Η άρνηση των γονέων να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο δικαιολογεί μερική στέρηση της γονικής τους μέριμνας από τις αρμόδιες αρχές
ΑΠΟΦΑΣΗ
Wunderlich κατά Γερμανίας της 10.01.2019 (αριθ. 18925/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Άρνηση των γονιών να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Αφαίρεση ορισμένων δικαιωμάτων γονικής μέριμνας από τους γονείς. Μη δυνατότητα καθορισμού του τόπου διαμονής των παιδιών τους και λήψης αποφάσεων σχετικά με τα σχολικά θέματα. Απομάκρυνσή των παιδιών από το οικογενειακό σπίτι και τοποθέτησή τους σε παιδικό ίδρυμα για τρεις εβδομάδες. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπήρχαν «σχετικοί και επαρκείς» λόγοι που να δικαιολογούν την παρέμβαση αυτή στην οικογενειακή ζωή. Άλλωστε, τα παιδιά επιστράφηκαν στους γονείς τους, κατόπιν αξιολόγησης του επιπέδου γνώσεων τους και συμφωνίας των γονιών να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Μη παραβίαση άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 8
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγοντες, Dirk Wunderlich και Petra Wunderlich, είναι δύο Γερμανοί υπήκοοι που γεννήθηκαν το 1966 και 1967 αντίστοιχα. Είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι και γονείς τεσσάρων παιδιών.
Η υπόθεση αφορά την αφαίρεση ορισμένων δικαιωμάτων γονικής μέριμνας και την απομάκρυνσή των παιδιών τους από το σπίτι τους για τρεις βδομάδες αφότου οι προσφεύγοντες αρνήθηκαν να τα στείλουν στο σχολείο.
Με επιστολή της 13ης Ιουλίου 2012, η κρατική εκπαιδευτική αρχή (Staatliches Schulamt), με την υποστήριξη της Υπηρεσίας Νεότητας ενημέρωσε το οικογενειακό δικαστήριο ότι ο κ. και η κα Wunderlich σκόπιμα και επίμονα αρνούνταν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο το συμφέρον αυτών, καθώς έτσι ανατρέφονταν σε έναν «παράλληλο κόσμο». Δύο μήνες αργότερα το οικογενειακό δικαστήριο του Darmstadt αφαίρεσε το δικαίωμα των προσφευγόντων να καθορίζουν τον τόπο διαμονής των παιδιών τους και το δικαίωμά τους να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με τα σχολικά θέματα και μεταβίβασε τα εν λόγω δικαιώματα στην Υπηρεσία Νεότητας. Επίσης διέταξε να παραδώσουν τα παιδιά τους στην Υπηρεσία Νεότητας για την επιβολή των υποχρεωτικών κανόνων αναφορικά με τη σχολική φοίτηση. Διαπίστωσε ειδικότερα ότι η άρνηση των γονέων να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο τους εμπόδισε να γίνουν μέλη της κοινότητας και να μάθουν κοινωνικές δεξιότητες, όπως η ανεκτικότητα.
Οι προσπάθειες της Υπηρεσίας Νεότητας για αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας των παιδιών απέτυχαν αρκετές φορές μεταξύ 2012 και 2013.
Τον Απρίλιο του 2013 το Εφετείο της Φρανκφούρτης απέρριψε την προσφυγή των γονέων κατά της απόφασης του οικογενειακού δικαστηρίου. Θεώρησε ότι υπήρχε συγκεκριμένος κίνδυνος σχετικά με το βέλτιστο συμφέρον των παιδιών, καθώς η εκπαίδευση που έλαβαν από τους γονείς τους δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως αντισταθμιστική της μη παρακολούθησης του σχολείου. Τον Οκτώβριο του 2014 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο αρνήθηκε να εκδικάσει συνταγματική καταγγελία από τους Wunderlich.
Τα παιδιά τοποθετήθηκαν σε παιδικό ίδρυμα για τρεις εβδομάδες μεταξύ Αυγούστου και Σεπτεμβρίου 2013. Παρακολούθησαν το σχολείο από το 2013 έως το 2014. Τον Ιούνιο του 2014 απομάκρυναν ξανά τα παιδιά τους από το σχολείο. Δύο μήνες αργότερα, σε παράλληλες διαδικασίες, το Εφετείο της Φρανκφούρτης μεταβίβασε το δικαίωμα καθορισμού του τόπου διαμονής των τέκνων στους προσφεύγοντες, σημειώνοντας ειδικότερα ότι η αξιολόγηση των παιδιών έδειξε ότι το επίπεδο γνώσεων τους δεν ήταν ανησυχητικό και ότι, σε αντίθεση με τον Αύγουστο του 2013, ένας κίνδυνος προερχόμενος από τον κ. Wunderlich για τη σωματική τους ακεραιότητα θα μπορούσε τώρα να αποκλειστεί. Ωστόσο, το Εφετείο τόνισε ότι πρέπει να ληφθεί η απόφαση ως άδεια συνέχισης της εκπαίδευσης των παιδιών στο σπίτι.
