Το Στρασβούργο δεν επανεξετάζει τις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων εκτός και αν αυτές είναι παράλογες ή αυθαίρετες
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χαλκιδικής «Η Κέλυφος» κατά Ελλάδας της 21.11.2019 (αριθ. προσφ. 6978/18 και 8547/18)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο ιστιοπλοϊκός όμιλος «Η Κέλυφος» με έδρα την Χαλκιδική, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας λόγω σταδιακής συνεχόμενης αύξησης των τελών ελλιμενισμού. Το εν λόγω Δικαστήριο, ύστερα από σειρά αναβολών, απέρριψε την προσφυγή λόγω αλλαγής της νομοθεσίας που αποδέσμευσε τα τέλη από οποιονδήποτε κρατικό έλεγχο.
Το Στρασβούργο διαπίστωσε ότι δεν είναι δικαστήριο τέταρτου βαθμού και δεν μπορεί να επανεξετάσει την υπόθεση που εκδίκασε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μπορεί να ερευνήσει τις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων μόνον αν αυτές είναι παράλογες ή αυθαίρετες. Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε επίσης ότι υπήρξε μακρά διάρκεια της διαδικασίας λόγω αναβολών, ωστόσο θεώρησε ότι υπήρχαν βάσιμοι λόγοι για αυτές όπως η αποχή των δικηγόρων και η εύλογη αναμονή από το Δικαστήριο της αλλαγής της νομοθεσίας σχετικής με την υπόθεση. Κατά συνέπεια δεν υπήρξε παραβίαση της δίκαιης δίκης.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 6 παρ. 1
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο πρώτος προσφεύγων ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χαλκιδικής «Η Κέλυφος», είναι μια ομάδα ιδιοκτητών σκαφών που νοικιάζουν αγκυροβόλια στη μαρίνα Πόρτο Καρράς στη Σιθωνία (Χαλκιδική). Ο δεύτερος προσφεύγων ο κ. Δ. Παπαφιλίππου, είναι ιδιοκτήτης σκάφους, μέλος του ιστιοπλοϊκού σωματείου και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, καθώς και νόμιμος εκπρόσωπός του.
Το 2010, η εταιρεία διαχείρισης της μαρίνας αύξησε τα τέλη πρόσδεσης και ελλιμενισμού στους ιδιοκτήτες πλοίων κατά ένα μεγάλο ποσό. Σύμφωνα με τους προσφεύγοντες, μόνο το κράτος, ως ιδιοκτήτης των λιμανιών όλης της χώρας, είχε το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί μαρίνες ή να αναθέσει τη διοίκησή τους σε τρίτους μέσω νόμιμης διαδικασίας.
Με την πάροδο του χρόνου η εταιρεία Porto Carras Marina υπέβαλε σειρά διαδοχικών τιμοκαταλόγων, όλοι πήραν την έγκριση του κράτους μέσω της έκδοσης υπουργικής απόφασης, αυξάνοντας κάθε φορά το τέλος.
Στις 27 Οκτωβρίου 2012 και στις 3 Ιουλίου 2012 ο ιστιοπλοϊκός σύλλογος προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση των υπουργικών αποφάσεων που ενέκριναν την αύξηση της τιμής.
Στις 8 Αυγούστου 2013, ένας νόμος κατάργησε την υποχρέωση έγκρισης των τιμοκαταλόγων με υπουργική απόφαση και απαίτησε απλώς να ενημερώνεται το Υπουργείο Τουρισμού. Το 2014 ο Ν. 4254/2014 κατάργησε οποιαδήποτε υποχρέωση κοινοποίησης και έγκρισης από το Υπουργείο.
Σε δύο αποφάσεις, το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε ότι δεν υπήρχε λόγος να απαντήσει στις διαδικασίες που κινήθηκαν από το ιστιοπλοϊκό σωματείο, επισημαίνοντας ότι ο νόμος είχε καταργήσει την υποχρέωση να λαμβάνουν οι τιμοκατάλογοι την έγκριση από το Υπουργείο Τουρισμού και ότι η εγκυρότητα των προηγούμενων αποφάσεων είχε λήξει.
