Πολλαπλές παραβάσεις της ΕΣΔΑ (βασανιστήρια, δίκαιη δίκη κλπ) σε βάρος εικαζόμενου μέλους της Αλ Κάϊντα και κρατούμενου της CIA σε μυστικές εγκαταστάσεις
ΑΠΟΦΑΣΗ
Αl-Hawsawi κατά Λιθουανίας της 16.01.2024 (αριθ. προσφ. 6383/17)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο προσφεύγων δικάζεται την περίοδο έκδοσης της απόφασης του ΕΔΔΑ ενώπιον στρατιωτικής επιτροπής των ΗΠΑ στον κόλπο του Γκουαντάναμο με την κατηγορία ότι είναι διαμεσολαβητής και οικονομικός διαχειριστής της Αλ Κάϊντα. Άσκησε προσφυγή στο ΕΔΔΑ επικαλούμενος πολλαπλές καταγγελίες για βασανιστήρια, κακομεταχείριση και μη αναγνωρισμένη κράτηση μεταξύ των ετών 2005-06, όταν κρατήθηκε σε μυστική εγκατάσταση στη Λιθουανία υπό τη διαχείριση της CIA.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η υπόθεση βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε έμμεσες αποδείξεις. Μια προσεκτική ανάλυση των αποδεικτικών στοιχείων στην υπόθεση Abu Zubaydah είχε ήδη επιτρέψει στο Δικαστήριο να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κέντρο κράτησης γνωστό ως Site Violet βρισκόταν στη Λιθουανία. Το καθ’ού κράτος είχε επίσης εφαρμόσει ένα εξαιρετικά σκληρό καθεστώς κράτησης, είχε ως συνήθη πρακτική το δέσιμο των ματιών, χρησιμοποίηση κουκούλας, απομόνωση, συνεχές δέσιμο ποδιών και έκθεση σε θόρυβο και φως. Τα σωρευτικά αποτελέσματα ενός τέτοιου καθεστώτος κράτησης ισοδυναμούσαν με απάνθρωπη μεταχείριση κατά την έννοια της Σύμβασης και ως εκ τούτου υπήρχε παραβίαση των άρθρων 3 και 5.
Επιπλέον ο προσφεύγων δεν έλαβε το καθεστώς του θύματος. Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι το θύμα είχε το δικαίωμα να λάβει ακριβή περιγραφή της ταλαιπωρίας του και του ρόλου των υπευθύνων για τη δοκιμασία του και το λιθουανικό κοινό είχε έννομο συμφέρον να ενημερωθεί για την ποινική διαδικασία και τα αποτελέσματά της. Λόγω αυτών των ελλείψεων, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η Λιθουανία δεν εκπλήρωσε το καθήκον της να διεξαγάγει αποτελεσματική και διεξοδική έρευνα, κατά παράβαση της διαδικαστικής πτυχής του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ.
Ακολούθως το Δικαστήριο του Στρασβούργου διαπίστωσε παραβιάσεις του άρθρου 8 λόγω της παράνομης και μη αποκαλυφθείσας κράτησης και του άρθρου 6§1 γιατί οι δίκες ενώπιον της στρατιωτικής επιτροπής των ΗΠΑ δεν πληρούσαν τις πιο βασικές εγγυήσεις μιας δίκαιης δίκης. Τέλος διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 2 και του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου με αριθ. 6 γιατί ο προσφεύγων αντιμετωπίζει την θανατική ποινή και τέλος παραβίαση του άρθρου 13 γιατί δεν είχε στη διάθεσή του κανένα αποτελεσματικό ένδικο μέσο σε εθνικό επίπεδο για να διαμαρτυρηθεί για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του.
