Η προσωρινή τοποθέτηση ανηλίκου, καταδικασθέντος για ναρκωτικά και κλοπές, σε ανοιχτό κέντρο για να αποτραπεί από διάπραξη νέων αδικημάτων δεν παραβίασε το δικαίωμά του στην ελευθερία και ασφάλεια
ΑΠΟΦΑΣΗ
Reist κατά Ελβετίας της 27.10.2020 (αριθ. προσφ. 39246/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Προσωρινά προστατευτικά μέτρα Εισαγγελέα Ανηλίκων κατά του ανήλικου προσφεύγοντος που είχε καταδικασθεί σε ποινή φυλάκισης για κλοπές, απάτες και για ναρκωτικά.
Αρχικά ο Εισαγγελέας διέταξε ως Λόγω αποτυχίας του εν αρχικό αποτρεπτικό μέτρο την «προσωπική συνδρομή». Όμως λόγω της αποτυχίας του αρχικού αυτού μέτρου και εν αναμονή της έκδοσης απόφασης τροποποίησής του, ο Εισαγγελέας διέταξε την προσωρινή τοποθέτηση του προσφεύγοντος σε ανοιχτό ίδρυμα μέχρι τρεις μήνες ως ύστατη λύση διαχείρισης του προβλήματος. Ο εισαγγελέας διέταξε το προστατευτικό αυτό μέτρο ώστε ο ανήλικος προσφεύγων να αποτραπεί να κάνει χρήση ναρκωτικών και να διαπράξει περαιτέρω αδικήματα.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπήρξε επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της αρχικής απόφασης επί της ποινής του και της προσωρινής τοποθέτησης του προσφεύγοντος στο ανοικτό ίδρυμα, ότι το μέτρο αυτό προεβλέπετο από τη νομοθεσία και ότι ο Εισαγγελέας δικαιούτο να το διατάξει.
Το Στρασβούργο δεν διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 5 § 1 (δικαίωμα στην ελευθερία και ασφάλεια) της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 5
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, Steve Reist, γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1996 και ζει στο Koppigen (Ελβετία). Τον Μάρτιο του 2014, όταν ήταν ανήλικος, ο προσφεύγων καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης πέντε ημερών με αναστολή, και ένα έτος υπό δικαστική επιτήρηση, για πράξεις κλοπής, πολλαπλές κατηγορίες απάτης και απόπειρες απάτης, έχοντας προκαλέσει ζημία στο θύμα που ανήλθε συνολικά σε 2.700 ελβετικά φράγκα (CHF) (ή 2.560 ευρώ περίπου), καθώς και για αγορά, χρήση και μεταπώληση 30 γραμμαρίων ινδικής κάνναβης. Την ίδια στιγμή, ο εισαγγελέας διέταξε ένα προστατευτικό μέτρο ώστε ο προσφεύγων να αποτραπεί να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών και από τη διάπραξη περαιτέρω αδικημάτων.
Σημειώνοντας την αναποτελεσματικότητα του προστατευτικού μέτρου ο εισαγγελέας αποφάσισε να υποβάλει αίτηση για αντικατάσταση του αρχικού μέτρου. Εν αναμονή της απόφασης για την τροποποίηση του μέτρου, ο εισαγγελέας διέταξε την προσωρινή τοποθέτηση του προσφεύγοντος σε ανοιχτό ίδρυμα, ο οποίος επρόκειτο να τοποθετηθεί σε ασφαλές περιβάλλον για τη μέγιστη περίοδο των τριών μηνών. Θεώρησε ότι αυτό το προσωρινό μέτρο ήταν απαραίτητο και αναλογικό της επικίνδυνης συμπεριφοράς του.
Το ένδικο μέσο του προσφεύγοντος στο Ανώτατο Δικαστήριο του καντονιού της Βέρνης απορρίφθηκε με απόφαση της 9 Ιανουαρίου 2015. Ο προσφεύγων άσκησε ένδικο μέσο ενώπιον του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου, ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή του από την προσωρινή τοποθέτηση. Πριν όμως το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο απαντήσει αρνητικά στο αίτημά του σε απόφαση της 22ας Απριλίου 2015, είχε ήδη αφεθεί ελεύθερος από το Δικαστήριο Ανηλίκων και ζούσε με τους γονείς του.
Στηριζόμενος στο άρθρο 5 (δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η προσωρινή του τοποθέτηση είχε διαταχθεί χωρίς νομική βάση.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η στέρηση της ελευθερίας σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 1α πρέπει να βασίζεται σε «καταδίκη» και έπρεπε να υπάρχει επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της αρχικής καταδίκης και του καθορισμένου μέτρου. Στην παρούσα υπόθεση, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η συνοπτική απόφαση της 18ης Μαρτίου 2014, περιείχε καταδίκη σε ενοχή για ποινικό αδίκημα και επέβαλε ποινή σε συνδυασμό με προστατευτικό μέτρο. Σχετικά με το αν υπήρχε επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της αρχικής συνοπτικής ποινής και της προσωρινής τοποθέτησης του προσφεύγοντος σε ανοιχτή εγκατάσταση – με αρχική περίοδο κράτησης έως τρεις μήνες – η συνοπτική ποινή της 18ης Μαρτίου 2014 ανέφερε ρητά μια διάταξη του Νόμου για νέους παραβάτες (ενότητα 13), που προβλέπει το προστατευτικό μέτρο της προσωπικής συνδρομής.
Η προσωπική συνδρομή ήταν ένα από τα διαθέσιμα προστατευτικά μέτρα, σύμφωνα με το οποίο ο εισαγγελέας δικαιούται, σύμφωνα με το άρθρο 5 του εν λόγω νόμου, να διατάξει μεταξύ άλλων και την προσωρινή κράτηση του προσφεύγοντος ως ύστατη λύση διαχείρισης.
Συνεπώς, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρχε επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της αρχικής ποινής και της προσωρινής τοποθέτησης του προσφεύγοντος σε ανοικτό ίδρυμα που διέταξε ο εισαγγελέας.
Κατά συνέπεια, η στέρηση της ελευθερίας που επιβλήθηκε στον προσφεύγοντα είχε καλυφθεί από το άρθρο 5 παρ. 1 στ. α και έπρεπε να χαρακτηριστεί ως νόμιμη κράτηση.
Επομένως, το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 5 § 1 της Σύμβασης (επιμέλεια echrcaselaw.com).
