Το Στρασβούργο πρώτη φορά απέναντι στον κορωνοϊό! Απαράδεκτη προσφυγή για παραλείψεις και ελλιπή χειρισμό της υγειονομικής κρίσης λόγω Covid-19, χωρίς ο προσφεύγων να αποτελεί θύμα!
ΑΠΟΦΑΣΗ
Le Mailloux κατά Γαλλίας της 03.12.2020 (αρ. προσφ. 18108/20)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Πανδημία Covid-19, υγειονομικά μέτρα και ΕΣΔΑ. Αντιρρήσεις σχετικά με τον χειρισμό από το γαλλικό κράτος της υγειονομικής κρίσης σχετικά με τον κορωνοϊό.
Ο προσφεύγων διαμαρτυρήθηκε για ανεπαρκή υγειονομικά μέτρα του Γαλλικού κράτους (μη χορήγηση φαρμάκων σε ευπαθείς ομάδες, μη ύπαρξη εγκαταστάσεων για τεστ σε όλους, μη χορήγηση επαρκούς ποσότητας μασκών σε γιατρούς, σε ασθενείς και στον πληθυσμό), ώστε να περιοριστεί η διασπορά του ιού Covid-19 σε ολόκληρη την Γαλλία, αλλά δεν επικαλέστηκε ούτε προσκόμισε στοιχεία πώς ο ίδιος επηρεάστηκε ή υπέστη βλάβη προσωπικά.
Το ΕΔΔΑ επανέλαβε ότι δε μπορεί να αναγνωρίσει μία «actio popularis», που σημαίνει ότι ο προσφεύγων δεν μπορεί να παραπονεθεί για μια διάταξη εσωτερικού δικαίου, μια εγχώρια πρακτική ή για δημόσιες ενέργειες απλώς και μόνο επειδή του φάνηκαν ότι αντιβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και αφορούν το σύνολο των πολιτών. Προκειμένου ένας προσφεύγων να ισχυριστεί ότι είναι θύμα, πρέπει να μπορεί να παρουσιάσει λογικά και πειστικά στοιχεία για την βάσιμη πιθανότητα να υποστεί ο ίδιος προσωπικά παραβίαση των δικαιωμάτων του.
Η προσφυγή κρίθηκε ασυμβίβαστη με την ΕΣΔΑ και απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 2
Άρθρο 3
Άρθρο 8
Άρθρο 10
Άρθρο 34
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Renaud Le Mailloux είναι Γάλλος υπήκοος που γεννήθηκε το 1974 και ζει στη Μασσαλία.
Η εξάπλωση του κορωνοϊού που ευθύνεται για τη νόσο Covid-19 στη Γαλλία οδήγησε τις Γαλλικές αρχές να λάβουν διάφορα μέτρα για την πρόληψη και τον μετριασμό των επιπτώσεων της απειλής στη δημόσια υγεία.
Η Ιατρική Ένωση Aix and Region (SMAER) και δύο ιδιώτες, κρίνοντας ότι τα μέτρα που ελήφθησαν από το κράτος ήταν ανεπαρκή, άσκησαν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στο Συμβούλιο της Επικρατείας επιδιώκοντας το Κράτος να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να παράσχει στους ιατρούς και στους επαγγελματίες υγείας FPS2 και FFP3 χειρουργικές μάσκες αλλά και μάσκες για τους ασθενείς και για τον συνολικό πληθυσμό, καθώς και να δημιουργήσει εγκαταστάσεις μαζικής εξέτασης για όλους. Ήθελαν επίσης το κράτος να εξουσιοδοτήσει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία να συνταγογραφούν και να χορηγούν την υδροξυχλωροκίνη και την αζιθρομυκίνη σε ασθενείς υψηλού κινδύνου και να εξουσιοδοτηθούν τα ιατρικά εργαστήρια για διενέργεια διαγνωστικών εξετάσεων.