Από την πλευρά της, η εταιρία Marina Carras Marina κίνησε αστικές διαδικασίες εναντίον μελών του ιστιοπλοϊκού σωματείου για την καταβολή απλήρωτων τελών πρόσδεσης και ελλιμενισμού.
Οι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν για παράβαση του άρθρου 6 § 1 (δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο). Υποστήριξαν ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε καθυστερήσει στην έκδοση αποφάσεων επί των προσφυγών τους και είχε διακόψει τη διαδικασία έξι χρόνια με τον ισχυρισμό ότι η νέα νομοθεσία είχε καταστήσει τη διαδικασία αυτή άνευ αντικειμένου.
Οι προσφυγές υποβλήθηκαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 31 Ιανουαρίου 2018 και 12 Φεβρουαρίου 2018.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 6 § 1
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η διαδικασία επί των δύο προσφυγών που κίνησε ο ιστιοπλοϊκός όμιλος ήταν αναμφισβήτητα χρονοβόρες λόγω των επαναλαμβανόμενων αναβολών. Ενώ πολλές από αυτές είχαν αναβληθεί αυτεπάγγελτα από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ορισμένες ακροάσεις αναβλήθηκαν λόγω της απεργίας των δικηγόρων. Ωστόσο, το Δικαστήριο παρατήρησε επίσης ότι το έτος 2014 ήταν καθοριστικό για τη συγκεκριμένη υπόθεση, καθώς η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας είχε εκδώσει αποφάσεις, οι οποίες για πρώτη φορά εξέτασαν ερωτήματα παρόμοια με εκείνα των προσφευγόντων. Το 2014 ο Ν. 4254/2014 είχε τεθεί σε ισχύ. Έτσι, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι υπήρξαν βάσιμοι λόγοι για τους οποίους το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε αναβάλλει την εξέταση των υποθέσεων μέχρι το τέλος του 2014.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τα αιτήματα των προσφευγόντων με λεπτομερή συλλογιστική βασιζόμενη σε πάγια νομολογία. Στην πρώτη απόφασή του είχε υιοθετήσει την άποψη ότι δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστεί η εξέταση της έφεσης κατά της απόφασης του Υπουργείου να εγκρίνει την αύξηση των τελών πρόσδεσης και ελλιμενισμού με την αιτιολογία ότι ο ιστιοπλοϊκός σύλλογος δεν είχε βασιστεί σε ατομικό έννομο συμφέρον.
Με τη δεύτερη απόφαση του, το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε την άποψη ότι ο ιστιοπλοϊκός όμιλος δεν μπορούσε να επικαλεστεί έννομο συμφέρον προς στήριξη της συνεχίσεως της διαδικασίας διότι, αφενός, το αντικείμενο των καταγγελιών του δεν αφορούσε τις διοικητικές συνέπειες των υπουργικών αποφάσεων και, αφετέρου, τα ζητήματα που τέθηκαν ήταν οικονομικής φύσεως, άρα θα μπορούσαν να παραπεμφθούν ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων. Τέλος, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι δεν ήταν πλέον αναγκαία η συνέχιση του θέματος, δεδομένου ότι η ισχύς της απόφασης που αμφισβητήθηκε από τον όμιλο είχε λήξει το 2014 και ο Ν. 4254/2014 είχε τεθεί σε ισχύ.
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι δεν είναι δικαστήριο τέταρτου βαθμού και ότι δεν επανεξετάζει, σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 1, την εκτίμηση των εθνικών δικαστηρίων, εκτός αν τα συμπεράσματά τους ήταν αυθαίρετα ή προδήλως παράλογα. Στην παρούσα υπόθεση, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι οι λόγοι που το Συμβούλιο Επικρατείας είχε απορρίψει τα αιτήματα των προσφευγόντων δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν αυθαίρετοι ή παράλογοι.
Επομένως, δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 § 1 (επιμέλεια echrcaselaw.com).
