Το κράτος έχει θετική υποχρέωση να παρεμβαίνει σε περιπτώσεις απολύσεων εργαζομένων λόγω της συμμετοχής τους σε συνδικαλιστικούς φορείς.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Τek Gıda İş Sendikası κατά Τουρκίας 04-04-2017 (αρ. προσφ. 35009/05)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση. Απόλυση εργαζομένων, θετική υποχρέωση του κράτους για εμπόδιση απολύσεων. Οι δικαστικές αρχές της Τουρκίας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν αντιπροσωπευτική εξουσία σε συνδικαλιστική οργάνωση. Η εταιρεία αυτή δε προέβη σε απολύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι ήταν μέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δεν ανταποκρίθηκαν στην απαίτηση της εταιρείας να μη συμμετέχουν σε αυτήν, υπό την απειλή της απόλυσης. Επικαλούμενη το άρθρο 11, η προσφεύγουσα κατήγγειλε, αρχικά, την άρνηση των εγχώριων δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την αντιπροσωπευτική εξουσία της και δεύτερον το γεγονός ότι η σχετική νομοθεσία και τα δικαστήρια είχαν επιτρέψει τις απολύσεις των εργαζομένων. Το Στρασβούργο έκρινε ότι το κράτος παρέβη τη θετική του υποχρέωση να εμποδίσει την απόλυση των εργαζομένων της εταιρείας που είχαν αρνηθεί να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους στο συνδικαλιστικό σωματείο μετά από αίτηση του εργοδότη τους.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 11
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα συνδικαλιστική οργάνωση, Tek Gıda İş Sendikası, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, ιδρύθηκε το 1955. Κατά το κρίσιμο χρόνο αντιπροσώπευε υπαλλήλους που εργάζονταν στη βιομηχανία επεξεργασίας τροφίμων.
Η υπόθεση αφορούσε την άρνηση των δικαστικών αρχών να αναγνωρίσουν την εκπροσώπηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης από την εταιρεία Tukaş Gıda Sanayi ve Ticaret και την απόλυση των εργαζομένων της εταιρείας που είχαν αρνηθεί να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους στο συνδικαλιστικό σωματείο μετά από αίτηση του εργοδότη τους.
Το 2003, υπάλληλοι από 3 εργοστάσια, τα οποία ανήκαν στην εταιρεία Tukaş Gıda Sanayi ve Ticaret έγινα μέλη στην προσφεύγουσα συνδικαλιστική οργάνωση. Τον Φεβρουάριο του 2004 η συνδικαλιστική οργάνωση ζήτησε από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης να καθορίσει την εκπροσώπηση της, ώστε να μπορεί να συνάπτει, εξ ονόματος των μελών της, συλλογικές συμβάσεις εργασίας με την εν λόγω εταιρεία. Με απόφαση της 26.05.2004 το Υπουργείο έκανε δεκτό το αίτημα να επικυρωθεί η εκπροσώπηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Η εταιρεία Tukaş υπέβαλε αίτημα για να αναιρεθεί η εν λόγω απόφαση ενώπιον του 3ου Εργατικού Δικαστηρίου της Σμύρνης. Με απόφαση της 02.12.2004, το δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε με βάση μία ειδική αναφορά, προσχώρησε στην εν λόγω αίτηση με την αιτιολογία ότι η συνδικαλιστική οργάνωση είχε πολύ λίγα μέλη ώστε να θεωρείται επαρκώς αντιπροσωπευτική. Η συνδικαλιστική οργάνωση προσέφυγε στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, το οποίο απέρριψε την αναίρεση, στις 22.03.2005.
Εν τω μεταξύ, η εταιρεία Tukaş είχε καλέσει τους εργαζόμενους, οι οποίοι ήταν μέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους, με την απειλή της απόλυσης. Σαράντα εργαζόμενοι αρνήθηκαν και απολύθηκαν. Σε διαφορετικές ημερομηνίες οι εν λόγω εργαζόμενοι προσέφυγαν στο Εργατικό Δικαστήριο της Σμύρνης, κατά της παράνομης απόφασης απόλυσης τους, απαιτώντας να επαναπροσληφθούν στην εταιρεία. Με διάφορες αποφάσεις που εκδόθηκαν μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου του 2004, τα δικαστήρια διέταξαν την εταιρεία Tukaş να επαναπροσλάβει τους εργαζόμενοι τους οποίους είχε απολύσει ή αντιθέτως να τους καταβάλλει αποζημίωση για παράνομη απόλυση. Ο Άρειος Πάγος επικύρωσε τις εν λόγω αποφάσεις. Κανένας από τους εργαζόμενους δεν επαναπροσλήφθηκε. Η εταιρεία Tukaş τους κατέβαλε την αποζημίωση την οποία είχαν ορίσει τα δικαστήρια.
Στηριζόμενη ιδίως στο άρθρο 11 (ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι), η συνδικαλιστική εταιρεία κατήγγειλε, αρχικά την άρνηση των εγχώριων δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την εκπροσώπηση της ως προϋπόθεση για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις μέσα σε επιχείρηση, η οποία σύμφωνα με τη εταιρεία ήταν αποτέλεσμα λανθασμένου υπολογισμού του αριθμού των μελών της Ένωσης αναφορικά με το προσωπικό της Tukaş, και δεύτερον, για το γεγονός ότι η σχετική νομοθεσία και τα δικαστήρια δεν είχαν εμποδίσει την εταιρεία να προβεί σε αποβολή των συνδικάτων από τους χώρους εργασίας μέσω της παράνομης απόλυσης.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Μη παραβίαση του άρθρου 11 – σχετικά με την άρνηση να αναγνωρίσει την αντιπροσωπευτική εξουσία της προσφεύγουσας ένωσης.
Παραβίαση του άρθρου 11 – λόγω του γεγονότος ότι το κράτος παρέβη τη θετική του υποχρέωση να εμποδίσει τον εργοδότη να απολύσει όλους τους εργαζόμενους που ήταν μέλη της προσφεύγουσας συνδικαλιστικής οργάνωσης μέσω της παράνομης απόλυσης.
Το ΕΔΔΑ επιδίκασε το ποσό των 10.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 8.500 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.
