Η απέλαση Μαροκινού υπηκόου που ζούσε στην Ιταλία για 20 χρόνια για λόγους προστασίας της δημόσιας τάξης, δεν παραβίασε ούτε την οικογενειακή, ούτε την ιδιωτική του ζωή
ΑΠΟΦΑΣΗ
Narjis κατά Ιταλίας της 14.02.2019 (αρ. 57433/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Άρνηση των ιταλικών αρχών να ανανεώσουν άδεια διαμονής Μαροκινού που είχε ζήσει στην Ιταλία για 20 χρόνια, με την αιτιολογία ότι αποτελούσε κίνδυνο για την κοινωνία. Απέλασή του στο Μαρόκο. Το ΕΔΔΑ εξέτασε την καταγγελία του προσφεύγοντος υπό το πρίσμα της «ιδιωτικής ζωής» με το σκεπτικό ότι η κατάσταση του προσφεύγοντος (ανύπαντρος, 39 χρονών, ενήλικος χωρίς παιδιά, χωρίς συγκεκριμένους δεσμούς εξάρτησης με τα μέλη της οικογένειάς του), δεν εμπίπτει στο πεδίο της «οικογενειακής ζωής». Το Δικαστήριο έκρινε ότι τα εθνικά δικαστήρια, τα οποία αναφέρθηκαν ρητώς στο άρθρο 8, έλαβαν υπόψη όλες τις περιστάσεις, σταθμίζοντας μεταξύ του συμφέροντος του προσφεύγοντος στην προστασία της ιδιωτικής ζωής του και του συμφέροντος του κράτους για την προστασία της δημόσιας τάξης. Ειδικότερα, επισήμανε ότι, λαμβάνοντας υπόψη το ποινικό μητρώο του προσφεύγοντος, την τακτική χρήση ναρκωτικών και την προφανή αδυναμία του να ενταχθεί στην επαγγελματική ζωή της Ιταλίας, οι ιταλικές αρχές είχαν νόμιμους λόγους να αμφιβάλλουν για τη σταθερότητα των κοινωνικών και πολιτιστικών δεσμών του με τη χώρα υποδοχής. Μη παραβίαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Mohamed Narjis είναι Μαροκινός υπήκοος που γεννήθηκε το 1979 και ζει στο Μαρόκο. Ο προσφεύγων έγινε δεκτός στην Ιταλία το 1989 μέσω διαδικασίας οικογενειακής επανένταξης. Ο πατέρας του είχε λάβει άδεια παραμονής ως πλανόδιος πωλητής. Με τον θάνατο του πατέρα του το 2009, οι εμπορικές του δραστηριότητες αναλήφθηκαν από τη μητέρα του και μία από τις αδελφές του.
Το 1995 ο προσφεύγων εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να παίρνει ναρκωτικά . Έμεινε στην Ιταλία με βάση ανανεώσιμες άδειες εργασίας. Το αρχείο της αστυνομίας είχε 19 καταχωρήσεις για αυτόν, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων καταδικαστικών αποφάσεων, ανάμεσα στις οποίες για κακουργηματική κλοπή και ένοπλη ληστεία.
Τον Ιανουάριο του 2010, ενώ φυλακίστηκε μετά από καταδίκη για ληστεία, ο προσφεύγων ζήτησε την ανανέωση της άδειας παραμονής του. Η αίτησή του απορρίφθηκε δύο φορές από τον αρχηγό της αστυνομίας του Μιλάνου , τον Μάρτιο και τον Ιούλιο του 2010, λόγω του κινδύνου προς την κοινωνία. Άσκησε έφεση ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου.
Τον Ιούλιο του 2010 ο Νομάρχης του Μιλάνου διέταξε την απέλαση του και ο προσφεύγων άσκησε έφεση ενώπιον δικαστηρίου του Μιλάνου, το οποίο ανέστειλε τη διαδικασία εν αναμονή της απόφασης του διοικητικού δικαστηρίου. Εν τω μεταξύ αυτός είχε εγκαταλείψει την Ιταλία για το Μαρόκο. Το Φεβρουάριο του 2012 το Διοικητικό Δικαστήριο απέρριψε την έφεσή του και το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε την απόφαση αυτή.
Τον Απρίλιο του 2016 εκδόθηκε νέα εντολή απέλασης κατά του κ Νarjis μετά από καταδίκη του για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος. Τότε βρισκόταν στο Μαρόκο.
