Το Στρασβούργο προστατεύει τους δικηγόρους από αυθαίρετες έρευνες και κατασχέσεις
ΑΠΟΦΑΣΗ
Kruglov κ.α. κατά Ρωσίας της 30.01.2020 (αριθ. προσφ. 11264/04 και 15 άλλες προσφυγές)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Έρευνες σε γραφεία και οικίες δικηγόρων. Προστασία επαγγελματικού απορρήτου. Απαραίτητες θεσμικές εγγυήσεις. Η κατάσχεση υπολογιστών και σκληρών δίσκων παραβιάζει το δικαίωμα στην περιουσία.
Οι προσφεύγοντες είναι δικηγόροι. Προκειμένου να συλλεχθούν αποδεικτικά στοιχεία για την διερεύνηση ποινικής υπόθεσης, εκδόθηκε ένταλμα για έρευνα στις κατοικίες και στα γραφεία τους. Οι υπολογιστές και οι μονάδες αποθήκευσης κατασχέθηκαν. Οι προσφεύγοντες διαμαρτυρήθηκαν για παραβίαση του δικαιώματος της ιδιωτικής τους ζωή και της περιουσίας τους.
Το Δικαστήριο παρατηρεί, ότι πάντα πρέπει να υφίσταται εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των μέσων που χρησιμοποιεί το κράτος και του επιδιωκόμενου στόχου που πρέπει να επιτευχθεί.
Στις υπό κρίση προσφυγές το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι μόνο ένας από τους 15 προσφεύγοντες, εμπλέκονταν σε ποινικό αδίκημα και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, η παρέμβαση στα δικαιώματα των προσφευγόντων με την έρευνα σε κατοικίες και στα γραφεία τους, δεν ανταποκρινόταν σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη ούτε ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους σκοπούς. Παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή (άρθρο 8).
Επίσης έκρινε ότι η διατήρηση των κατασχεθέντων ηλεκτρονικών συσκευών αποθήκευσης δεδομένων δεν είχε καμία προφανή αιτιολογία, όταν τα ίδια τα προϊόντα δεν αποτελούσαν αντικείμενο, μέσο ή προϊόν οποιουδήποτε ποινικού αδικήματος και επομένως αποτελούσαν δυσανάλογη παρέμβαση στο δικαίωμα στην ειρηνική απόλαυση των αγαθών που προστατεύονται από το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιοκτησία.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 8
Άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγοντες είναι 25 Ρώσοι υπήκοοι που γεννήθηκαν μεταξύ 1953 και 1985 και ζουν σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας.
Η υπόθεση αφορούσε αστυνομικές έρευνες στις κατοικίες και στα γραφεία των προσφευγόντων, οι οποίοι είναι όλοι δικηγόροι, και των πελατών τους
Οι έρευνες διεξήχθησαν σε διάφορες ημερομηνίες μεταξύ του 2003 και του 2016. Όλες εκτός από δύο έρευνες βασίστηκαν σε δικαστικά εντάλματα. Σε μερικές από τις έρευνες οι αρμόδιες αρχές κατέσχεσαν στοιχεία όπως υπολογιστές, σκληρούς δίσκους ή έγγραφα.
Οι προσφεύγοντες διαμαρτυρήθηκαν ειδικότερα ότι οι έρευνες σε κατοικίες ή στα γραφεία τους και η κατάσχεση των ηλεκτρονικών συσκευών που περιέχουν προσωπικές πληροφορίες ή έγγραφα που καλύπτονται από επαγγελματικό απόρρητο παραβίασαν το άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, της κατοικίας και της αλληλογραφίας).
Βασιζόμενοι ιδίως στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (προστασία της ιδιοκτησίας), οι προσφεύγοντες σε 6 προσφυγές διαμαρτυρήθηκαν για την κατάσχεση και τη συνεχιζόμενη παρακράτηση των συσκευών αποθήκευσης δεδομένων τους.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι κάθε μέτρο, ανεξάρτητα από τον τρόπο εκτέλεσης και τα πρακτικά του αποτελέσματα από την έρευνα, ανέρχεται, ανεξάρτητα από τον χαρακτηρισμό του βάσει του εσωτερικού δικαίου, σε προσβολή των δικαιωμάτων των προσφευγόντων βάσει του άρθρου 8 της Σύμβασης.
