Το μέτρο κατά χούλιγκαν να μην εισέρχεται στα γήπεδα δεν έχει ποινικό χαρακτήρα αλλά προληπτικό. Μη εφαρμογή της αρχής ne bis in idem
ΑΠΟΦΑΣΗ
Seražin κατά Κροατίας της 8.11.2018 (αρ. 19120/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο προσφεύγων καταδικάσθηκε για χουλιγκανισμό από Κροατικό δικαστήριο σε ποινή φυλάκισης 25 ημερών και σε απαγόρευση παρακολούθησης των αγώνων της ομάδας του. Παρά την καταδίκη του συνέχισε έντονη δραστηριότητα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και δημιούργησε προβλήματα χουλιγκανισμού. Το εθνικό δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της αστυνομίας και αποφάσισε να του απαγορεύσει να παρακολουθεί όλους τους αγώνες της Δυναμό Ζάγκρεμπ και της Εθνικής Ομάδας της Κροατίας. Ο προσφεύγων παραπονέθηκε ότι ουσιαστικά του επιβλήθηκαν δύο ποινές για το ίδιο αδίκημα. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι το μέτρο της απαγόρευσης εισόδου στους αγώνες των δύο ομάδων δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί ως συμπληρωματική κύρωση ή να αποτελέσει μέρος της καταδικαστικής διαδικασίας. Το μέτρο απέβλεπε στην αποτροπή μελλοντικής βίας και όχι στην επιβολή στον προσφεύγοντα δεύτερης ποινής για το αδίκημα του και είχε κυρίως προληπτικό και όχι ποινικό χαρακτήρα. Μη παραβίαση της αρχής ne bis in idem.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 4 του πρωτοκόλλου αριθ. 7
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, Tomislav Seražin, είναι Κροάτης υπήκοος που γεννήθηκε το 1989 και ζει στο Ζάγκρεμπ.
Η υπόθεση αφορά τα μέτρα που χρησιμοποιούνται στην Κροατία για την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού.
Τον Αύγουστο του 2012, το Δικαστήριο Πλημμελημάτων του Ζάγκρεμπ έκρινε ότι ο κ. Serazin ήταν ένοχος πρόκλησης χουλιγκανισμού εξαιτίας διαταραχών που προκάλεσε σε ποδοσφαιρικό αγώνα της Δυναμό Ζάγκρεμπ. Καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης 25 ημερών και, σύμφωνα με το άρθρο 32 του νόμου για την πρόληψη των διαταραχών στις αθλητικές εκδηλώσεις («ο νόμος»), απαγορεύτηκε να παρευρίσκεται σε αγώνες της Δυναμό Ζάγκρεμπ για ένα χρόνο.
Κατά τα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε σε πολλά άλλα εγκλήματα που σχετίζονται με το χουλιγκανισμό τόσο στην Κροατία όσο και στο εξωτερικό. Τον Απρίλιο του 2014, το ίδιο δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της αστυνομίας, σύμφωνα με το άρθρο 34 του νόμου, να απαγορεύσει στον προσφεύγοντα να παρευρίσκεται σε όλους τους αγώνες που αφορούν τη Δυναμό Ζάγκρεμπ και την κροατική εθνική ομάδα.
Ο κ. Serazin άσκησε έφεση υποστηρίζοντας ότι η επιβολή του μέτρου αποκλεισμού βάσει του άρθρου 34 είχε παραβιάσει το δικαίωμά του να μη τιμωρείται κανείς δύο φορές για το ίδιο αδίκημα επειδή είχε ήδη κριθεί ένοχος και καταδικάστηκε για την ίδια συμπεριφορά το 2012.
Το Εφετείο απέρριψε την έφεσή του. Διαπίστωσε ότι το μέτρο δυνάμει του άρθρου 32 αποτελεί κύρωση, ενώ το μέτρο του άρθρου 34 ήταν προληπτικό και βασίζονταν σε πληροφορίες σχετικά με προηγούμενη παράνομη συμπεριφορά.
Επίσης, τα δικαστήρια απέρριψαν την έφεση του προσφεύγοντος σε άλλη σειρά διαδικασιών το 2015.
