Δολοφονία και έρευνα για την εξιχνίασή της. Η άρνηση διεξαγωγής δεύτερης έρευνας δεν συνιστά παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Miller κατά Ηνωμένου Βασιλείου της 25.07.2019 (αριθ. 32001/18)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Δολοφονία 19 χρονου και έρευνα για την δολοφονία.
Καταγγελία του προσφεύγοντος βάσει του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ (δικαίωμα στη ζωή) ότι οι αρχές του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είχαν διεξαγάγει αποτελεσματική έρευνα σχετικά με τη δολοφονία του δεκανέα γιου του και άλλων μελών της Βασιλικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (RMP) στο Ιράκ το 2003.
Το Δικαστήριο σημείωσε ειδικότερα ότι οι αρχές διεξήγαγαν αρκετές έρευνες για τους θανάτους, ενώ επίσης συντάχθηκε ιατροδικαστική έκθεση, εκπληρώνοντας έτσι το καθήκον του κράτους σύμφωνα με το άρθρο 2 για την αποτελεσματική έρευνα.
Το Στρασβούργο έκρινε, επίσης, ότι η άρνηση του Γενικού Εισαγγελέα να χορηγήσει άδεια για διενέργεια νέας έρευνας, δεν αποδείκνυε ότι το κράτος απέτυχε να διεξάγει αποτελεσματική έρευνα ή να λάβει εύλογα μέτρα για να εξασφαλίσει μια αποτελεσματική ανεξάρτητη έρευνα. Μη παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 2
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, John George Miller, είναι βρετανός υπήκοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1951 και ζει στην Ουάσιγκτον, Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο γιος του, ο δεκανέας Simon Miller, υπηρετούσε στο Ιράκ μετά την εισβολή της χώρας από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2003.
Μαζί με άλλα πέντε μέλη της Βασιλικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (RMP), σκοτώθηκε μετά την εισβολή πλήθους σε αστυνομικό τμήμα στο Majar alKabir στην επαρχία Maysan, στο νοτιοανατολικό Ιράκ, στις 24 Ιουνίου 2003. Η ομάδα RMP συνεργάζονταν με την τοπική αστυνομία στο πλαίσιο αποστολής αποκατάστασης και διατήρησης του νόμου και της τάξης.
Μεταξύ Ιουλίου 2003 και Φεβρουαρίου 2005 διεξήχθησαν αρκετές στρατιωτικές έρευνες, συμπεριλαμβανομένης μιας κοινής διοικητικής έρευνας, μιας Έρευνας ειδικού τμήματος και ένα εξεταστικό συμβούλιο. Η έρευνα του κλάδου ειδικών ερευνών κατέληξε σε μια αναφορά, η οποία παρουσιάστηκε στο κεντρικό ποινικό Δικαστήριο της Βαγδάτης τον Απρίλιο του 2004 και επτά ύποπτοι τελικά κατηγορήθηκαν, αν και κανένας δεν καταδικάστηκε για τους θανάτους.
Ο δικαστής ερευνών έκρινε ότι η ομάδα RMP είχε εγκάρδιες σχέσεις με την τοπική αστυνομία και ότι δεν υπήρχαν προφανώς ενδείξεις πιθανών προβλημάτων στη συνολική συνεργασία. Σημείωσε επίσης ότι οι άντρες της ομάδας δεν είχαν λάβει δορυφορικά τηλέφωνα iridium, παρά τις παλαιότερες εντολές να είναι εφοδιασμένες οι περιπολίες με τα εν λόγω τηλέφωνα. Ο δικαστής διαπίστωσε ότι οι άνδρες είχαν σκοτωθεί από το ιρακινό πλήθος στο αστυνομικό τμήμα.
Το 2008 συγγενείς των οικογενειών υπέβαλαν προσφυγή στο Δικαστήριο σχετικά με άρνηση της Αστυνομίας να διερευνήσει εάν το στρατιωτικό προσωπικό δεν κατάφερε να προστατεύσει τους στρατιώτες, αλλά η προσφυγή απορρίφθηκε λόγω μη εξάντλησης των εσωτερικών ενδίκων μέσων.
