεθούν από την υπόθεση λόγω της προηγούμενης συμμετοχής τους. Ωστόσο, το αίτημα αυτό-εξαίρεσής τους απορρίφθηκε. Το Περιφερειακό Δικαστήριο διαπίστωσε τον Νοέμβριο του 2009 ότι και τα δύο μέρη κατείχαν τίτλους κυριότητας επί της γης, αλλά ότι οι τίτλοι των ιδιωτικών φορέων ήταν πιο ξεκάθαροι και σαφείς.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 6
Το Δικαστήριο εξέτασε το αν οι φόβοι της προσφεύγουσας σχετικά με την έλλειψη αμεροληψίας κατά το τελικό στάδιο των δικαστικών διαδικασιών, ήταν αντικειμενικά δικαιολογημένοι. Αυτοί οι φόβοι είχαν προκύψει επειδή και οι τέσσερις δικαστές είχαν κάποια στιγμή εκδικάσει πτυχές της διαφοράς ιδιοκτησίας. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η τελευταία διαδικασία αφορούσε τα ίδια γεγονότα ή αποδεικτικά στοιχεία με τις δύο πρώτες.
Πράγματι, η τελευταία διαδικασία αφορούσε μόνο τη σύγκριση των τίτλων ιδιοκτησίας των μερών και ο ρόλος του δικαστηρίου ήταν να καθορίσει, βάσει αντικειμενικών παραγόντων, ποιος τίτλος ήταν καλύτερα καθορισμένος. Δεν υπήρξε περιθώριο επανεξέτασης της εγκυρότητας των προηγούμενων αποφάσεων, οι οποίες, είχαν καταστεί αμετάκλητες και εκτελεστές. Παρ’ όλο που δηλώσεις και τα πορίσματα της προηγούμενης διαδικασίας είχαν αναφερθεί στην τελική διαδικασία, θεωρούνταν ως δεδικασμένο και ήταν δεσμευτικές.
Η προσφεύγουσα επικαλέστηκε επίσης, την εσφαλμένη εκτίμηση των αποδεικτικών στοιχείων καθώς τα δικαστήρια στην τελευταία φάση των διαδικασιών είχαν αγνοήσει ορισμένα έγγραφα στα οποία αποδεικνύονταν ο τίτλος και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της. Ωστόσο, το Δικαστήριο σημείωσε ότι τόσο πρωτοβαθμίως, όσο και δευτεροβαθμίως οι δικαστές αναγνώρισαν ότι τα μέρη είχαν δικαιώματα ιδιοκτησίας, βάσει των προσκομισθέντων αποδεικτικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των προηγούμενων αποφάσεων.
Επιπλέον, οι ενστάσεις της προσφεύγουσας για μεροληψία κατά του δικαστή M.F. και η αίτηση αυτό-εξαίρεσης των M.V., G.D., and L.I. είχε απορριφθεί μετά από εξέτασή της από δικαστές των οποίων η αμεροληψία δεν είχε αμφισβητηθεί και οι οποίοι αναφέρθηκαν στο εφαρμοστέο δίκαιο. Οι λόγοι για την απόρριψη της ένστασης μεροληψίας και της αίτησης αυτό-εξαίρεσης δεν ήταν ούτε αυθαίρετοι, ούτε παράλογοι.
Γενικά, δεν υπήρξε καμία αντικειμενική δικαιολογία για τις ανησυχίες της προσφεύγουσας σχετικά με την αμεροληψία των δικαστών, και η καταγγελία της επί του θέματος αυτού έπρεπε να απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη. Έχοντας εξετάσει επίσης τις άλλες καταγγελίες της σύμφωνα με το άρθρο 6 και το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει παραβίαση και απέρριψε αυτό το μέρος της προσφυγής ως προδήλως αβάσιμο.