Με βάση το άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής), ο προσφεύγων παραπονέθηκε ότι είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Ιταλία, παρά το γεγονός ότι η μητέρα του, οι αδελφές και ο αδελφός του ζούσαν εκεί. Η προσφυγή κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 11 Νοεμβρίου 2015.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8 (Δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής)
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η Σύμβαση εγγυάται το δικαίωμα του αλλοδαπού να εισέλθει ή να διαμείνει στο έδαφος συγκεκριμένου κράτους. Ωστόσο, η απομάκρυνση ενός ατόμου από μια χώρα στην οποία ζούσαν στενά μέλη της οικογένειάς του θα μπορούσε να ισοδυναμεί με παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της οικογενειακής του ζωής. Επιπλέον, το σύνολο των κοινωνικών δεσμών μεταξύ των διαμενόντων μεταναστών και της κοινότητας στην οποία ζούσαν αποτελούσε μέρος της έννοιας της ιδιωτικής ζωής.
Εν προκειμένω, το Δικαστήριο έκρινε ότι, δεδομένης της πολύ μεγάλης περιόδου (20 ετών), όπου ο προσφεύγων κατοικούσε στην Ιταλία, η άρνηση ανανέωσης της άδειας διαμονής του και η απόφαση να τον απομακρύνουν από την εθνική επικράτεια αποτελούσε παρέμβαση στο δικαίωμά του για σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής.
Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο προσφεύγων ήταν άγαμος και άτεκνος ενήλικας ηλικίας 39 ετών και ότι δεν είχε επιδείξει πρόσθετα στοιχεία εξάρτησης εκτός από τους συνήθεις συναισθηματικούς δεσμούς με τη μητέρα του, τις αδελφές και τον αδερφό του (όλοι ενήλικες), αποφάσισε να μην εξετάσει την καταγγελία του στο πλαίσιο της «οικογενειακής ζωής».
Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι η παρέμβαση στο δικαίωμά του για σεβασμό της ιδιωτικής ζωής ήταν σύμφωνη με το νόμο και είχε επιδιώξει έναν θεμιτό σκοπό, δηλαδή την «πρόληψη αναταραχών ή εγκλημάτων».
Όσον αφορά στην αναγκαιότητα της παρέμβασης σε μια δημοκρατική κοινωνία, το Δικαστήριο επισήμανε ότι ο προσφεύγων στο ποινικό του μητρώο υπήρχαν καταγεγραμμένες μια σειρά καταδικαστικών αποφάσεων για σοβαρές παραβάσεις, οι οποίες έδειχναν μια σαφή και αυξανόμενη τάση επανάληψης της παραβατικής συμπεριφοράς.
Επιπλέον, ο προσφεύγων ήταν ενήλικος 39 ετών και άγαμος, ο οποίος δεν είχε ιδιαίτερη σχέση εξάρτησης από την οικογένειά του. Έτσι, το Δικαστήριο επισήμανε ότι, λαμβάνοντας υπόψη το ποινικό του μητρώο, την τακτική χρήση ναρκωτικών και την προφανή αδυναμία ενσωμάτωσής του στην επαγγελματική ζωή, οι ιταλικές αρχές είχαν νόμιμους λόγους να αμφιβάλλουν για τη σταθερότητα των κοινωνικών και πολιτιστικών δεσμών του με τη χώρα υποδοχής.
Επιπλέον, αν ο προσφεύγων επέστρεφε στην Ιταλία, θα φυλακιζόταν αμέσως για να εκτελέσει ποινή 4 ετών και 7 μηνών για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος. Ταυτόχρονα, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας, με αιτιολογημένη απόφαση που δεν περιείχε κανένα υπαινιγμό αυθαιρεσίας και παραπέμποντας ειδικά στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, έλαβε υπόψη όλες τις περιστάσεις για τη στάθμιση του συμφέροντος του προσφεύγοντος για την προστασία της ιδιωτικής του ζωής ενάντια στο συμφέρον του κράτους και την προστασία της δημόσιας τάξης, κατ’ εφαρμογή των κριτηρίων που καθόρισε το Δικαστήριο.
Η απόφαση αυτή εκδόθηκε μετά από μακρά διαδικασία με την οποία το διοικητικό δικαστήριο ανέστειλε αρχικά την απόφαση να μην ανανεώσει την άδεια παραμονής του Narjis , διότι οι αστυνομικές αρχές δεν είχαν σταθμίσει επαρκώς τα διακυβευόμενα συμφέροντα, όπως απαιτεί η νομολογία του Δικαστηρίου. Το διοικητικό δικαστήριο έκρινε στη συνέχεια ότι οι αστυνομικές αρχές, με την εκτέλεση της πρώτης τους απόφασης, είχαν συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του άρθρου 8, σταθμίζοντας τα διακυβευόμενα συμφέροντα και λαμβάνοντας δεόντως υπόψη τη διάρκεια του κ προσφεύγοντος στην Ιταλία, την οικογενειακή του κατάσταση και τους κοινωνικούς δεσμούς που είχε σφυρηλατήσει με τη χώρα.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο δεν είχε κανέναν σοβαρό λόγο να αντικαταστήσει τη δική του άποψη με εκείνη των εθνικών δικαστηρίων.
Ως εκ τούτου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης (επιμέλεια echrcaselaw.com).
