Νομική υποχρέωση του διευθύνοντα συμβούλου και μετόχου σε καταβολή οφειλών της εταιρίας. Μη παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΥΡΕΙΑΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ (ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ)

Lekić κατά Σλοβενίας της 11.12.2018 (αριθμ. προσφ.36480/07)

βλ. εδώ 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εταιρεία υπό πτώχευση. Εκ των υστέρων ευθύνη των διευθυνόντων συμβούλων της για τα χρέη της. Εφαρμογή νέας νομοθεσίας που θεσπίστηκε το 1999, η οποία έδινε την εξουσία στα δικαστήρια να διαγράφουν τις εταιρείες χωρίς να χρειαστεί αυτές να λυθούν. Υποχρέωση του προσφεύγοντα να πληρώσει 32.795 ευρώ στην πιστώτρια Εταιρεία Σιδηροδρόμων της Σλοβενίας. Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι η ευθύνη του προσφεύγοντος για την αποπλήρωση της οφειλής της εταιρίας του, δεν υπήρξε δυσανάλογη, δεδομένου ότι ο ίδιος είχε συμμετάσχει ενεργά στη λειτουργία της εταιρείας. Επίσης, το ποσό του χρέους που θα έπρεπε να πληρώσει ήταν σχετικά χαμηλό, καθώς ο πιστωτής δεν είχε στραφεί μόνο κατά αυτού του διευθυντικού στελέχους και επομένως ο προσφεύγων δεν υπέστη ένα υπερβολικό προσωπικό βάρος. Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη το δημόσιο συμφέρον για τη θέσπιση της συγκεκριμένης νομοθεσίας, το οποίο ήταν η ανάγκη εξασφάλισης χρηματοοικονομικής σταθερότητας κατά τη μετάβαση από μία σοσιαλιστική οικονομία σε μία οικονομία ελεύθερης αγοράς. Χιλιάδες εταιρείες που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της πρώην Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας ήταν αδρανείς στη δεκαετία του ’90 και η «άρση του εταιρικού πέπλου», προκειμένου να καταστούν τα μέλη τους υπεύθυνα για τα χρέη των εταιρειών τους, είχε ως σκοπό να αποφύγει τις μακροχρόνιες  διαδικασίες εκκαθάρισης. Μη παραβίαση του δικαιώματος στην προστασία της περιουσίας.

ΔΙΑΤΑΞΗ

Άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ο προσφεύγων, Ljubomir Lekić είναι Σλοβένος υπήκοος που γεννήθηκε το 1956 και ζει στη Λιουμπλιάνα.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ο προσφεύγων ήταν μέλος της εταιρείας L.E., με μερίδιο 11,11%. Επίσης εργάζονταν ως υπάλληλος και μεταγενέστερα ως διευθύνων σύμβουλος. Μετά το θάνατο ή τον σοβαρό τραυματισμό τεσσάρων βασικών μελών και διαχειριστών της εταιρείας το 1993, η εταιρεία αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. Η Εταιρεία σιδηροδρόμων της Σλοβενίας κατέθεσε αστική αγωγή 5.000.000 σλοβένικων tolars (περίπου 20.000 ευρώ) εναντίον της εταιρείας ​​για απλήρωτους λογαριασμούς για υπηρεσίες μεταφορών. Μέχρι το 1995 η εταιρεία δεν είχε ρευστό και τελικά αδρανοποιήθηκε.

Το 1997 τα υπόλοιπα μέλη της εταιρείας υπέβαλαν Αίτηση πτώχευσης. Ωστόσο, το αρμόδιο δικαστήριο απέρριψε την Αίτηση. Τα μέλη αποφάσισαν τότε  να περιμένουν το δικαστήριο να αποφασίσει αυτεπάγγελτα να εκκαθαρίσει και να ρευστοποιήσει την L.E., το οποίο ήταν εφικτό  βάσει του τότε νόμου.

Η σλοβενική νομοθεσία για τις εταιρείες άλλαξε το 1999. Η εξουσία των δικαστηρίων να τερματίσουν και να εκκαθαρίσουν εταιρείες με δική τους πρωτοβουλία καταργήθηκε, και τους παραχωρήθηκε η εξουσία να διαγράψουν αδρανείς εταιρείες από τη λίστα των υποθέσεων του δικαστηρίου χωρίς να τεθούν υπό εκκαθάριση. Αυτό επέτρεπε οι εταιρείες να διαλυθούν χωρίς τα περιουσιακά τους στοιχεία να εισπράττονται και να χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή των πιστωτών. Τα μέλη των χρεοκοπημένων εταιρειών θα αναλάμβαναν την αλληλέγγυα ευθύνη για τα χρέη των εταιρειών.