Με εξαίρεση δύο προσφυγές (προσφυγή αριθ. 11264/04 (δεύτερη έρευνα) και 73629/13), οι έρευνες βασίστηκαν σε εντάλματα έρευνας και ο αιτιολογημένος σκοπός τους ήταν να αποκαλύψουν αποδεικτικά στοιχεία ποινικής υπόθεσης. Απομένει να εξακριβωθεί κατά πόσον τα εν λόγω μέτρα ήταν «αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία», ιδίως εάν η σχέση μεταξύ του επιδιωκόμενου στόχου και των χρησιμοποιούμενων μέσων μπορεί να θεωρηθεί αναλογική.
Ως εκ τούτου, οι έρευνες στις κατοικίες ή στα γραφεία δικηγόρων θα πρέπει να υπόκεινται σε ιδιαίτερα αυστηρό έλεγχο. Για να προσδιοριστεί κατά πόσο τα μέτρα ήταν «απαραίτητα σε μια δημοκρατική κοινωνία», το Δικαστήριο πρέπει να εξακριβώσει εάν είναι διαθέσιμες αποτελεσματικές διασφαλίσεις κατά της κατάχρησης ή αυθαιρεσίας και με ποιον τρόπο αυτές οι διασφαλίσεις εφαρμόζονται στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που εξετάζονται.
Όσον αφορά τις παρούσες υποθέσεις, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι μόνο σε μία από τις 15 προσφυγές (υπ’ αριθ. 11264/04) υπήρξε επίσημη κατηγορία ότι ο προσφεύγων είχε διαπράξει το ποινικό αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης δικαστή. Στις άλλες 14 προσφυγές, οι προσφεύγοντες ήταν δικηγόροι που δεν υποβλήθηκαν σε ποινική έρευνα.
Το Δικαστήριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, στις περιπτώσεις που εκδόθηκε ένταλμα έρευνας, τα εθνικά δικαστήρια δεν λειτούργησαν με εξισορροπητικό τρόπο, ούτε εξέτασαν εάν η παρέμβαση στα δικαιώματα των προσφευγόντων ανταποκρινόταν σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη, ούτε αν αυτή ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους σκοπούς.
Όσον αφορά τις ιδιαίτερες διαδικαστικές εγγυήσεις που διέθεταν οι προσφεύγοντες κατά τις έρευνες ή τα επακόλουθα της έρευνας, το Δικαστήριο διαπιστώνει τα εξής.
Το ρωσικό δίκαιο κατά τον χρόνο των πραγματικών περιστατικών δεν προέβλεπε διαδικαστικές εγγυήσεις για αποφυγή παρεμβάσεων στο επαγγελματικό απόρρητο.
Ακόμη και οι υφιστάμενες διασφαλίσεις, όπως η προσφυγή σε νομική συνδρομή κατά τη διάρκεια μιας έρευνας, δεν ήταν διαθέσιμες σε τουλάχιστον έναν προσφεύγοντα με το πρόσχημα ότι ο δικηγόρος του έφτασε καθυστερημένα όταν η έρευνα είχε ήδη αρχίσει.
Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι οι έρευνες στις παρούσες υποθέσεις έθιξαν το επαγγελματικό απόρρητο σε βαθμό δυσανάλογο προς τον επιδιωκόμενο θεμιτό σκοπό.
Όσον αφορά τρεις προσφεύγοντες που ασκούσαν δικηγορία αλλά δεν ήταν μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου, το Δικαστήριο επισημαίνει περαιτέρω τα εξής. Εναπόκειται στα κράτη να καθορίσουν ποιος είναι εξουσιοδοτημένος να ασκεί το δίκαιο εντός της δικαιοδοσίας του και υπό ποιους όρους.
Επιπλέον, εναπόκειται στα κράτη μέλη να θεσπίσουν ένα σύστημα ιδιαίτερων εγγυήσεων για το επαγγελματικό απόρρητο, προς το συμφέρον της ορθής απονομής της δικαιοσύνης, δεδομένου του ρόλου των δικηγόρων ως διαμεσολαβητών μεταξύ των διαδίκων και των δικαστηρίων. Στη Ρωσία, ανεξάρτητα από τον τομέα του δικαίου, οι νομικές συμβουλές, καθώς και η εκπροσώπηση σε δικαστικές διαδικασίες, μπορούν να παρέχονται από δικηγόρους και από «άλλα πρόσωπα», με ελάχιστους περιορισμούς.
