Κατ’ οικον περιορισμός για πρόληψη του κορονοιού! Προσφυγή καθηγητή νομικής. Απαράδεκτη η προσφυγή
ΑΠΟΦΑΣΗ
Piperea κατά Ρουμανίας της 01.09.2022 (αρ. προσφ. 24183/21)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
«Λαική αγωγή» και ΕΔΔΑ. Προϋποθέσεις παραδεκτού για την άσκηση προσφυγής ενώπιον του ΕΔΔΑ.
Ο προσφεύγων είναι καθηγητής νομικής σχολής και δικηγόρος. Άσκησε προσφυγή στο ΕΔΔΑ κατά των μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση της Ρουμανίας βρισκόμενη σε κατάσταση συναγερμού που κηρύχθηκε στις 18 Μαΐου 2020, μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης της 16 Μαρτίου 2020, κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Ισχυρίστηκε ότι ο κατ’οίκον αποκλεισμός για την αποφυγή της μετάδοσης του κορωναιού και επακόλουθη αποστασιοποίηση από τους φοιτητές του παραβίασε το δικαίωμα του στην ιδιωτική ζωή. Επίσης ισχυρίστηκε ότι η υποχρέωση επίδειξης πιστοποιητικών σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνικής του ζωής παραβίασε το δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία.
Το Δικαστήριο τόνισε ότι τα μέτρα είχαν ληφθεί για λόγους έκτακτης ανάγκης για την πρόληψη της δημόσιας υγείας και επεσήμανε ότι το άρθρο 34 της Σύμβασης δεν επέτρεπε αφηρημένη καταγγελία. Διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων δεν τεκμηρίωσε την καταγγελία του για τον περιορισμό του δικαιώματος στην κυκλοφορία ούτε προέβαλε με συγκεκριμένους όρους τον τρόπο που είχε επηρεαστεί από τα μέτρα, ούτε είχε υποβάλει κάποια συγκεκριμένη περιγραφή της πραγματικής του εμπειρίας εκείνης της περιόδου .
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι οι καταγγελίες του προσφεύγοντος είτε δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια παραδεκτού που ορίζονται στα άρθρα 34 και 35 της Σύμβασης ή δεν υφίσταται παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατοχυρώνονται στη Σύμβαση και τα Πρωτόκολλα.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 8,
Άρθρο 2 §1 του 4ου Πρωτοκόλλου.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, Gheorghe Piperea, είναι Ρουμάνος υπήκοος ο οποίος γεννήθηκε το 1970 και ζει στο Βουκουρέστι. Είναι καθηγητής νομικής και επίσης ασκούμενος δικηγόρος.
Με την απόφαση αριθ. 394/2020 της 18ης Μαΐου 2020, η ρουμανική κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση συναγερμού, την οποία παρέτεινε επανειλημμένα έως τις 8 Μαρτίου 2022, μετά την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στις 16 Μαρτίου 2020.
Ο προσφεύγων, καθηγητής εμπορικού δικαίου σε πανεπιστήμιο, κατήγγειλε ότι η αποστασιοποίησή του από τους φοιτητές του, είχε εμποδίσει την ικανότητά του να εκτελεί τα διδακτικά του καθήκοντα υπό τις βέλτιστες συνθήκες. Εκείνος αντιτάχθηκε στην Απόφαση αρ. 293/2021 της 10ης Μαρτίου 2021, με την οποία η κυβέρνηση είχε παρατείνει την κατάσταση συναγερμού από τις 14 Μαρτίου 2021 και είχε καθορίσει τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου για την αποτροπή και την καταπολέμηση των επιπτώσεων της πανδημίας COVID-19. Ευρύτερα, διαφώνησε με μέτρα όπως π.χ κοινωνική αποστασιοποίηση, την ανάγκη χρήσης μάσκας και την ανάγκη απομόνωσης για συγκεκριμένο αριθμό ημερών σε περίπτωση θετικού τεστ SARS-CoV-2, την αξιοπιστία του οποίου αμφισβήτησε. Κατά την άποψή του, τα μέτρα αυτά ήταν τόσο ανεπαρκή όσο και περιττά.