Βασιζόμενος στο άρθρο 4 του πρωτοκόλλου αριθ. 7 (το δικαίωμα να μην δικάζεται κάποιος ή να τιμωρείται δύο φορές), ο κ. Seražin διαμαρτύρεται ότι είχε δικαστεί και τιμωρηθεί δύο φορές για τη συμπεριφορά του στο ποδοσφαιρικό αγώνα το 2012, αρχικά στις διαδικασίες σχετικά με τα πλημμελήματα και στη συνέχεια στη διαδικασία που του απαγόρευε να παρακολουθεί αθλητικές εκδηλώσεις.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η αρχή του ne bis in idem ή της διπλής ποινής εφαρμόζεται μόνο σε δίκη και σε καταδίκη κατά της διάρκειας «ποινικής διαδικασίας».
Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι η δεύτερη διαδικασία κατά του κ. Seražin, στην οποία είχε εφαρμοστεί το μέτρο αποκλεισμού σύμφωνα με το άρθρο 34 για την απαγόρευσή του να παρευρίσκεται σε αθλητικές εκδηλώσεις, δεν αφορούσε ποινικό αδίκημα κατά την έννοια της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
Πρώτον, εξετάζοντας το εθνικό δίκαιο, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το μέτρο αποκλεισμού δεν είχε χαρακτηριστεί ως «ποινική κύρωση». Πράγματι, η προσέγγιση των εθνικών δικαστηρίων ήταν να θεωρούν το μέτρο προληπτικό.
Κατά την άποψη του Δικαστηρίου, το μέτρο αποκλεισμού είχε κυρίως προληπτικό και όχι ποινικό χαρακτήρα.
Λειτουργώντας ανεξάρτητα από μια καταδίκη για πλημμέλημα, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί ως συμπληρωματική κύρωση ή να αποτελέσει μέρος της καταδικαστικής διαδικασίας. Επίσης, δεν ήταν άμεση συνέπεια της καταδίκης του για χουλιγκανισμό, καθώς το πλημμελειοδικείο είχε τη δυνατότητα να αρνηθεί την εφαρμογή του μέτρου. Επιπλέον, η αστυνομία τόνισε στο αίτημά της να υιοθετηθεί μέτρο το οποίο ήταν προς το συμφέρον της δημόσιας ασφάλειας. Επομένως, το μέτρο ήταν να αποτραπεί η μελλοντική βία παρά να επιβληθεί στον προσφεύγοντα δεύτερη ποινή για το αδίκημα του.
Επιπλέον, το μέτρο του άρθρου 34 περιοριζόταν στο να παρίσταται και να εμφανίζεται σε αστυνομικό τμήμα δύο ώρες πριν από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αυτό ήταν αντίθετο με το μέτρο που εφαρμόστηκε δυνάμει του άρθρου 32 στις διαδικασίες πλημμελήματος μέσω των οποίων κατάσχονταν ταξιδιωτικά έγγραφα ή απαιτούσε να παραμείνει ένας πολίτης σε αστυνομικό τμήμα κατά τη διάρκεια αθλητικών εκδηλώσεων και ο χαρακτήρας των οποίων έμοιαζε με κύρωση.
Τέλος, στο δεύτερο σκέλος της απαγόρευσης συμμετοχής του σε αθλητικές εκδηλώσεις, δεν επιβλήθηκε πρόστιμο στον κ. Seranzin ούτε είχε στερηθεί την ελευθερία του. Πράγματι, στις προηγούμενες υποθέσεις που αφορούσαν ακόμη πιο ουσιαστικές συνέπειες για τον προσφεύγοντα από εκείνες στην προκειμένη περίπτωση, όπως η υποχρέωση των ατόμων που ανήκουν στην ομάδα «μαφία» να παρίστανται μία φορά την εβδομάδα στην αστυνομία ή να αρνούνται να τους χορηγήσουν άδεια παραμονής μετά την καταδίκη τους, το Δικαστήριο είχε διαπιστώσει ότι τα μέτρα δεν αποτελούσαν ποινική κύρωση.
Εν κατακλείδι, το Δικαστήριο έκρινε ότι ο προσφεύγων δεν είχε υποβληθεί σε ποινική δίωξη όταν τα δικαστήρια εφάρμοσαν το μέτρο αποκλεισμού βάσει του άρθρου 34 εναντίον του. Κατά συνέπεια, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το άρθρο 4 του πρωτοκόλλου αριθ. 7 δεν εφαρμόζεται στην περίπτωσή του και απέρριψε την προσφυγή του ως απαράδεκτη(επιμέλεια echrcaselaw.com).