Ο προσφεύγων, ισχυριζόμενος ότι ανήκει σε ευπαθή ομάδα λόγω μια σοβαρής ασθένειας, άσκησε παρέμβαση προς υποστήριξη των ασφαλιστικών μέτρων.
Σε απόφαση της 28ης Μαρτίου 2020, ο δικαστής που εκδίκασε τα ασφαλιστικά μέτρα, αφού κήρυξε την παρέμβαση του προσφεύγοντος νόμιμη και παραδεκτή, απέρριψε την αίτηση επί της ουσίας.
Βασιζόμενος στο άρθρο 2 (δικαίωμα στη ζωή), στο άρθρο 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), στο άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και στο άρθρο 10 (δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης), ο προσφεύγων παραπονέθηκε για την αδυναμία εκ μέρους του κράτους να εκπληρώσει τις θετικές του υποχρεώσεις για την προστασία της ζωής και της φυσικής ακεραιότητας ατόμων που υπάγονται στη δικαιοδοσία του. Παραπονέθηκε ιδίως για τους περιορισμούς πρόσβασης σε διαγνωστικές εξετάσεις και κέντρα, για τα προληπτικά μέτρα και τους συγκεκριμένους τύπους θεραπείας και για παρεμβάσεις στην ιδιωτική ζωή ατόμων που απεβίωσαν από τον ιό χωρίς κάποια βοήθεια.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι για να υποβάλει κάποιος ατομική προσφυγή σύμφωνα με το άρθρο 34 της ΕΣΔΑ, ο προσφεύγων πρέπει να ισχυρίζεται ότι είναι θύμα παραβίασης της Σύμβασης.
Το ενδιαφερόμενο άτομο πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι «επηρεάστηκε άμεσα» από το καταγγελλόμενο μέτρο. Η απλή υποψία ή εικασία δεν επαρκεί εν προκειμένω.
Κατά το άρθρο 34 της Σύμβασης δεν γίνονται δεκτές προσφυγές με ισχυρισμούς ότι παραβιάζεται η ΕΣΔΑ με αφηρημένο και γενικό τρόπο. Οι προσφεύγοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να προβούν σε μία «actio popularis», δηλαδή σε παράπονα που αφορούν μια διάταξη εσωτερικού δικαίου, εγχώρια πρακτική ή δημόσιες ενέργειες απλά και μόνο επειδή φαίνονται να παραβιάζεται η Σύμβαση.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων διαμαρτυρήθηκε γενικά για τα μέτρα που έλαβε η γαλλική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τον ιό Covid-19. Σημείωσε αρχικά ότι εξέφρασε παράπονα μόνο όταν άσκησε παρέμβαση προς υποστήριξη αίτησης ασφαλιστικών μέτρων ενώπιον του Συμβούλιο του Κράτους.
Επίσης σημείωσε ότι δεν είχε παράσχει πληροφορίες σχετικά με τη δική του προσωπική κατάσταση και δεν είχε εξηγήσει πώς οι φερόμενες αδυναμίες των εθνικών αρχών θα μπορούσαν να επηρεάσουν την υγεία και την ιδιωτική του ζωή. Αντίθετα, εάν ο προσφεύγων δεν είχε λάβει όντως βοήθεια ή φροντίδα στο πλαίσιο των γενικών υγειονομικών μέτρων για τα οποία παραπονούνταν, θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη συμβατότητα μιας τέτοιας άρνησης με την ΕΣΔΑ ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η προσφυγή ισοδυναμούσε με μία «actio popularis» και ο προσφεύγων δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως θύμα, κατά την έννοια του άρθρου 34 της Σύμβασης, για τις φερόμενες παραβιάσεις.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου θεώρησε ότι η ασκηθείσα ατομική προσφυγή δεν ήταν συμβατή με τη ΕΣΔΑ και την απέρριψε ως απαράδεκτη (επιμέλεια echrcaselaw.com).
