ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΥΡΕΙΑΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ
Σλοβενία κατά Κροατίας της 16.12.2020 (αριθ. 54155/16)
Διακρατικές προσφυγές και ενεργητική νομιμοποίηση. Δικαιοδοσία και διεθνές δίκαιο.
Άσκηση διακρατικής προσφυγής από τη Σλοβενία κατά της Κροατίας για μη καταβληθείσες και ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη Τράπεζα της Λιουμπλιάνα λόγω δανείων που είχαν χορηγηθεί από το κράτος της πρώην Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας σε Κροατικές εταιρείες. Με την ανεξαρτητοποίηση της Σλοβενίας, οι αξιώσεις από τα δάνεια μεταβιβάστηκαν στην εν λόγω Τράπεζα που ελέγχονταν από το κράτος και δεν απολάμβανε θεσμική ανεξαρτησία. Η Τράπεζα άσκησε αστικές αγωγές εναντίων των οφειλετών στο κράτος της Κροατίας, δεν κατάφερε όμως να εκτελέσει τις δικαστικές αποφάσεις γιατί οι περισσότερες οφειλέτριες εταιρείες είχαν πτωχεύσει και ήδη εκκαθαριστεί.
Το Στρασβούργο για να καταλήξει στην τελική του κρίση αναφέρθηκε στο άρθρο 34 για τους διαδίκους που νομιμοποιούνται στην άσκηση προσφυγής. Λαμβάνοντας υπόψιν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Σύμβασης ως μέσο για την αποτελεσματική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τόνισε ότι μόνο άτομα, ομάδες ατόμων, νομικά πρόσωπα και μη κυβερνητικές οργανώσεις δύνανται να είναι υποκείμενα προστασίας της ΕΣΔΑ, αλλά όχι ένα Συμβαλλόμενο Κράτος ή οποιαδήποτε νομική οντότητα η οποία θα έπρεπε να θεωρηθεί ως κυβερνητικός οργανισμός. Η δικαιολογητική βάση πίσω από αυτήν την αρχή ήταν να διασφαλιστεί ότι ένα Κράτος Μέρος δεν θα μπορούσε να ενεργήσει ταυτόχρονα ως προσφεύγον και ως εναγόμενο. Άλλωστε, η τυχόν δίκαιη ικανοποίηση σε μια διακρατική υπόθεση, καταβάλλεται πάντα προς όφελος ιδιωτών θυμάτων και όχι προς το κράτος.
