Ο κρατικός περιορισμός στον καθορισμό των ενοικίων αντίθετος με την προστασία της ιδιοκτησίας
ΑΠΟΦΑΣΗ
Čapský και Jeschkeová κατά Τσέχικης Δημοκρατίας (αρ. προσφ. 25784/09 και 36002/09) και Heldenburg κατά Τσέχικης Δημοκρατίας (αρ. προσφ. 65546/09) της 09-02-2017
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ενοικιοστάσιο. Δικαίωμα ιδιοκτησίας. Οι υποθέσεις αυτές αντιμετώπισαν το ζήτημα της δίκαιης ικανοποίησης μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με τις καταγγελίες για κανονισμούς ενοικίασης. Οι προσφεύγοντες, οι οποίοι είναι ιδιοκτήτες ακινήτων, κατήγγειλαν τους κανονισμούς ενοικίασης που επιβάλλονται από το κράτος σε διάφορες περιόδους μεταξύ του 2002 και του 2006. Το κύριο ζήτημά τους ήταν ότι δεν ήταν σε θέση να αυξήσουν τα μισθώματα που κατέβαλλαν οι ενοικιαστές τους, τα οποία θεωρούσαν πολύ χαμηλά και τα οποία ποτέ δεν είχαν συμφωνήσει. Βασιζόμενοι ιδίως στο άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου Νο 1 (προστασία της ιδιοκτησίας), οι προσφεύγοντες ιδίως κατήγγειλαν ότι οι συμφωνίες ενοικίασης είχαν επηρεάσει αρνητικά την ειρηνική απόλαυση της ιδιοκτησία τους. Στην απόφασή του επί της ουσίας της 3ης Ιουλίου 2014, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου Νο 1. Η απόφαση αυτή αφορούσε τη δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41 της Σύμβασης ).
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 1 ΠΠΠ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι υποθέσεις αυτές αντιμετώπισαν το ζήτημα της δίκαιης ικανοποίησης μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με τις καταγγελίες για τη νομοθεσία της ενοικίασης.
Οι προσφεύγοντες σε αυτή την περίπτωση είναι 4 πολίτες της Τσεχικής Δημοκρατίας: ο Josef Čapský, γεννημένος το 1939, η Miroslava Jeschkeová, γεννημένη το 1947, ο Michal Heldenburg, γεννημένος το 1975, και η Olga Heldenburg, γεννημένη 1979. Ζουν στην Πράγα και Brno (Τσεχία).
Οι προσφεύγοντες, οι οποίοι είναι ιδιοκτήτες ακινήτων, κατήγγειλαν τη νομοθεσία της ενοικίασης που επιβάλλεται από το κράτος σε διάφορες περιόδους μεταξύ του 2002 και του 2006. Το κύριο μέλημά τους ήταν ότι δεν ήταν σε θέση να αυξήσουν τα μισθώματα που κατέβαλλαν οι ενοικιαστές τους, τα οποία θεωρούσαν πολύ χαμηλά και τα οποία ποτέ δεν είχαν συμφωνήσει.
Οι αντίστοιχες συμφωνίες ενοικίασης συστάθηκαν όταν οι προσφεύγοντες ιδιοκτήτες συμφώνησαν στις υφιστάμενες συμφωνίες μίσθωσης, διατηρώντας ορισμένα δικαιώματα που σχετίζονταν με την προσωπική χρήση του διαμερίσματος. Αυτό σήμαινε ότι οι συμφωνίες ίσχυαν για αόριστο χρονικό διάστημα, τα ενοίκια καθορίστηκαν σε συνδυασμό με τη νομοθεσία που υπήρχε κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα, και το δικαίωμα του ιδιοκτήτη να τερματίσει τη συμφωνία ήταν σοβαρά περιορισμένο.
Όλοι οι προσφεύγοντες άσκησαν αγωγή κατά του κράτους για αποζημίωση που αντιστοιχούσε στη διαφορά μεταξύ του καθορισμένου ενοικίου και του ποσού του ενοικίου που συνήθως καταβάλλεται στην δική τους περιοχή. Οι αξιώσεις τους, τελικά, απορρίφθηκαν από το Συνταγματικό Δικαστήριο το 2008 και το 2009.
Βασιζόμενοι ιδίως στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου (προστασία της ιδιοκτησίας), οι προσφεύγοντες ιδίως κατήγγειλαν ότι το ενοικιοστάσιο είχε επηρεάσει αρνητικά την ειρηνική απόλαυση της ιδιοκτησία τους.
Στην απόφασή του επί της ουσίας της 3ης Ιουλίου 2014, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Η σημερινή απόφαση αφορούσε το ζήτημα της δίκαιης ικανοποίησης (άρθρο 41 της Σύμβασης).
Δίκαιη ικανοποίηση:
– Υπόθεση Čapský και Jeschkeová: 49.655 ευρώ στον κ. Čapský και 27.243 ευρώ στην κα Jeschkeová (Ηθική βλάβη), 3.000 ευρώ έκαστος στον κ. Čapský και στη κα Jeschkeová (ηθική βλάβη), και 3.438 ευρώ στον κ. Čapský και 2.223 ευρώ στην κα Jeschkeová (για έξοδα και δαπάνες)
– Υπόθεση Heldenburg: 4.339 ευρώ για ηθική βλάβη, και 2774 ευ7ρώ (έξοδα και δαπάνες).