Αίτηση δικαστικής επανεξέτασης που ασκήθηκε από τον προσφεύγοντα στα εθνικά δικαστήρια στις 16 Μαρτίου 2021 κατά της κυβερνητικής απόφασης αριθ. 293/2021 της 10ης Μαρτίου 2021 εκκρεμούσε όταν κατέθεσε την προσφυγή του στο Δικαστήριο.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8
Το Δικαστήριο επεσήμανε ότι το άρθρο 34 της Σύμβασης δεν επέτρεπε παραβιάσεις της Σύμβασης να υποβληθούν σε αφηρημένη καταγγελία και δεν παρείχαν σε μεμονωμένους προσφεύγοντες δικαίωμα προσφυγής για λόγους δημοσίου συμφέροντος (actio popularis).
Εναπόκειται στους προσφεύγοντες να τεκμηριώσουν τις καταγγελίες τους ενώπιον του Δικαστηρίου επικαλούμενοι συγκεκριμένα γεγονότα και προσκομίζοντας τα απαραίτητα στοιχεία και εξηγώντας γιατί πίστευαν ότι η διάταξη της Σύμβασης στην οποία βασίζονταν είχε παραβιαστεί.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων δεν είχε κάνει τίποτα περισσότερο από τον ισχυρισμό του περιορισμού του δικαιώματός της ελεύθερης κυκλοφορίας επικαλούμενος το άρθρο 2 § 1 του 4ου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης, χωρίς να τεκμηριώνει περαιτέρω την καταγγελία του.
Το Δικαστήριο παρατήρησε επίσης ότι τα καταγγελλόμενα μέτρα είχαν προκύψει λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, τα οποία είχαν επιβληθεί ως μέρος της κατάστασης συναγερμού που κηρύχθηκε στη Ρουμανία στις 18 Μαΐου 2020, μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης στις 16 Μαρτίου 2020, για λόγους δημόσιας υγείας. Η κατάσταση έπρεπε να χαρακτηριστεί ως «απρόβλεπτα εξαιρετική περίσταση».
Τα μέτρα που επικαλέστηκε ο προσφεύγων με γενικό και μη συγκεκριμένο τρόπο είχαν επιβληθεί σε ολόκληρο το τμήμα του πληθυσμού ως συνέπεια σε αυτό που είχαν καθορίσει οι αρμόδιες εθνικές αρχές ως σοβαρή κατάσταση δημόσιας υγείας.
Σχετικά με την εικαζόμενη παραβίαση του δικαιώματος του προσφεύγοντος για σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής σύμφωνα με το άρθρο 8 της Σύμβασης, το Δικαστήριο σημείωσε ότι δεν είχε διευκρινίσει εάν πράγματι του είχε ζητηθεί να επιδεικνύει τα χαρτιά του όταν πήγαινε οπουδήποτε, ούτε με ποιο συγκεκριμένο τρόπο το δικαίωμά του στον σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής είχε επηρεαστεί. Δεν είχε εξηγήσει με συγκεκριμένους όρους πώς τον είχαν επηρεάσει τα μέτρα, ούτε είχε υποβάλει κάποια συγκεκριμένη περιγραφή της πραγματικής του εμπειρίας εκείνης της περιόδου.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων είχε παραπονεθεί αφηρημένα ότι τα μέτρα που ελήφθησαν από το κράτος της Ρουμανίας για την καταπολέμηση της εξάπλωσης του ιού SARS-CoV-2 ήταν ανεπαρκή και ακατάλληλα. Δεν είχε παράσχει πληροφορίες για την ατομική του κατάσταση ούτε εξήγησε με συγκεκριμένους όρους πώς οι εικαζόμενες αποτυχίες των εθνικών αρχών ενδέχεται να τον επηρεάσουν άμεσα.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι καταγγελίες του προσφεύγοντος είτε δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια παραδεκτού που ορίζονται στα άρθρα 34 και 35 της Σύμβασης ή δεν στοιχειοθετούν παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατοχυρώνονται στη Σύμβαση και τα Πρωτόκολλα της.
Απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη σύμφωνα με το Άρθρο 35 § 4 της Σύμβασης. (επιμέλεια echrcaselaw.com).