Το 2001, η νέα διαδικασία εφαρμόστηκε στην L.E., ωστόσο, η απόφαση διαγραφής δεν μπορούσε να επιδοθεί στην εταιρεία, δεδομένου ότι δεν ήταν πλέον στην καταστατική της διεύθυνση ή σε οποιαδήποτε άλλη. Σύμφωνα με τον κ. Lekić, αυτός έλαβε γνώση για τη διαγραφή μόνο τον Δεκέμβριο του 2004.

Εντωμεταξύ, το 2000, η ​​εταιρεία σιδηροδρόμων είχε λάβει απόφαση σχετικά με την L.E. να πληρώσει το έκτακτο ποσό. Στη συνέχεια, η επιχείρηση σιδηροδρόμων ζήτησε την έκδοση εκτελεστικής εντολής κατά των επτά μελών της L.E. σχετικά με το χρέος περίπου 20.000 ευρώ με νόμιμο τόκο. Εκδόθηκε απόφαση κατάσχεσης προσωπικής περιουσίας του κ. Lekić, του οποίου η απόφαση επιδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2004.

Ο κ. Lekić κατέθεσε ένσταση, ενώ ζήτησε αναστολή του μέτρου. Ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν ενεργό μέλος της L.E., ιδιότητα που τον απαλλάσσει από το χρέος. Το τοπικό δικαστήριο της Λιουμπλιάνα διαπίστωσε ότι δεν είχε παρουσιάσει αποδεικτικά στοιχεία προς υπεράσπιση του ισχυρισμού του. Με μερίδιό 11,11% επί της εταιρείας, ο προσφεύγων είχε απολαύσει δικαιώματα μέλους μειοψηφίας και, επιπλέον, είχε εμπλακεί στη διοίκηση της εταιρείας από το 1993. Ως εκ τούτου, το δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση και αρνήθηκε τη χορήγηση αναστολής της εκτέλεσης.

Οι εφέσεις του κ. Lekić απορρίφθηκαν. Ειδικότερα, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Σλοβενίας έκρινε ότι το μέτρο της «ανύψωσης του εταιρικού πέπλου» στην υπόθεση ήταν σύμφωνο με το Σύνταγμα.

Το 2010 μέρος του μηνιαίου μισθού του κ. Lekić κατασχέθηκε για να εξοφλήσει το χρέος. Διαπραγματεύτηκε διακανονισμό με την εταιρεία σιδηροδρόμων το επόμενο έτος. Συνολικά, κατέβαλε 32.795 ευρώ στον πιστωτή του.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ..

Κατά το ΕΔΔΑ δεν υπήρξε αμφισβήτηση ότι η απόφαση περί προσωπικής ευθύνης του κ. Lekić για την οφειλή της εταιρείας L.E. είχε ανέλθει σε παρέμβαση στην ειρηνική απόλαυση της περιουσίας του.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η παρέμβαση αυτή ήταν νόμιμη κατά την έννοια του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου. Βασίστηκε στη νέα νομοθεσία που εισήχθη το 1999, η οποία ήταν προσβάσιμη, ακριβής και προβλέψιμη στην εφαρμογή της.

Συγκεκριμένα, η νομοθεσία, που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Κυβέρνησης τον Ιούλιο του 1999, έπρεπε να έχει καταστήσει σαφές στον προσφεύγοντα ότι η επιχείρησή του διατρέχει κίνδυνο και ότι ο ίδιος θα βρίσκονταν υπεύθυνος για τα χρέη της. Ως μέλος της L.E. και πρώην διευθυντής, έπρεπε να γνωρίζει το status της εταιρείας του και τη διαδικασία που άσκησε εναντίον του ο πιστωτής του, καθώς και το σχετικό εσωτερικό δίκαιο, ιδίως όσον αφορά τις αφερέγγυες εταιρείες.

Ως εκ τούτου, αναμενόταν να αντιμετωπίσει τυχόν εκκρεμή ζητήματα που αντιμετωπίζει η εταιρεία καθώς και τη λήψη τυχόν επιστολών που απευθύνονται σε αυτόν. Έτσι, το Δικαστήριο απέρριψε την ένστασή του σχετικά με την παράλειψη να του επιδοθούν προσωπικά οι αποφάσεις που εκδόθηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας διαγραφής και έκρινε ότι η επίδοση της απόφασης στα γραφεία της L.E, μαζί με την κοινοποίηση στην Επίσημη Εφημερίδα, ήταν μια επαρκής μέθοδος.

