Η άρνηση χορήγησης άδειας σε κρατούμενη, μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, για να παραστεί στη κηδεία του πατέρα της δεν παραβιάζει το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή
ΑΠΟΦΑΣΗ
Guimon κατά Γαλλίας της 11.04.2019 (αριθ. 48798/14)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Άρνηση σε κρατούμενη για να παραστεί σε κηδεία του αποβιώσαντος πατέρα της. Κατά το ΕΔΔΑ, παρότι ο θάνατος του πατέρα της αποτελούσε εξαιρετικό λόγο που δικαιολογούσε τη χορήγηση άδειας με συνοδεία, οι αρχές αρνήθηκαν να εγκρίνουν το αίτημά αφενός μεν λόγω του βεβαρυμμένου ποινικού της μητρώου (εξέτιε αρκετές ποινές κάθειρξης για αδικήματα που είχε διαπράξει ως μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης) και αφετέρου επειδή ήταν αδύνατον να οργανωθεί ενισχυμένη συνοδεία ασφαλείας εντός του διαθέσιμου χρόνου. Το Στρασβούργο διαπίστωσε ότι το κράτος δεν είχε υπερβεί το περιθώριο εκτίμησής του και ότι η άρνηση των αρχών δεν ήταν δυσανάλογη, ενώ είχε επιδιώξει νόμιμους σκοπούς. Μη παραβίαση του δικαιώματος στην οικογενειακή ζωή κατά το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 8
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα, η Laurence Guimon, είναι υπήκοος της Γαλλίας η οποία γεννήθηκε το 1969. Ήταν κρατούμενη στις φυλακές στη Rennes (Γαλλία) κατά τον χρόνο των πραγματικών περιστατικών.
Η προσφεύγουσα, ενεργό μέλος της ETA μέχρι τη σύλληψή της το 2003, καταδικάστηκε σε τρεις περιπτώσεις, κυρίως για τη συμμετοχή της σε μια επιχείρηση που σχεδίαζε τρομοκρατική ενέργεια, για διαχείριση περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν μέσω εκβιασμών, και για παράνομη κατοχή και μεταφορά όπλων και εκρηκτικών υλών που συνδέονταν με την τρομοκρατία.
Στις 26 Απριλίου 2006 καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 8 ετών. στις 29 Νοεμβρίου 2006 καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 17 ετών και στις 17 Νοεμβρίου 2008 καταδικάστηκε σε 17ετή κάθειρξη, με την τελευταία ποινή να λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα με τη δεύτερη. Το 2011 τα δικαστήρια διέταξαν τη μερική ταυτόχρονη έκτιση (πέντε έτη κατ’ ανώτατο όριο) των ποινών 8 και 17 ετών κάθειρξης.
Στις 21 Ιανουαρίου 2014, ο δικηγόρος της προσφεύγουσας ζήτησε να της χορηγηθεί άδεια με τη παρουσία αστυνομικής συνοδείας, έτσι ώστε να μπορεί να παραστεί στη κηδεία του πατέρα της, ο οποίος είχε πεθάνει την ίδια ημέρα σε Νοσοκομείο στο Bayonne.
Στις 22 Ιανουαρίου, η αίτηση απορρίφθηκε από τον υπεύθυνο για την εκτέλεση των ποινών στο Πρωτοδικείο του Παρισιού, ο οποίος έκρινε ότι, ενώ ένας θάνατος στην οικογένεια θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία για τη χορήγηση άδειας με συνοδεία, η αίτηση έπρεπε να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της προσωπικότητας του κρατουμένου και τον κίνδυνο διαφυγής.