Το ΕΔΔΑ επιδίκασε στον προσφεύγοντα 100.000 ευρώ για ηθική βλάβη και στην ΜΚΟ που τον εκπροσώπησε 30.000 ευρώ για έξοδα
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο2,
Άρθρο 3,
Άρθρο 5,
Άρθρο 6§1,
Άρθρο8,
Άρθρο 13,
Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 6
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, Mustafa Ahmed Adam al-Hawsawi, είναι υπήκοος της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος γεννήθηκε το 1968 και κρατείται κατά το χρόνο έκδοσης της απόφασης του ΕΔΔΑ στις εγκαταστάσεις εγκλεισμού στη ναυτική βάση του Γκουαντάναμο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κούβα. Η υπόθεση αφορούσε την «έκτακτη παράδοση» του προσφεύγοντος από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της οποίας φέρεται να κρατήθηκε σε μυστικό κέντρο κράτησης της CIA στη Λιθουανία το 2005-06. Ως «κατ’ εξαίρεση παράδοση» νοείται η μεταφορά προσώπων από μια δικαιοδοσία ή κράτος σε άλλο, με σκοπό την κράτηση και την ανάκριση εκτός του κανονικού νομικού συστήματος, με πραγματικό κίνδυνο βασανιστηρίων ή σκληρής, απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης. Ο προσφεύγων δήλωσε ότι συνελήφθη τον Μάρτιο του 2003 στο Πακιστάν κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» μετά τις επιθέσεις της 9/11. Μεταφέρθηκε υπό κράτηση από τις αρχές των ΗΠΑ και, έκτοτε, κρατείται κρυφά σε παράνομες εγκαταστάσεις κράτησης της CIA σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Λιθουανίας. Υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, είχε μεταφερθεί είτε στις 18 Φεβρουαρίου είτε στις 6 Οκτωβρίου 2005 σε μυστικό κέντρο κράτησης της CIA στη Λιθουανία, με την κωδική ονομασία “Detention Site Violet”. Μεταφέρθηκε από τη Λιθουανία σε άλλη μυστική τοποθεσία στο Αφγανιστάν στις 25 Μαρτίου 2006, όταν χρειαζόταν επείγουσα ιατρική περίθαλψη και οι τοπικές αρχές δεν ήταν σε θέση να την παράσχουν. Η έλλειψη επείγουσας ιατρικής περίθαλψης για τους κρατούμενους είχε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο του χώρου στη Λιθουανία.
Τελικά, στις 5 Σεπτεμβρίου 2006, μεταφέρθηκε υπό στρατιωτική κράτηση των ΗΠΑ στον κόλπο του Γκουαντάναμο, όπου παραμένει μέχρι σήμερα και επί του παρόντος δικάζεται με θανατικές κατηγορίες ενώπιον στρατιωτικής επιτροπής των ΗΠΑ. Οι κατηγορίες εναντίον του αφορούν τρομοκρατία, συνωμοσία, κατηγορίες για φόνο, επίθεση σε αμάχους, σκόπιμη πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών, αεροπειρατεία και καταστροφή περιουσίας. Σύμφωνα με τον προσφεύγοντα, υποβλήθηκε σε «ενισχυμένες τεχνικές ανάκρισης» καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησής του από τη CIA, προκειμένου να αποκτήσουν πληροφορίες σχετικά με τρομοκρατικές επιχειρήσεις της Αλ Κάϊντα. Πάσχει από μια σειρά σοβαρών παθήσεων, συμπεριλαμβανομένου του πόνου του παχέος εντέρου και των αιμορροΐδων του ορθού που προκλήθηκαν από τη βάναυση μεταχείρισή του υπό κράτηση από τη CIA, δηλαδή σοδομισμό με ξένο αντικείμενο, χρόνιες ημικρανίες, υπέρταση, απώλεια ακοής και αϋπνία. Τον Φεβρουάριο του 2014 κινήθηκε προδικαστική έρευνα σχετικά με τους ισχυρισμούς του κ στη Λιθουανία. Επί του παρόντος βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και δεν του έχει ακόμη χορηγηθεί το καθεστώς του θύματος στη διαδικασία.
Ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η Λιθουανία επέτρεψε στη CIA να τον κρατήσει κρυφά στο έδαφός της, να τον υποβάλει σε βασανιστήρια, διάφορες άλλες μορφές ψυχικής και σωματικής κακοποίησης και κράτηση σε απομόνωση, στερώντας του έτσι τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με την οικογένειά του ή τον έξω κόσμο. Κατήγγειλε επίσης ότι η Λιθουανία επέτρεψε τη μεταφορά του σε άλλους μυστικούς χώρους κράτησης υπό τη διαχείριση της CIA, εκθέτοντάς τον σε περαιτέρω αυθαίρετη κράτηση και κακομεταχείριση, σε κατάφωρα άδικη δίκη και σε κίνδυνο θανατικής ποινής. Τέλος, παραπονέθηκε για την έλλειψη άμεσης και ενδελεχούς έρευνας σχετικά με τους ισχυρισμούς του και για την έλλειψη αποτελεσματικών ένδικων μέσων για να καταγγείλει την παραβίαση των δικαιωμάτων του. Ο προσφεύγων επικαλέστηκε τα άρθρα 2 (δικαίωμα στη ζωή), 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), 5 (δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και την ασφάλεια), 6 § 1 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη), 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής) και 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) και το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 6 (κατάργηση της θανατικής ποινής).
