Η καταδίκη δικηγόρου που κατήγγειλε δικαστή σε καταβολή μεγάλου ποσού για ηθική του βλάβη, παραβίασε την ελευθερία της έκφρασης

ΑΠΟΦΑΣΗ

Pais Pires de Lima κατά Πορτογαλίας της 12.02.2019 (αρ. 70465/12)

βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Δικαστική απόφαση που υποχρέωνε δικηγόρο να καταβάλει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης 50.000 ευρώ σε δικαστή για προσβολή της προσωπικής και επαγγελματικής υπόληψης του. Ο προσφεύγων είχε καταγγείλει το δικαστή στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο για απάτη, μεροληψία και δωροδοκία και ζήτησε την πειθαρχική του δίωξη. Κατά το ΕΔΔΑ, μολονότι οι λόγοι που προέβαλαν τα εθνικά δικαστήρια για την διαπίστωση της αστικής ευθύνης του δικηγόρου ήταν σχετικοί και επαρκείς, δεδομένου ότι ο ίδιος δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει τις καταγγελίες του με αποδεικτικά στοιχεία, το ύψος της αποζημίωσης ήταν δυσανάλογο προς τον επιδιωκόμενο θεμιτό σκοπό. Παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης του προσφεύγοντος δικηγόρου σύμφωνα με το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ.

ΔΙΑΤΑΞΗ

Άρθρο 10

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ο προσφεύγων Joaquim Antonio Pais Pires de Lima ήταν πολίτης της Πορτογαλίας που γεννήθηκε το 1938, πέθανε το 2017 και ζούσε στην Cascais. Ήταν δικηγόρος που ασκούσε το επάγγελμα στη Λισαβόνα. Ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης σε δικαστή από ένα αστικό δικαστήριο λόγω φερόμενης προσβολής της προσωπικής και επαγγελματικής τιμής και υπόληψής του, παραβίασε την ελευθερία έκφρασης του.

Την 1η Μαρτίου 2007 ο προσφεύγων έστειλε επιστολή στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο (HCJ) και διαμαρτυρήθηκε για την μη αμεροληψία του δικαστή, καταγγέλλοντας μια υπόθεση «διαφθοράς» και «απάτης», μετά από μια υπόθεση στην οποία ήταν συνήγορος υπεράσπισης. Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο έθεσε στο αρχείο την υπόθεση. Στη συνέχεια, ο δικαστής άσκησε αγωγή αποζημιώσεως, την οποία το δικαστήριο της Λισαβόνας έκανε εν μέρει δεκτή στις 17 Ιουλίου 2008, διατάσσοντας τον προσφεύγοντα να καταβάλει 50.000 ευρώ ως αποζημίωση. Ο προσφεύγων άσκησε έφεση κατά της αποφάσεως αυτής.

Το Εφετείο της Λισαβόνας δεν εξέδωσε την απόφαση, αλλά παρέπεμψε την υπόθεση στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Το δικαστήριο της Λισαβόνας επανέλαβε τη διαδικασία διερεύνησης και πραγματοποίησε νέα ακροαματική διαδικασία.

Στις 22 Απριλίου 2010 εξέδωσε απόφαση, με την οποία επικυρώθηκε η υποχρέωση του προσφεύγοντος να καταβάλει στον δικαστή το ίδιο ποσό, ύψους 50.000 ευρώ, ως αποζημίωση.

Το δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος περί διαφθοράς κατά του δικαστή R.P. Και οι δύο διάδικοι άσκησαν έφεση. Το Εφετείο απέρριψε την έφεση του προσφεύγοντος  και έκανε εν μέρει δεκτή την έφεση του δικαστή, αυξάνοντας το ποσό της αποζημίωσης σε 100.000 ευρώ. Ο προσφεύγων άσκησε αναίρεση. Το Ανώτατο Δικαστήριο μείωσε το ποσό της αποζημίωσης σε 50.000 ευρώ. Στις 14 Απριλίου 2009, ο δικηγορικός σύλλογος, σύμφωνα με το καταστατικό του, επέβαλε επίπληξη στον προσφεύγοντα με την αιτιολογία ότι δεν ενημέρωσε τον δικαστή ότι θα υπέβαλε καταγγελία εναντίον του στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο.