Επιπλέον, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο κύριος σκοπός της παρέμβασης στα δικαιώματα του κ. Lekić υπήρξε το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή η διασφάλιση της σταθερότητας στην εμπορική αγορά και η χρηματοπιστωτική πειθαρχία το 2004, περίοδος μετάβασης από τη σοσιαλιστική οικονομία στην ελεύθερη αγορά. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990 όχι λιγότερο από τις 6.500 εταιρείες που δημιουργήθηκαν βάσει της νομοθεσίας της πρώην Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν μόνο τυπικά, είχαν μεγάλα χρέη και κανένα περιουσιακό στοιχείο. Αίροντας το εταιρικό πέπλο είχαν καταστήσει τα μέλη των αδρανοποιημένων εταιρειών υπεύθυνους για τα χρέη των εταιρειών τους. Αυτό  είχε ως στόχο να αποφύγουν τα δικαστήρια να βομβαρδιστούν με χρόνιες διαδικασίες εκκαθάρισης βάσει της πρώην νομοθεσίας, με σημαντικές δημοσιονομικές επιπτώσεις για το κράτος. Η ευθύνη αυτή περιοριζόταν στα μέλη εκείνα που ήταν σε θέση να επηρεάσουν ενεργά τη λειτουργία μιας επιχείρησης.

Όσον αφορά τον ίδιο τον προσφεύγοντα και τη διαδικασία εναντίον του, το Δικαστήριο δεν είχε κανένα λόγο να διαφωνήσει με τη συλλογιστική των εθνικών δικαστηρίων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είχε συμμετάσχει ενεργά στην υπόθεση και συνεπώς υπέχει ευθύνη βάσει της νέας νομοθεσίας. Πράγματι, μια τροπολογία στη νομοθεσία του 2002 είχε οδηγήσει σε σαφή και συνεπή εθνική νομολογία σύμφωνα με την οποία τα μέλη εταιρειών που κατέχουν τουλάχιστον 10% των μετοχών σε μια εταιρία, όπως ο κ. Lekić, ευθύνονται προσωπικά για τα χρέη των εταιρειών τους.

Επιπλέον, βάσει της νομοθεσίας του 1999 η εταιρεία L.E. και τα μέλη της είχαν αρκετό χρόνο – ένα χρόνο – πριν από την έναρξη ισχύος του σχετικού νόμου για την κίνηση διαδικασίας για τη διάλυση της εταιρείας, η οποία θα απέφευγε την διαγραφή της και τη μεταβίβαση της προσωπικής ευθύνης για τα χρέη της εταιρείας. Αντί αυτού, είχαν διαιωνίσει την λειτουργία της εταιρείας, παρόλο που δεν ήταν σε θέση να πληρώσει τα χρέη της ή να εκτελέσει τις δραστηριότητες για τις οποίες είχε συσταθεί.

Τέλος, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το ποσό της οφειλής που είχε καταβάλει ο προσφεύγων ήταν σχετικά περιορισμένο, η εταιρεία Σιδηροδρόμων Σλοβενίας υπέβαλε αξιώσεις εναντίον και  άλλων μελών της L.E. καθώς και κατά του προσφεύγοντος. Εν πάση περιπτώσει, ο προσφεύγων δεν είχε υποστηρίξει ούτε παρείχε κανένα στοιχείο ότι είχε υποστεί οποιαδήποτε σοβαρή συνέπεια εξαιτίας αυτού. Εάν θεώρησε ότι είχε πληρώσει περισσότερα από άλλα ενεργά μέλη της L.E., θα μπορούσε να είχε ασκήσει αγωγή εναντίον τους για να του επιστραφεί η διαφορά.

Η διαπίστωση ότι ο προσφεύγων ήταν υπεύθυνος για το χρέος της εταιρείας του δεν ήταν επομένως δυσανάλογη και δεν υπέστη ατομική και υπερβολική επιβάρυνση.

Συνεπώς, δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου πρωτοκόλλου.

Μειοψηφούσε απόψεις

Οι δικαστές Raimondi, Nussberger, Lemmens, Ravarani, Paczolay και Zalar εξέφρασαν κοινή σύμφωνη άποψη και οι δικαστές Turković και Mourou-Vikström εκφράζουν κοινή αντίθετη άποψη. Αυτές οι απόψεις βρίσκονται συνημμένες στην απόφαση(επιμέλεια echrcaselaw.com). 


ECHRCaseLaw
Close Popup

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε καλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο. Συμφωνώντας, αποδέχεστε τη χρήση των cookies σύμφωνα με την Πολιτική Cookies.

Close Popup
Privacy Settings saved!
Ρυθμίσεις Απορρήτου

Όταν επισκέπτεστε μία ιστοσελίδα, μπορεί να λάβει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον browser σας, κατά βάση υπό τη μορφή cookies. Εδώ μπορείτε να ρυθμίσετε τη συγκατάθεσή σας σε όλα αυτά.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

Google Analytics
We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Απορρίψη όλων των υπηρεσιών
Save
Δέχομαι όλες τις υπηρεσίες