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρα 3 και 5
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η υπόθεση βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε έμμεσες αποδείξεις, καθώς τα τελευταία 20 ή και περισσότερα χρόνια ο προσφεύγων είχε υποβληθεί σε ουσιαστική απαγόρευση επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Επιπλέον, η επικοινωνία του με τον Αμερικανό συνήγορό του και η περιγραφή των εμπειριών του από την κράτηση της CIA ήταν απόρρητες. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο διαπίστωσε τα γεγονότα από άλλες δημόσιες πηγές, συμπεριλαμβανομένης, ειδικότερα, της αποχαρακτηρισμένης περίληψης του 2014 της έκθεσης της Γερουσίας των ΗΠΑ σχετικά με τα βασανιστήρια της CIA, η οποία περιγράφει λεπτομερώς τις δραστηριότητες της CIA στο μυστικό πρόγραμμα κρατουμένων κατά τα έτη 2001-2009. Στηρίχθηκε επίσης στις καταθέσεις εμπειρογνωμόνων που άκουσε το Δικαστήριο σε άλλες σχετικές υποθέσεις: Husayn (Abu Zubaydah) κατά Πολωνίας, Al Nashiri κατά Πολωνίας. Πολωνία και Abu Zubaydah κατά Λιθουανίας. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περιελάμβαναν λεπτομέρειες για το πώς οι κρατούμενοι είχαν υποστεί κακομεταχείριση, την κίνηση αεροπλάνων που ήταν γνωστό ότι είχαν χρησιμοποιηθεί από τη CIA για επιχειρήσεις έκνομων μεταγωγών, πώς η CIA είχε πληρώσει ξένες κυβερνήσεις για να φιλοξενήσουν κρατούμενους σε χώρους και πώς είχε αναπτυχθεί το πρόγραμμα όλα αυτά τα χρόνια.
Μια προσεκτική ανάλυση των αποδεικτικών στοιχείων στην υπόθεση Abu Zubaydah είχε ήδη επιτρέψει στο Δικαστήριο να καταλήξει πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία στο συμπέρασμα ότι το κέντρο κράτησης γνωστό ως Site Violet βρισκόταν στη Λιθουανία. Το Δικαστήριο δεν μπόρεσε να βρει κανένα στοιχείο στην υπόθεση του προσφεύγοντος ικανό να μεταβάλει το συμπέρασμα αυτό. Ούτε η κυβέρνηση αμφισβήτησε τα πραγματικά αυτά περιστατικά. Επιπλέον, βάσει όλων των στοιχείων, το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν σαφές ότι η Λιθουανία είχε φιλοξενήσει κέντρο κράτησης της CIA από τις 17 ή 18 Φεβρουαρίου 2005 έως τις 25 Μαρτίου 2006 και ότι ο προσφεύγων είχε κρατηθεί εκεί. Πράγματι, το όνομά του και η παρουσία του στο κέντρο κράτησης Violet αναφέρθηκαν ρητά σε μία από τις πιο αξιόπιστες πηγές γνώσης των επιχειρήσεων παράδοσης της CIA, την προαναφερθείσα έκθεση της Επιτροπής της Γερουσίας των ΗΠΑ του 2014 σχετικά με τα βασανιστήρια της CIA. Η έκθεση αυτή εξηγούσε την άρνηση των τοπικών αρχών «να δεχτούν τον κρατούμενο της CIA Mustafa Ahmad al-Hawsawi σε τοπικό νοσοκομείο παρά τις προηγούμενες συζητήσεις...» και ότι ως αποτέλεσμα «η CIA αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τρίτες χώρες για την παροχή ιατρικής περίθαλψης στον al-Hawsawi».
