Η δικαστική απόφαση που κατονόμασε εργαζόμενο ως ένοχο παρενόχλησης συναδέλφου του, χωρίς ο ίδιος να είναι διάδικος στη δίκη, παραβίασε το δικαίωμα στο σεβασμό της τιμής και της υπόληψής του.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Vicent Del Campo κατά Ισπανίας της 6.11.2018 (αρ. προσφ. 25527/13)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Υπόθεση παρενόχλησης στην εργασία και δικαίωμα στην τιμή και υπόληψη. Αγωγή αποζημίωσης του φερόμενου θύματος της παρενόχλησης όχι κατά του εργαζόμενου, αλλά κατά της εργοδότριάς του δημόσιας υπηρεσίας. Δικαστική απόφαση κατονόμαζε τον προσφεύγοντα ως ένοχο της παρενόχλησης, χωρίς αυτός να έχει καταστεί διάδικος. Η προστασία της ιδιωτικής ζωής επεκτείνεται στη τιμή και στην υπόληψη του ατόμου. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι το γεγονός ότι κατονομάσθηκε ο προσφεύγων από το εθνικό δικαστήριο, δεν βασίστηκε σε τεκμηριωμένους λόγους, δεδομένου ότι το δικαστήριο είχε τη διακριτική ευχέρεια να παραλείψει το όνομά του ή να χρησιμοποιήσει μόνο τα αρχικά του. Παραβίαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Fernando Vicent Del Campo είναι Ισπανός υπήκοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1957 και ζει στη Villavente (Leon).
Η υπόθεση αφορά την καταγγελία του σχετικά με την υπονόμευση του δικαιώματος στην τιμή και υπόληψη εξαιτίας απόφασης εγχώριου δικαστηρίου που τον κατονόμασε ως ένοχο ότι παρενόχλησε συνάδελφο εν ώρα εργασίας, αν και ο ίδιος δεν ήταν διάδικος στις εν λόγω διαδικασίες. Η εναγόμενη στην υπόθεση ήταν η εργοδότρια Διοικητική Αρχή.
Κατά την περίοδο που εργάζονταν στην Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνιών του León ως καθηγητής και επικεφαλής του τμήματος, ο προσφεύγων κατηγορήθηκε για παρενόχληση μιας συναδέλφου του. Μια διοικητική καταγγελία από τη συνάδελφο είχε αρχικά απορριφθεί και η ίδια υπέβαλε αγωγή αποζημίωσης στο Τμήμα Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Κυβέρνησης. Λόγω έλλειψης απαντήσεων από τις αρχές, η συνάδελφος άσκησε αγωγή ενώπιον του δικαστηρίου τον Ιανουάριο του 2007.
Τον Νοέμβριο του 2011, το Ανώτατο Δικαστήριο της Castilla-León αποφάνθηκε εναντίον της Περιφερειακής Διοίκησης και διέταξε την καταβολή αποζημίωσης στην συνάδελφο. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η δημόσια διοίκηση ήταν υπεύθυνη καθώς η συνάδελφος του προσφεύγοντος είχε υποστεί παρενόχληση και η εκπαιδευτική αρχή δεν έπραξε κάτι για να το αποτρέψει. Η απόφαση περιλάμβανε αρκετές φορές το όνομα του κ. Vicent Del Campo και δήλωσε ότι είχε διαπιστώσει ότι την είχε παρενοχλήσει και εκφοβίσει.
Τον Δεκέμβριο του 2011, ο προσφεύγων ζήτησε να λάβει πρόσβαση στο φάκελο της υπόθεσης και να λάβει μέρος στις διαδικασίες δηλώνοντας ότι είχε μάθει για την απόφαση μέσω του τοπικού Τύπου. Τα εγχώρια δικαστήρια απέρριψαν το αίτημά του να συμμετάσχει στη διαδικασία, αναφέροντας ότι στις περιπτώσεις αυτές μόνον η Δημόσια Διοίκηση ήταν ο εναγόμενος διάδικος, ακόμη και αν μπορούσε να αναγνωριστεί στην υπόθεση ένας ιδιώτης δημόσιος υπάλληλος και η συμπεριφορά του να αξιολογηθεί.
Βασιζόμενος στο άρθρο 6 παρ. 1 (πρόσβαση στο δικαστήριο), ο κ. Vicent Del Campo διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στις διαδικασίες παρά το γεγονός ότι είχε άμεσο συμφέρον να υπερασπίσει τον εαυτό του έναντι σοβαρών κατηγοριών.