Βασιζόμενοι στο άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής), ο κ. και ο κ. Wunderlich διαμαρτύρονται σχετικά με την απόφαση των γερμανικών αρχών να αφαιρέσουν μέρος των δικαιωμάτων γονικής μέριμνας, μεταβιβάζοντάς τα στην Υπηρεσία Νεότητας και εκτελώντας την μέσω της βίαιης αφαίρεσης των παιδιών από τους γονείς τους και τοποθετώντας τα σε παιδικό ίδρυμα για τρεις εβδομάδες.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι τα μέρη συμφώνησαν ότι η αφαίρεση ορισμένων από τα δικαιώματα γονικής μέριμνας με τη μεταφορά τους σε μια δημόσια αρχή και η επιβολή της απόφασης για μεταφορά των παιδιών από το σπίτι τους στο ίδρυμα για τρεις εβδομάδες, συνιστούσε παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων στο σεβασμό της οικογενειακής ζωής σύμφωνα με το άρθρο 8.
Διαπίστωσε ότι η εφαρμογή της υποχρεωτικής σχολικής φοίτησης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ενσωμάτωση των παιδιών στην κοινωνία ήταν ένας σημαντικός λόγος για να δικαιολογηθεί η μερική αφαίρεση των γονικών εξουσιών. Κατά την άποψη του Δικαστηρίου, οι εθνικές αρχές είχαν λόγους να υποθέσουν ότι οι προσφεύγοντες είχαν θέσει σε κίνδυνο τα παιδιά τους, επειδή δεν τους έστελναν σε σχολείο και σε αντίθεση τα είχαν σε «συμβιωτικό» οικογενειακό σύστημα. Με βάση τις διαθέσιμες τότε πληροφορίες, οι εθνικές αρχές είχαν λογικά υποθέσει ότι τα παιδιά ήταν απομονωμένα, δεν είχαν καμία επαφή με κανέναν εκτός της οικογένειας και ότι υπήρχε κίνδυνος για τη φυσική τους ακεραιότητα. Το Δικαστήριο επεσήμανε ότι η έλλειψη πιο ουσιαστικών πληροφοριών βασιζόταν στην αντίσταση του κ. και της κα Wunderlich να διεξαχθεί αξιολόγηση των γνώσεων των παιδιών πριν από την απομάκρυνση των παιδιών.
Όσον αφορά τις διαδικαστικές απαιτήσεις, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ήταν ικανοποιημένο με το γεγονός ότι οι προσφεύγοντες, εκπροσωπούμενοι από νομικό εκπρόσωπο, ήταν σε θέση να προβάλουν όλα τα επιχειρήματά τους εναντίον της προσωρινής και μερικής αφαίρεσης της γονικής μέριμνας.
Επιπλέον, έκρινε ότι τα εγχώρια δικαστήρια είχαν δώσει λεπτομερείς λόγους για τους οποίους τα λιγότερο αυστηρά μέτρα δεν ήταν διαθέσιμα. Παρατήρησε συναφώς ότι τα επιβληθέντα διοικητικά πρόστιμα δεν άλλαξαν την άρνηση του κ. και κας Wunderlich να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Δεδομένου ότι τα παιδιά επιστράφηκαν στους γονείς τους μετά την αξιολόγηση του επιπέδου γνώσεων τους και αφού συμφώνησαν να τα στείλουν στο σχολείο, η πραγματική απομάκρυνση των παιδιών δεν διήρκεσε περισσότερο από ό,τι ήταν απαραίτητο και δεν είχε εφαρμοστεί κατά τρόπο που ήταν ιδιαίτερα σκληρό.
Συνεπώς, οι προεκτεθείσες σκέψεις ήταν επαρκείς ώστε να μπορέσει το Δικαστήριο να καταλήξει ότι υπήρχαν «σχετικοί και επαρκείς» λόγοι για την αφαίρεση ορισμένων τμημάτων της γονικής μέριμνας και για την προσωρινή απομάκρυνση των παιδιών από την οικογενειακή τους κατοικία. Οι εγχώριες αρχές είχαν πετύχει αναλογική ισορροπία μεταξύ του βέλτιστου συμφέροντος των παιδιών και του κ. και κας Wunderlich.
Κατά συνέπεια δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 (επιμέλεια echrcaselaw.com).