Το Δικαστήριο συνέχισε σημειώνοντας ότι η Κυβέρνηση δεν είχε παράσχει ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο για να θέσει υπό αμφισβήτηση τα ευρήματα του Δικαστηρίου στην υπόθεση Abu Zubaydah ότι οι Λιθουανικές αρχές έπρεπε να γνωρίζουν το σκοπό των δραστηριοτήτων της CIA στο έδαφός της και είχαν συνεργαστεί. Όπως και στην υπόθεση εκείνη, έπρεπε επίσης να ήταν σαφές ότι τέτοιες ενέργειες είχαν απειλήσει τα δικαιώματα του προσφεύγοντος, δεδομένων των ευρέως διαθέσιμων πληροφοριών σχετικά με τα βασανιστήρια, την κακομεταχείριση και την κακοποίηση υπόπτων τρομοκρατίας υπό κράτηση στις ΗΠΑ, οι οποίες κυκλοφόρησαν στο κοινό το 2002-05, συμπεριλαμβανομένου του Λιθουανικού Τύπου. Συνολικά, οι ισχυρισμοί του προσφεύγοντος ενέπιπταν στη δικαιοδοσία της Λιθουανίας και θα μπορούσαν να την καταστήσουν υπόλογη βάσει του άρθρου3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης). Το Δικαστήριο είχε προηγουμένως καταλήξει στο συμπέρασμα, κατά την έκδοση της απόφασής του στην υπόθεση Abu Zubaydah τον Απρίλιο του 2018, ότι η έρευνα σχετικά με τη συνενοχή της Λιθουανίας στο πρόγραμμα μυστικών κρατουμένων της CIA και την αποτυχία εντοπισμού των υπευθύνων δεν είχε σημειώσει ουσιαστική πρόοδο. Η διαπίστωση αυτή ίσχυε και για το τμήμα της έρευνας στην επίδικη υπόθεση που εκκρεμούσε από το 2014. Όσον αφορά την περίοδο μετά το 2018, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η Κυβέρνηση βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στις επανειλημμένες προσπάθειές της να αποκτήσει πληροφορίες από άλλα κράτη, και ιδίως από τις ΗΠΑ, χωρίς να αναφέρει ικανοποιητικούς λόγους για τους οποίους δεν είχε σημειωθεί απτή πρόοδος στη διερεύνηση της συνενοχής των Λιθουανών αξιωματούχων στις δραστηριότητες της CIA. Ούτε στον προσφεύγοντα είχε χορηγηθεί καθεστώς θύματος, παρά τα πολυάριθμα αιτήματά του. Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι το θύμα είχε το δικαίωμα να λάβει ακριβή περιγραφή της ταλαιπωρίας του και του ρόλου των υπευθύνων για τη δοκιμασία του και το Λιθουανικό κοινό είχε έννομο συμφέρον να ενημερωθεί για την ποινική διαδικασία και τα αποτελέσματά της. Λόγω αυτών των ελλείψεων, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η Λιθουανία δεν εκπλήρωσε το καθήκον της να διεξαγάγει αποτελεσματική και διεξοδική έρευνα, κατά παράβαση της διαδικαστικής πτυχής του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ. Όσον αφορά την ουσιαστική πτυχή του άρθρου 3, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων δεν είχε υποβληθεί στις σκληρότερες τεχνικές ανάκρισης στη Λιθουανία. Ωστόσο, τα προηγούμενα βασανιστήρια του (συμπεριλαμβανομένου του «ντους του νερού» κλπ) έπρεπε να ληφθούν υπόψη κατά την εξέταση της κράτησής του εκεί, επειδή θα φοβόταν συνεχώς ότι η προηγούμενη σκληρή μεταχείριση θα του επιβαλλόταν ξανά.
Εν πάση περιπτώσει, η Λιθουανία είχε επίσης εφαρμόσει ένα εξαιρετικά σκληρό καθεστώς κράτησης, το οποίο, σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA (και ιδίως τις σχετικές κατευθυντήριες γραμμές που ίσχυαν τότε για τους κρατούμενους της CIA) είχε ως συνήθη πρακτική να περιλαμβάνει δέσιμο των ματιών, χρήση κουκούλας, απομόνωση, συνεχή χρήση δεσμών στα πόδια και έκθεση σε θόρυβο και φως. Τα σωρευτικά αποτελέσματα ενός τέτοιου καθεστώτος κράτησης ισοδυναμούσαν με απάνθρωπη μεταχείριση κατά την έννοια της ΕΣΔΑ, την οποία οι Λιθουανικές αρχές είχαν καταστήσει δυνατή συνεργαζόμενες με τη CIA. Ως εκ τούτου, οι αρχές θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνες για την παραβίαση των δικαιωμάτων του προσφεύγοντος βάσει του άρθρου 3. Επιπλέον, επέτρεψαν την παράδοσή του εκτός της χώρας και τον εξέθεσαν σε προβλέψιμο σοβαρό κίνδυνο περαιτέρω κακομεταχείρισης, κατά παράβαση των άρθρων 3 και 5 (δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια) Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι το σκεπτικό πίσω από το μυστικό πρόγραμμα κρατουμένων της CIA ήταν ειδικά η απομάκρυνση υπόπτων τρομοκρατίας από οποιαδήποτε νομική προστασία κατά των βασανιστηρίων και της εξαναγκαστικής εξαφάνισης. Το όλο σύστημα έπρεπε να λειτουργεί με απόλυτη μυστικότητα εκτός της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων των ΗΠΑ και σε συνεργασία με τις χώρες υποδοχής. Μια τέτοια συνεργασία, που περιελάμβανε την προσαρμογή της μυστικής τοποθεσίας για τις ανάγκες, την ασφάλεια και την υλικοτεχνική υποστήριξη της CIA, ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των μυστικών εγκαταστάσεων κράτησης της CIA. Ως εκ τούτου, η Λιθουανία ήταν υπεύθυνη για τη μυστική κράτηση του κ. al-Hawsawi στο έδαφός της και τη μεταφορά του από τη Λιθουανία σε άλλο τόπο κράτησης της CIA, κατά παράβαση του άρθρου 5.