Βασιζόμενος στο άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και στο άρθρο 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής) ο προσφεύγων καταγγέλλει ότι στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στην οποία αναφέρονταν ότι διέπραξε το αδίκημα της παρενόχλησης, σε διαδικασίες στις οποίες δεν ήταν διάδικος, ισοδυναμεί με αδικαιολόγητη παρέμβαση στο δικαίωμά του στο σεβασμό της τιμής και της υπόληψης και ότι δεν διέθετε αποτελεσματικά ένδικα μέσα εν προκειμένω.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η έννοια της ιδιωτικής ζωής επεκτείνονταν στην τιμή και στην υπόληψη ενός ατόμου.
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Νοεμβρίου 2011 κατά της Δημόσιας Διοίκησης κατονόμαζε τον κ. Vicent Del Campo και διαπίστωσε ότι οι ενέργειές του ισοδυναμούσαν με παρενόχληση και εκφοβισμό.
Ωστόσο, ο ίδιος δεν είχε λάβει γνώση της διαδικασίας, η οποία είχε προκύψει μετά το αρχικό αίτημα της συναδέλφου του που είχε απορριφθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα και δεν αποτελούσε διάδικο μέρος σε αυτές. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το γεγονός ότι ο προσφεύγων κατονομάστηκε στην απόφαση είχε ως αποτέλεσμα την παρέμβαση στο δικαίωμά του στην ιδιωτική του ζωή.
Εξετάζοντας το αν η παρέμβαση αυτή ήταν δικαιολογημένη, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι υπήρχε δημόσιο συμφέρον για τη διασφάλιση της διαφάνειας των δικαστικών διαδικασιών και ότι η δημοσίευση της αιτιολογίας της απόφασης του εθνικού δικαστηρίου μπορούσε να έχει ως στόχο την προστασία των δικαιωμάτων της συναδέλφου του αναγνωρίζοντας τα πραγματικά περιστατικά της παρενόχλησης στο χώρο εργασίας.
Ταυτόχρονα, το εγχώριο δικαστήριο δεν περιορίστηκε στην εξέταση της αντικειμενικής ευθύνης της Δημόσιας Διοίκησης, αλλά επίσης κατονόμασε τον κ. Vicent Del Campo και περιέγραψε τη συμπεριφορά του ως επανειλημμένη ψυχολογική παρενόχληση. Επομένως, η εγχώρια απόφαση τον στιγμάτιζε και ήταν πιθανό να είχε σημαντικό αντίκτυπο στην επαγγελματική του ιδιότητα, την τιμή και την υπόληψή του.
Ωστόσο, το γεγονός ότι κατονομάσθηκε ο προσφεύγων δεν βασίστηκε σε τεκμηριωμένους λόγους. Το δικαστήριο είχε τη διακριτική ευχέρεια να παραλείψει το όνομά του ή να χρησιμοποιήσει μόνο τα αρχικά του και δεν ήταν ξεκάθαρο γιατί δεν το έπραξε.
Πράγματι, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας και το Δικαστήριο ακολούθησαν την πρακτική αυτή.
Ο προσφεύγων ενημερώθηκε σχετικά με τη δικαστική απόφαση από τοπική εφημερίδα, ανακάλυψη η οποία έλαβε χώρα πέντε χρόνια μετά την απόρριψη της αρχικής διοικητικής καταγγελίας από τις εκπαιδευτικές αρχές. Δεν είχε κληθεί, εξεταστεί ή ειδοποιηθεί με άλλο τρόπο για την αγωγή της συναδέλφου του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχε καμία δυνατότητα να ζητήσει να μη δημοσιευτούν τα στοιχεία του.
Η παρέμβαση στο δικαίωμά του στην ιδιωτική ζωή δεν συνοδεύτηκε από επαρκείς διασφαλίσεις.
Δεδομένου ότι όλες αυτές οι αποφάσεις δημοσιοποιήθηκαν καταρχήν και ότι η κοινοποίηση ρυθμίστηκε από τους γραμματείς του δικαστηρίου και όχι από τα ίδια τα δικαστήρια, το Ανώτατο Δικαστήριο έπρεπε να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για την προστασία του απορρήτου του κ. Vicent Del Campo.
Συνολικά, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η παρέμβαση στο δικαίωμα του προσφεύγοντος αναφορικά με το σεβασμό της ιδιωτικής ζωής του δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη και ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8.
Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ισπανία πρέπει να καταβάλει στον προσφεύγοντα 12.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 9.268,60 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες(επιμέλεια echrcaselaw.com).
