Η ανάκληση των αδειών λειτουργίας αεροπορικών εταιρειών χωρίς επαρκείς εγγυήσεις κατά της αυθαιρεσίας, παραβιάζει το δικαίωμα στην περιουσία
ΑΠΟΦΑΣΗ
Tiramavia S.R.L. κ.α. κατά Δημοκρατίας της Μολδαβίας της 04.09.2018 (αριθ. προσφ. 54115/09, 55707/09 και 55770/09)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Αεροπορικές εταιρείες και άδειες λειτουργίας. Ανάκληση των αδειών αερομεταφορών τριών αεροπορικών εταιρειών εξαιτίας παρατυπιών τους σύμφωνα με την ΕΕ και πραγματοποίησης ταξιδιών σε προορισμούς απαγορευμένους από την εθνική νομοθεσία. Μη παροχή επαρκών εγγυήσεων κατά της αυθαιρεσίας και παραβίαση του δικαιώματος στην περιουσία τους.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 1 Πρώτου Πρωτοκόλλου
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγουσες εταιρείες, η Tiramavia S.R.L., η Valan International Cargo Charter S.R.L. και η Grixona S.R.L., είναι τρεις εταιρείες αεροπορικών μεταφορών που έχουν συσταθεί και έχουν την έδρα τους στη Μολδαβία.
Η υπόθεση αφορούσε την ανάκληση των αδειών εκμετάλλευσης αεροσκαφών το 2007.
Τον Ιούνιο του 2007, η κρατική αρχή πολιτικής αεροπορίας (CASA), ζήτησε από τις προσφεύγουσες εταιρείες να διορθώσουν τις παρατυπίες που διαπιστώθηκαν σε έκθεση ασφαλείας της ΕΕ. Ωστόσο, στις 21 Ιουνίου, η CASA προέβη στην ανάκληση των αδειών λειτουργίας των τριών εταιρειών.
Διαπίστωσε ότι ορισμένα ευρωπαϊκά αεροδρόμια είχαν εκφράσει ανησυχίες σχετικά με τα αεροσκάφη της Tiramavia, αλλά και με το γεγονός ότι οι άλλες προσφεύγουσες εταιρείες ταξίδευαν σε διάφορους επικίνδυνους προορισμούς, παρά την απαγόρευση που επιβλήθηκε για αυτούς τους προορισμούς. Είχε απαγορευτεί προηγουμένως στις μολδαβικές αεροπορικές εταιρείες να πετούν προς το Ιράκ και το Αφγανιστάν, αν και η απαγόρευση αυτή δεν επρόκειτο να τεθεί επίσημα σε ισχύ μέχρι τον Ιούλιο του 2007. Τα δικαστήρια επικύρωσαν τις αποφάσεις της CASA.
Οι προσφεύγουσες εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν ειδικότερα για την ανάκληση των αδειών λειτουργίας τους βάσει του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 1 (προστασία της περιουσίας) στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Οι άδειες διενέργειας αερομεταφορών των προσφευγουσών εταιρειών αποτελούσαν «κατοχή» υπό την έννοια του άρθρου 1 του πρωτοκόλλου αριθ. 1 της Σύμβασης και η στέρηση τους συνιστούσε παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγουσών εταιρειών να απολαμβάνουν ειρηνικά την κατοχή τους.
Για να είναι δικαιολογημένο ένα μέτρο που συνιστά έλεγχο χρήσης, πρέπει να είναι νόμιμο και να τίθεται χάριν του «γενικού συμφέροντος». Το μέτρο πρέπει επίσης να είναι ανάλογο προς τον επιδιωκόμενο στόχο.
Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η πρώτη προσφεύγουσα εταιρεία μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι δεν θα υποστεί δυσμενείς συνέπειες εάν συμμορφωθεί με τις οδηγίες εντός καθορισμένης προθεσμίας. Ωστόσο, παρά τις οδηγίες που δόθηκαν και τις σαφείς προθεσμίες, η CASA ανακάλεσε την άδεια αερομεταφοράς της πρώτης προσφεύγουσας εταιρείας, πριν αυτή να έχει την ευκαιρία να συμμορφωθεί. Αναφορικά με την δεύτερη και την τρίτη των προσφευγουσών, αυτές δεν είχαν την ευκαιρία να ακουστούν από την CASA πριν από την ανάκληση των αδειών αερομεταφορών τους, ενώ τα εθνικά δικαστήρια δεν εξήγησαν την βάση επί της οποίας διαπίστωσαν ότι οι εταιρείες δεν συμμορφώθηκαν με την υπό κρίση απαγόρευση, δεδομένου ότι αυτή δεν είχε ακόμα τεθεί σε ισχύ την στιγμή της ανάκλησης.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση στα περιουσιακά στοιχεία των προσφευγουσών υπό τη μορφή της στέρησης των πιστοποιητικών λειτουργίας για τις αερομεταφορές τους, δεν περιείχε επαρκείς εγγυήσεις έναντι της αυθαιρεσίας και επομένως δεν ήταν νόμιμη κατά την έννοια του άρθρου 1 του πρωτοκόλλου Αριθ. 1 της σύμβασης. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 1 της Σύμβασης.
Δίκαιη ικανοποίηση: 3.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 2.500 ευρώ για δικαστικά έξοδα και λοιπές δαπάνες για καθεμία από τις προσφεύγουσες εταιρείες (επιμέλεια echrcaselaw.com).