Άρθρο 8
Η επέμβαση στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του προσφεύγοντος έλαβε χώρα στο πλαίσιο παράνομης και μη αποκαλυφθείσας κράτησης. Δεν υπήρχε καμία νοητή δικαιολογία για αυτό βάσει του άρθρου 8 και έπρεπε να θεωρηθεί ότι δεν ήταν σύμφωνο με το νόμο.
Άρθρο 6 § 1
Όταν ο προσφεύγων μεταφέρθηκε εκτός Λιθουανίας, οι αρχές έπρεπε να γνωρίζουν την ευρέως εκφρασμένη δημόσια ανησυχία ότι οι δίκες ενώπιον της στρατιωτικής επιτροπής των ΗΠΑ δεν πληρούσαν τις πιο βασικές εγγυήσεις μιας δίκαιης δίκης. Παρά τον πραγματικό και προβλέψιμο κίνδυνο να αντιμετωπίσει κατάφωρη αρνησιδικία στις ΗΠΑ, η Λιθουανία είχε βοηθήσει στη μεταφορά του από το έδαφός της, κατά παράβαση του άρθρου 6 § 1.
Άρθρα 2 και 3 και άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 6 (κατάργηση της θανατικής ποινής)
Η Λιθουανία ήταν υπεύθυνη για τη μεταφορά του προσφεύγοντος από τη CIA στη δικαιοδοσία της στρατιωτικής επιτροπής των ΗΠΑ, όπου έκτοτε έχει προσαχθεί, δικάζεται και αντιμετωπίζει την θανατική ποινή. Ως εκ τούτου, υπήρξε παραβίαση των άρθρων 2 και 3 της Σύμβασης σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 6.
Άρθρο 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) σε συνδυασμό με τα άρθρα 3, 5 και 8.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι είχε ήδη διαπιστώσει ότι η ποινική έρευνα στη Λιθουανία δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα της Σύμβασης. Ο προσφεύγων δεν είχε στη διάθεσή του κανένα αποτελεσματικό ένδικο μέσο σε εθνικό επίπεδο για να διαμαρτυρηθεί για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του και διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 13, σε συνδυασμό με τα άρθρα 3, 5 και 8.
Άρθρο 46 (δεσμευτική ισχύς και εκτέλεση αποφάσεων).
Παρόλο που η Λιθουανία είχε ήδη ζητήσει βοήθεια και δικαστική συνεργασία από τις αρχές των ΗΠΑ, το Δικαστήριο συνέστησε να προβεί σε περαιτέρω ενέργειες για να άρει, ή τουλάχιστον, να επιδιώξει να περιορίσει τις επιπτώσεις των παραβιάσεων των δικαιωμάτων του προσφεύγοντος. Επιπλέον, έπρεπε να ληφθούν χωρίς καθυστέρηση όλα τα αναγκαία μέτρα για την επανανεργοποίηση και την πρόοδο της ποινικής έρευνας που βρισκόταν κατά τον χρόνο έκδοσης της απόφασης του ΕΔΔΑ σε εξέλιξη, η οποία θα πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν μόλις διευκρινιστούν, στο μέτρο του δυνατού, οι συνθήκες της μεταφοράς, κράτησης και απομάκρυνσης του προσφεύγοντος από τη Λιθουανία. Η έρευνα θα πρέπει επίσης να έχει ως στόχο να επιτρέψει στις εγχώριες αρχές να εντοπίσουν και, κατά περίπτωση, να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους.
Άρθρο 41 (δίκαιη ικανοποίηση): Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Λιθουανία έπρεπε να καταβάλει στον προσφεύγοντα 100.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 30.000 ευρώ στην ΜΚΟ REDRESS που τον εκπροσώπησε για έξοδα και δαπάνες (επιμέλεια echrcaselaw.com).