Βασιζόμενος στο άρθρο 10 (ελευθερία έκφρασης), ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η δικαστική απόφαση για καταβολή αποζημίωσης λόγω προσβολής της υπόληψης ενός δικαστή, συνιστούσε παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης του.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….

Άρθρο 10

Ο προσφεύγων Joaquim Antonio Pais Pires de Lima ήταν πολίτης της Πορτογαλίας που γεννήθηκε το 1938, πέθανε το 2017 και ζούσε στην Cascais. Ήταν δικηγόρος που ασκούσε το επάγγελμα στη Λισαβόνα. Ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης σε δικαστή από ένα αστικό δικαστήριο λόγω φερόμενης προσβολής της προσωπικής και επαγγελματικής τιμής και υπόληψής του, παραβίασε την ελευθερία έκφρασης του.

Την 1η Μαρτίου 2007 ο προσφεύγων έστειλε επιστολή στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο (HCJ) και διαμαρτυρήθηκε για την μη αμεροληψία του δικαστή, καταγγέλλοντας μια υπόθεση «διαφθοράς» και «απάτης», μετά από μια υπόθεση στην οποία ήταν συνήγορος υπεράσπισης. Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο έθεσε στο αρχείο την υπόθεση. Στη συνέχεια, ο δικαστής άσκησε αγωγή αποζημιώσεως, την οποία το δικαστήριο της Λισαβόνας έκανε εν μέρει δεκτή στις 17 Ιουλίου 2008, διατάσσοντας τον προσφεύγοντα να καταβάλει 50.000 ευρώ ως αποζημίωση. Ο προσφεύγων άσκησε έφεση κατά της αποφάσεως αυτής.

Το Εφετείο της Λισαβόνας δεν εξέδωσε την απόφαση, αλλά παρέπεμψε την υπόθεση στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Το δικαστήριο της Λισαβόνας επανέλαβε τη διαδικασία διερεύνησης και πραγματοποίησε νέα ακροαματική διαδικασία.

Στις 22 Απριλίου 2010 εξέδωσε απόφαση, με την οποία επικυρώθηκε η υποχρέωση του προσφεύγοντος να καταβάλει στον δικαστή το ίδιο ποσό, ύψους 50.000 ευρώ, ως αποζημίωση.

Το δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος περί διαφθοράς κατά του δικαστή R.P. Και οι δύο διάδικοι άσκησαν έφεση. Το Εφετείο απέρριψε την έφεση του προσφεύγοντος  και έκανε εν μέρει δεκτή την έφεση του δικαστή, αυξάνοντας το ποσό της αποζημίωσης σε 100.000 ευρώ. Ο προσφεύγων άσκησε αναίρεση. Το Ανώτατο Δικαστήριο μείωσε το ποσό της αποζημίωσης σε 50.000 ευρώ. Στις 14 Απριλίου 2009, ο δικηγορικός σύλλογος, σύμφωνα με το καταστατικό του, επέβαλε επίπληξη στον προσφεύγοντα με την αιτιολογία ότι δεν ενημέρωσε τον δικαστή ότι θα υπέβαλε καταγγελία εναντίον του στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο.

Βασιζόμενος στο άρθρο 10 (ελευθερία έκφρασης), ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η δικαστική απόφαση για καταβολή αποζημίωσης λόγω προσβολής της υπόληψης ενός δικαστή, συνιστούσε παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης του.

Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)

Το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα του προσφεύγοντος για δίκαιη ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη, θεωρώντας ότι η διαπίστωση παραβίασης αποτελούσε από μόνη της επαρκή δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που είχε υποστεί (επιμέλεια echrcaselaw.com).