Στις 23 Ιανουαρίου, η προσφεύγουσα άσκησε έφεση. Στις 24 Ιανουαρίου 2014 έγινε δεκτή η απόφαση της 22ας Ιανουαρίου. Το Εφετείο έκρινε ότι, μολονότι η αίτηση αδείας ήταν δικαιολογημένη απόλυτα για ανθρώπινους λόγους, ο κίνδυνος δημόσιας αναταραχής συνεπάγονταν αυξημένη ασφάλεια, ιδίως λόγω της γεωγραφικής απόστασης και επειδή ήταν φυσικά αδύνατο να οργανωθεί αστυνομική συνοδεία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η προσφεύγουσα άσκησε αναίρεση κατά της αποφάσεως αυτής. Με απόφαση της 29ης Απριλίου 2014, το Δικαστήριο απέρριψε αυτήν, κρίνοντας ότι δεν υπήρχαν βάσιμοι λόγοι για να ακυρωθεί η απόφαση.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η κράτηση συνεπαγόταν εγγενείς περιορισμούς στην ιδιωτική και την οικογενειακή ζωή. Το δικαίωμα άδειας στη φυλακή δεν ήταν εγγυημένο από τη Σύμβαση.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η άρνηση χορήγησης άδειας με συνοδεία ήταν σύμφωνη με το νόμο, δηλαδή το άρθρο 723-6 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και ότι οι κίνδυνοι διαφυγής και διατάραξης της δημόσιας τάξης, ήταν σύμφυτη με τη χορήγηση προσωρινής άδειας σε φυλακισμένο, με ή χωρίς συνοδεία. Εκτός από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι αποφάσεις σχετικά με αιτήσεις αδείας υπό συνοδεία λαμβάνουν χώρα, αφού ληφθεί η γνώμη της Επιτροπής Επιβολής Ποινών. Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι ενδεχόμενοι λόγοι για την άρνηση της αιτήσεως της προσφεύγουσας ήταν επαρκώς προβλέψιμοι.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι δικαστικές αρχές, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, εξέτασαν το αίτημα της προσφεύγουσας επιμελώς και έκριναν ότι ο θάνατος του πατέρα της αποτελούσε εξαιρετικό λόγο που δικαιολογούσε τη χορήγηση άδειας με συνοδεία. Ωστόσο, οι αρχές αρνήθηκαν να εγκρίνουν το αίτημά της λόγω πρώτον, του ποινικού της μητρώου – εξέτιε αρκετές ποινές κάθειρξης για αδικήματα στα πλαίσια τρομοκρατικής δράσης και εξακολούθησε να ισχυρίζεται ότι ήταν μέλος της ETA – και, δεύτερον, επειδή ήταν αδύνατον να οργανωθεί ενισχυμένη συνοδεία ασφαλείας εντός του διαθέσιμου χρόνου. Ομοίως, το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε λόγους που να αντικρούουν την εκτίμηση της κυβέρνησης ότι ο διαθέσιμος χρόνος ήταν ανεπαρκής, ώστε να διοργανωθεί συνοδεία από αστυνομικούς που ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι στη μεταφορά και εποπτεία των κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί για αδικήματα τρομοκρατίας και να διεξαχθεί ο εκ των προτέρων έλεγχος των περίχωρων.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι δικαστικές αρχές είχαν πραγματοποιήσει μια εξισορρόπηση μεταξύ των εκατέρωθεν συμφερόντων, και συγκεκριμένα στο δικαίωμα της προσφεύγουσας στο σεβασμό της οικογενειακής της ζωή αφενός, και στη δημόσια ασφάλεια και πρόληψη αναταραχών και εγκλημάτων αφετέρου. Έκρινε ότι το προσφεύγον κράτος δεν είχε υπερβεί το περιθώριο εκτίμησης που του δόθηκε σε αυτόν τον τομέα. Υπό τις συνθήκες αυτές η άρνηση του αιτήματος της προσφεύγουσας για άδεια μετά συνοδείας προκειμένου να μεταβεί στη κηδεία του πατέρα της δεν ήταν δυσανάλογη και είχε επιδιώξει νόμιμους σκοπούς.
Κατόπιν αυτών δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης(επιμέλεια echrcaselaw.com).
