Οι δυσκολίες επίσκεψης των συγγενών σε κρατούμενο λόγω απόστασης συνιστούν, υπό προϋποθέσεις, παραβίαση της οικογενειακής ζωής του κρατούμενου.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Labaca Larrea κατά Γαλλίας της 02-03-2017 (αριθμ. προσφ. 56710/13, 56727/13 και 57412/13)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Επιλογή τόπου κράτησης από κρατούμενο. Οικογενειακή ζωή. Η κράτηση ενός ατόμου σε φυλακή, θα μπορούσε υπό ορισμένες συνθήκες, να ισοδυναμεί με προσβολή της οικογενειακής ζωής του εφόσον δημιουργεί δυσκολίες και είναι σχεδόν αδύνατον για την οικογένεια του κρατουμένου να τον επισκεφτεί,, δεδομένου ότι η ικανότητα των μελών της οικογένειάς του να τον επισκεφθούν είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της ομαλής οικογενειακής του ζωής. Δεν υπάρχει στην υπόθεση αυτή παραβίαση του άρθρου 8 γιατί υπήρχαν συχνές επισκέψεις συγγενών στον κρατούμενο και δεν υπήρχαν γενικά προβλήματα σ΄αυτές.
ΣΧΟΛΙΟ-ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ
Αν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στις επαφές μεταξύ συγγενών κρατουμένου και του τελευταίου λόγω μεγάλης απόστασης των φυλακών ή εξ άλλου λόγου που δημιουργούν εξαιρετικές δυσκολίες στις επισκέψεις και τις καθιστούν σχεδόν αδύνατες τότε αυτό συνιστά παραβίαση της οικογενειακής ζωής του κρατουμένου, που έχει δικαίωμα στην ομαλή συνέχισή της οικογενειακής του ζωής.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 8
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγοντες, Urko Labaca Larrea, Ione Lozano Miranda και Alejandro Zoboran Arriola, είναι Ισπανοί υπήκοοι οι οποίοι γεννήθηκαν το 1986 και το 1981.
Τον Μάρτιο του 2011 συνελήφθησαν στη γαλλική επικράτεια και καταδικάστηκαν σε 5, 6 και 9 χρόνια κάθειρξης αντίστοιχα, για διάφορα αδικήματα. Μετά την αρχική περίοδο κράτησής τους στις φυλακές του Παρισιού, μεταφέρθηκαν αργότερα στις φυλακές Lyon-Corbas.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι τελευταίες φυλακές βρίσκονταν πολύ μακριά από τις οικίες των οικογενειών τους, αναγκάζονταν οι τελευταίοι να ταξιδεύουν μεγάλη απόσταση ώστε να τους επισκεφτούν, οι τρεις προσφεύγοντες απέστειλαν επιστολή προς τον ανακριτή ζητώντας, σύμφωνα με το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, να ληφθούν τα απαιτούμενα μέτρα για να τεθεί ένα τέλος στην παρούσα κατάσταση, η οποία κατά την άποψή τους, προσέβαλε το δικαίωμά τους να διάγουν μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Απουσία απάντησης από τον ανακριτή, οι προσφεύγοντες επανέλαβαν το περιεχόμενο της επιστολής τους, με τη μορφή αιτήματος δικονομικής πράξης. Στις 15 Φεβρουαρίου 2013 ο διαδικαστική πράξη. Στις 6 Μαρτίου 2013 απέστειλε στους προσφεύγοντες ένα γράμμα εξηγώντας τους λόγους της κράτησής τους στις φυλακές Lyon-Corbas. Οι τρεις προσφεύγοντες άσκησαν έφεση κατά της απόφασης της 15ης Φεβρουαρίου 2013. Στις 26 Μαρτίου 2013, o Πρόεδρος του Τμήματος Ερευνών του Εφετείου του Παρισιού έκρινε ότι δεν υπήρχε ανάγκη να παραπέμψει την προσφυγή ενώπιον του Τμήματος Ερευνών.
TO ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η Σύμβαση δεν εξασφάλιζε κανένα δικαίωμα στους κρατουμένους να επιλέγουν τον τόπο κράτησής του και ότι ο διαχωρισμός και η απόσταση από τις οικογένειές τους αποτελούσαν αναπόφευκτες συνέπειες της κράτησης. Παρ ‘όλα αυτά, η κράτηση ενός ατόμου σε φυλακή, η οποία δημιουργεί δυσκολίες και είναι σχεδόν αδύνατον για την οικογένεια του φυλακισμένου να τον επισκεφτεί, θα μπορούσε υπό ορισμένες συνθήκες, να ισοδυναμεί με προσβολή της οικογενειακής ζωής του κρατουμένου, δεδομένου ότι η ικανότητα ως μελών της οικογένειάς του να τον επισκεφθούν ήταν απαραίτητη για τη συνέχιση της ομαλής οικογενειακής του ζωής.
Το Δικαστήριο επισήμανε ότι οι προσφεύγοντες δεν κατήγγειλαν το γεγονός ότι υποβάλλονταν στο ειδικό καθεστώς φυλακών, το οποίο περιόριζε τον αριθμό των οικογενειακών επισκέψεων που θα μπορούσαν να δεχθούν.
Επίσης δεν είχαν υποβληθεί σε τυχόν μέτρα που περιορίζουν το δικαίωμα επισκέψεών τους ή τη χρήση τηλεφώνου. Αντίθετα, η δικογραφία παρουσίαζε ότι οι προσφεύγοντες δεχόντουσαν πολύ συχνές επισκέψεις και τηλεφωνικές κλήσεις από τις οικογένειές τους.
Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η μεταφορά των προσφευγόντων στη φυλακή Lyon-Corbas δεν είχε παρακωλύσει σημαντικά το δικαίωμα επισκέψεών τους. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη ότι οι επισκέψεις που πραγματοποιούσαν οι συγγενείς και η απόσταση μεταξύ των φυλακών και της οικίας των συγγενών είχε δημιουργήσει αξεπέραστα, ή ακόμα και ιδιαίτερα δύσκολα, προβλήματα.
Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι τα καταγγελθέντα μειονεκτήματα ήταν ανεπαρκή για να στοιχειοθετήσουν την ύπαρξη «παρέμβασης» στο δικαίωμά σεβασμού της οικογενειακής τους ζωής κατά το άρθρο 8 § 1 της Σύμβασης. Η καταγγελία είναι προδήλως αβάσιμη και πρέπει να απορριφθεί.
Το Δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα ότι δεν υπήρχε παραβίαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