Ωστόσο, το επαγγελματικό απόρρητο προστατεύεται μόνο στο βαθμό που εμπλέκονται δικηγόροι, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένες τις σχέσεις μεταξύ πελατών και άλλων ειδών νομικών συμβούλων. Το Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι οι δυνητικοί πελάτες πρέπει να γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του καθεστώτος των δικηγόρων και των άλλων νομικών συμβούλων. Οι δικηγόροι απολαμβάνουν πρόσθετα προνόμια που αντιστοιχούν στο γεγονός ότι οι υποχρεώσεις τους προς τους πελάτες είναι μεγαλύτερες από εκείνες άλλων νομικών συμβούλων. Ωστόσο, θα ήταν ασυμβίβαστο με το κράτος δικαίου να αφήνουμε χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις το σύνολο των σχέσεων μεταξύ πελατών και νομικών συμβούλων. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο θεωρεί επίσης ότι οι έρευνες των γραφείων των προσφευγόντων που ασκούσαν δικηγορία αλλά δεν ήταν μέλη του δικηγορικού συλλόγου διεξήχθησαν χωρίς επαρκείς διαδικαστικές εγγυήσεις εναντίον της αυθαιρεσίας.
Κατά συνέπεια, υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή (άρθρο 8) για όλους τους προσφεύγοντες. Υπό το πρίσμα της διαπίστωσης αυτής, το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν είναι αναγκαίο να εξεταστεί κατά πόσον, στις περιπτώσεις αυτές, υπήρξε επίσης παραβίαση του άρθρου 13.
Το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι η διατήρηση υλικών αποδεικτικών στοιχείων μπορεί να είναι αναγκαία για την ορθή απονομή της δικαιοσύνης, ο οποίος αποτελεί «θεμιτό στόχο» στο «γενικό συμφέρον» της κοινωνία. Παρατηρεί, ωστόσο, ότι πρέπει επίσης να υπάρχει εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των χρησιμοποιούμενων μέσων και του επιδιωκόμενου στόχου που πρέπει να επιτευχθεί με τα μέτρα που εφαρμόζει το κράτος, συμπεριλαμβανομένων μέτρων που αποσκοπούν στον έλεγχο της χρήσης της περιουσίας του ατόμου. Το Δικαστήριο διαπίστωσε προηγουμένως ότι η διατήρηση των κατασχεθέντων ηλεκτρονικών συσκευών αποθήκευσης δεδομένων δεν είχε καμία προφανή αιτιολόγηση, όταν τα ίδια τα προϊόντα δεν αποτελούσαν αντικείμενο, μέσο ή προϊόν οποιουδήποτε ποινικού αδικήματος και επομένως αποτελούσαν δυσανάλογη παρέμβαση στο δικαίωμα στην ειρηνική απόλαυση των αγαθών που προστατεύονται από το άρθρο 1 του πρωτοκόλλου αριθ. 1.
Στην περίπτωση της Ms Fast, οι κατασχεμένες μονάδες επεξεργασίας ηλεκτρονικών υπολογιστών επιστράφηκαν 9 μήνες αργότερα. Ο κ. Levchenko έλαβε τα περιουσιακά του στοιχεία ένα έτος και τρεις μήνες μετά την έρευνα, ενώ σε άλλες τρεις περιπτώσεις τα κατασχεθέντα αντικείμενα δεν επιστράφηκαν ποτέ στους προσφεύγοντες. Παρά το γεγονός ότι τα κατασχεθέντα αντικείμενα επιστράφηκαν στην κα Buraga ένα μήνα αργότερα, ο εμπειρογνώμονας είχε αξιολογήσει τους υπολογιστές εντός δύο ημερών από την κατάσχεση και οι αρχές δεν εξήγησαν γιατί χρειάστηκε να κρατήσουν τις μονάδες υπολογιστή πολύ περισσότερο.
Συνεπώς, το Δικαστήριο θεωρεί ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου σε σχέση με τις προσφεύγουσες σε καθεμία από τις έξι υποθέσεις. Υπό το πρίσμα της διαπίστωσης αυτής, το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν είναι αναγκαίο να εξεταστεί κατά πόσον, στις περιπτώσεις αυτές, υπήρξε επίσης παραβίαση του άρθρου 13.
Παραβίαση του άρθρου 8 για 22 προσφεύγοντες
Παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου, όσον αφορά 11 προσφεύγοντες
Το Δικαστήριο κήρυξε την προσφυγή αριθ. 14244/11 απαράδεκτη.
Δίκαιη ικανοποίηση: Το ΕΔΔΑ επιδίκασε τα ποσά των 12.700, 9.800, 7.100,5.000, 3.600 και 2.000 ευρώ στους προσφεύγοντες αντιστοίχως για ηθική βλάβη και τα ποσά των 3.000 ευρώ ή 1.000 ευρώ αντιστοίχως για έξοδα και δαπάνες (επιμέλεια echrcaselaw.com).