Αιτήματα του προσφεύγοντος προς τον Υπουργό Επικρατείας για ανεξάρτητη έρευνα απορρίφθηκαν στα τέλη του 2010 και τον Ιούλιο του 2012. Προσφυγή για δικαστική επανεξέταση εκ μέρους της μητέρας ενός από τους δύο αξιωματικούς απορρίφθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, απόφαση που επικυρώθηκε κατόπιν έφεσης τον Ιούλιο του 2015. Το Εφετείο έκρινε ειδικότερα ότι η αποτελεσματική έρευνα ήταν σύμφυτη με την υποχρέωση του κράτους βάσει του άρθρου 2, είχε εκπληρωθεί από το εξεταστικό συμβούλιο και τις έρευνες του δικαστικού σώματος και τα ζητήματα αυτά τα οποία περιβάλλουν την αποτυχία να παρέχει στους άνδρες τηλέφωνα iridium είχε επίσης αντιμετωπιστεί.
Το 2013, ο δικηγόρος του προσφεύγοντος ζήτησε από τον Γενικό Εισαγγελέα να επιτρέψει την υποβολή αιτήσεων στο Ανώτατο Δικαστήριο για νέα έρευνα για τους θανάτους τεσσάρων από τους έξι άνδρες, στηριζόμενες σε νέα στοιχεία σχετικά με τις πληροφορίες σχετικά με την πιθανή βία στην περιοχή και σχετικά με το χρονοδιάγραμμα και τις περιστάσεις των θανάτων. Τον Ιούνιο του 2017 ο Γενικός Εισαγγελέας αρνήθηκε να εγκρίνει την αίτηση για νέα έρευνα, απόφαση που επικύρωσε τον Ιανουάριο του 2018.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….
Άρθρο 2
Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι οι εγχώριες έρευνες ήταν ανεπαρκείς και ότι υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία που αποδείκνυαν ότι τα βασικά ευρήματα του δικαστή ήταν ανεπαρκή. Επεσήμανε ιδίως όσον αφορά πιθανές νέες αποδείξεις που θα μπορούσε να παράσχει το στρατιωτικό προσωπικό και την αποτυχία των αρχών να πάρουν συνεντεύξεις από αυτούς τους ανθρώπους.
Το Δικαστήριο επανέλαβε τη νομολογία του σχετικά με την απαίτηση για αποτελεσματική έρευνα βάσει του άρθρου 2, επισημαίνοντας ότι ένα τέτοιο βήμα ήταν μια διακριτή διαδικαστική υποχρέωση που ενυπάρχει στη διάταξη αυτή. Ακόμη και όταν ο θάνατος λάμβανε χώρα σε συνθήκες γενικευμένης βίας, ένοπλης σύγκρουσης ή εξέγερσης, όλα τα απαραίτητα μέτρα έπρεπε να ληφθούν για την εξασφάλιση αποτελεσματικής και ανεξάρτητης έρευνας.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι υπήρξαν επτά έρευνες ή αναφορές σχετικά με τους θανάτους των στρατιωτών. Διεξήχθη επίσης έρευνα, όπου η ετυμηγορία ήταν αυτή της παράνομης δολοφονίας, καθώς και ζητήθηκε να διαπιστωθεί η ανεπαρκής έρευνα σχετικά με τις δολοφονίες, κατά παράβαση του άρθρου 2. Η διαδικασία αυτή απορρίφθηκε από τα δικαστήρια.
Το καθήκον του Δικαστηρίου ήταν να εξετάσει εάν οι εθνικές αρχές είχαν υποβάλει τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στους θανάτους σε προσεκτικό έλεγχο που απαιτεί το άρθρο 2. Σημείωσε ότι οι διάφορες έρευνες του Βρετανικού Στρατού είχαν αρχίσει αμέσως. Μία από αυτές, ειδικότερα, αυτή του εξεταστικού συμβουλίου, είχε λάβει αποδεικτικά στοιχεία από 157 μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένης της προφορικής μαρτυρίας πάνω από 100 ατόμων. Ο προσφεύγων δεν αμφισβήτησε την ανεξαρτησία των εν λόγω ερευνών.
