Τα όρια της σύγχρονης ιατρικής έρευνας και του σεβασμού της ιδιωτικής ζωής

ΑΠΟΦΑΣΗ:

Parrillo κατά Ιταλίας της 27.08.2015 (αριθ. 46670/11)

βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:

Η απαγόρευση σε μια γυναίκα να δωρίσει τα έμβρυα που προέρχονται από την εξωσωματική γονιμοποίηση, στην επιστημονική έρευνα δεν θεωρήθηκε αντίθετη στην τήρηση της ιδιωτικής της ζωής.

ΣΧΟΛΙΟ-ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ:

Η θεμιτή ή η απαγόρευση στην γυναίκα να δωρίσει το έμβρυο που προέρχεται από την εξωσωματική γονιμοποίηση

ΔΙΑΤΑΞΗ:

Άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) του ΕΣΔΑ.

 ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ:

Η υπόθεση αφορά μια απαγόρευση βάσει του ιταλικού νόμου. 40/2004, ο οποίος απέκλεισε την παράταση  από τη δωρεά στην επιστημονική έρευνα εμβρύων που προέρχονται από την εξωσωματική γονιμοποίηση.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ …

Το Δικαστήριο, το οποίο κλήθηκε για πρώτη φορά να αποφανθεί επί του θέματος αυτού, θεώρησε ότι το άρθρο 8 ήταν εφαρμοστέο στην περίπτωση αυτή υπό την έννοια της «ιδιωτικής ζωής», δεδομένου ότι τα εν λόγω έμβρυα περιείχαν γενετική τεκμηρίωση της κ.  Parrillo και συνεπώς αντιπροσώπευαν ένα συστατικό μέρος της. Το Δικαστήριο έκρινε, καταρχάς, ότι πρέπει να δοθεί στην Ιταλία μεγάλη διακριτική ευχέρεια για το ευαίσθητο αυτό ζήτημα.

Συναφώς, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το νόμο 40/2004 είχε αφήσει έδαφος για σημαντικές συζητήσεις και ότι ο ιταλικός νομοθέτης έλαβε υπόψη του τα συμφέροντα του κράτους για την προστασία του εμβρύου και το συμφέρον των ατόμων να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν ήταν αναγκαίο στην περίπτωση αυτή να εξετάσει το ευαίσθητο και αμφιλεγόμενο ζήτημα της ύπαρξης της ανθρώπινης ζωής, βάσει του άρθρου 2. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα περί απαγόρευσης και παραδεκτού της αίτησης: για πρώτη φορά, το Δικαστήριο εξέτασε κατά πόσο η οποία προστέθηκε στην Ιταλία το 2007, αντιπροσώπευε μια εσωτερική ένδικη αγωγή που έπρεπε να εξαντληθεί πριν από την υποβολή της αίτησης. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, στην υπό κρίση υπόθεση, σε σχέση με ένα θέμα ιατρικώς βοηθούμενης αναπαραγωγής, αυτή η μορφή επανεξετάσεως δεν αποτελούσε πραγματική προσφυγή, στην οποία θα μπορούσε να προβεί η προσφεύγουσα.