Επίσης, διεξήχθη ανεξάρτητη έρευνα δικαστηρίου με τη μορφή ερευνών στο πλαίσιο της διαδικασίας έρευνας το 2006, η οποία το Δικαστήριο είχε διαπιστώσει προηγουμένως, ότι θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη διαδικαστική υποχρέωση του άρθρου 2 και στην οποία και ο δικαστής είχε λάβει υπόψη τα αποτελέσματα προηγούμενων ερευνών.
Συνολικά, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι έρευνες είχαν συμμορφωθεί με το καθήκον του κράτους σύμφωνα με τη Σύμβαση για αποτελεσματική έρευνα.
Το Δικαστήριο δεν έκρινε επίσης ότι η άρνηση του Γενικού Εισαγγελέα να χορηγήσει άδεια για νέα έρευνα αποδείκνυε την αποτυχία του Κράτους να ακολουθήσει μια λογική έρευνα ή να κάνει λογικά βήματα για την εξασφάλιση αποτελεσματικής και ανεξάρτητης έρευνας.
Ειδικότερα και όσον αφορά τα προτεινόμενα νέα αποδεικτικά στοιχεία που επικαλέστηκε ο προσφεύγων, το Υπουργείο Άμυνας και ο Γενικός Εισαγγελέας σημείωσαν έλλειψη λεπτομερειών, όσον αφορά τους ισχυρισμούς ενός αξιωματικού και έλλειψη συνέπειας μεταξύ των ισχυρισμών ενός άλλου αξιωματικού και το ευρήματα του δικαστή.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η φύση και ο βαθμός ελέγχου που απαιτούνται βάσει του άρθρου 2 εξαρτώνται από τις περιστάσεις μιας συγκεκριμένης περίπτωσης. Οι θάνατοι των στρατιωτικών αστυνομικών είχαν σημειωθεί πάνω από 15 χρόνια πριν, σε μια δύσκολη κατάσταση ασφάλειας και είχε αποτελέσει το αντικείμενο διαδικασίας υπό την ηγεσία ενός δικαστή ο οποίος είχε πρόσβαση σε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες.
Ο ιατροδικαστής είχε παρατηρήσει προβλήματα κατά τον καθορισμό του χρόνου θανάτου και είχε εξετάσεις μαρτυρίες Ιρακινών, παρά τις δυσκολίες για την απόκτηση τέτοιων μαρτυριών. Τα ευρήματά του ήταν αιτιολογημένα ορθά και βασίστηκαν σε εκτεταμένες αποδείξεις και το γεγονός ότι η ταυτότητα των δολοφόνων δεν είχε καθοριστεί δεν σημαίνει ότι δεν έχει διεξαχθεί αποτελεσματική έρευνα. Επιπλέον, οι ιρακινές αρχές είχαν ασκήσει ποινική δίωξη για τους θανάτους.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η υποχρέωση αποτελεσματικής έρευνας αφορούσε τα μέσα με τα οποία η έρευνα διεξήχθη και όχι τόσο το αποτέλεσμα της έρευνας. Διαπίστωσε ότι κανένα από τα νέα αποδεικτικά στοιχεία που πρότεινε ο προσφεύγων, τα οποία και τα ίδια προέβαλαν διάφορα σφάλματα ή οι επικρίσεις της αρχικής έρευνας, θέτουν υπό αμφισβήτηση τις έρευνες του κράτους ή τα ευρήματα του ιατροδικαστή.
Κατά συνέπεια, το κράτος προέβη σε αποτελεσματική έρευνα για τους σκοπούς του άρθρου 2 και η προσφυγή ήταν απαράδεκτη ως προδήλως αβάσιμη(επιμέλεια echrcaselaw.com).
