Η κρυφή κάμερα στα χέρια ασφαλιστή παραβιάζει την ιδιωτική ζωή των ασφαλισμένων

ΑΠΟΦΑΣΗ:

Vukota-Bojić κατά Ελβετίας της 18.10.2016 (αριθ. προσφ. 61838/10)

βλ. εδώ 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ :

Η μυστική παρακολούθηση που οργανώθηκε από ασφαλιστή σε ασθενή – ασφαλισθέντα συνιστούσε παραβίαση του δικαιώματος της ιδιωτικής της ζωής, ενώ η παρακολούθηση είχε διεξαχθεί σε δημόσιους χώρους μόνο, το γεγονός ότι οι ιδιωτικοί ερευνητές ενεργούσαν συστηματικά, είχαν συντάξει  ένα μόνιμο αρχείο για την προσφεύγουσα  και ότι οι πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί χρησιμοποιούνταν στην επίλυση ασφαλιστικής διαφοράς σήμαινε ότι ενέπιπτε στο άρθρο 8 §1 και είχε παραβιαστεί η σφαίρα της ιδιωτικής της ζωής.

ΣΧΟΛΙΟ-ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ:

Δεν επιτρέπεται η χρήση κρυφής κάμερα για παρακολούθηση ατόμου ακόμα και όταν η παρακολούθηση γίνεται σε δημόσιο χώρο.

ΔΙΑΤΑΞΗ:

Άρθρο 8 ( δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή) της ΕΣΔΑ.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ:

Η προσφεύγουσα Savjeta Vukota-Bojić είναι υπήκοος της Ελβετίας γεννημένη το 1954 και ζει στην Opfikon (Ελβετία). Τον Αύγουστο του 1995, η κα Vukota-Bojić κτυπήθηκε από μοτοσικλέτα. Αρχικώς διεγνώσθη με αυχενικό τραύμα και πιθανό εγκεφαλικό τραύμα, και υποβλήθηκε σε αρκετές ιατρικές εξετάσεις οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα αντικρουόμενες εκθέσεις σχετικά με την ικανότητά της να εργαστεί.

Βάσει των εκθέσεων αυτών, ο ασφαλιστής της κα Vukota-Bojić αποφάσισε πως οι  ημερήσιες αποζημιώσεις που της καταβάλλονταν έπρεπε να σταματήσουν τον Απρίλιο του 1997. Η απόφαση αυτή ανατράπηκε από το Δικαστήριο Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Ζυρίχης, το οποίο διέταξε την διενέργεια επιπρόσθετων ερευνών. Οι εκθέσεις αυτές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κα Vukota-Bojić είχε εγκεφαλική δυσλειτουργία και ότι αυτό είχε προκληθεί από το ατύχημά της. Εν τω μεταξύ, στις 21 Μαρτίου2002, η τοπική αρχή κοινωνικής ασφάλισης είχε χορηγήσει στην  κα Vukota-Bojić πλήρη σύνταξη αναπηρίας.

Στις 14 Ιανουαρίου 2005, ο ασφαλιστής αποφάσισε για άλλη μια φορά ότι οι ασφαλιστικές παροχές στην κα Vukota-Bojić έπρεπε να σταματήσουν. Αφού η απόφαση αυτή επίσης ανατράπηκε από το Δικαστήριο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ο ασφαλιστής προσκάλεσε την κα Vukota-Bojić να υποβληθεί σε περαιτέρω ιατρική αξιολόγηση. Εκείνη αρνήθηκε, κάτι που οδήγησε τον ασφαλιστή να παρακολουθήσει κρυφά την κα Vukota-Bojić ώστε να διαπιστωθεί η κατάσταση της υγείας της.

Η παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε από ιδιωτικούς ερευνητές σε τέσσερις διαφορετικές ημερομηνίες, και η κάθε μια διαρκούσε αρκετές ώρες κάθε φορά. Οι ιδιωτικοί ερευνητές ακολούθησαν την κα Vukota-Bojić σε δημόσιους χώρους και για μεγάλες αποστάσεις. Συστάθηκε έκθεση σχετικά με τα πορίσματα παρακολούθησης.

Βασιζόμενος στο αποτέλεσμα της έκθεσης, ο ασφαλιστής επιβεβαίωσε την απόφασή του ότι οι ασφαλιστικές παροχές της κα Vukota-Bojić έπρεπε να σταματήσουν. Τον Απρίλιο του 2007, ένας νευρολόγος που διορίστηκε από τον ασφαλιστή, ο Dr H., κοινοποίησε ανώνυμα μια έκθεση στην οποία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η κα Vukota-Bojić είχε μόνο 10% αναπηρία.

Ο ασφαλιστής αποφάσισε να χορηγήσει στην κα Vukota-Bojić  ημερήσιες αποζημιώσεις και σύνταξη στο αντίστοιχο ποσοστό με αυτό της αναπηρίας της προσφεύγουσας.

Η κα Vukota-Bojić άσκησε έφεση στην απόφαση του ασφαλιστή, αλλά στις 29 Μαρτίου 2010, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο έκρινε ότι ο ασφαλιστής είχε ενεργήσει νόμιμα, ζητώντας από την κα Vukota-Bojić να υποβληθεί σε περαιτέρω ιατρική εξέταση, ότι η μυστική παρακολούθησή της ήταν νόμιμη και ότι η έκθεση του Dr H. ήταν πειστική σχετικά με το ζήτημα των αποζημιώσεων που της καταβάλλονταν. Η κα Vukota-Bojić υπέβαλε αίτημα στο δικαστήριο ζητώντας να  διευκρινίσει την απόφασή του, αλλά αυτό απορρίφθηκε.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η μυστική παρακολούθηση που οργανώθηκε από τον ασφαλιστή συνιστούσε παραβίαση της κα Vukota-Bojić  του δικαιώματος της ιδιωτικής  ζωής. Κατ’ αρχάς, το δικαστήριο σημείωσε ότι, δεδομένου ότι ο ασφαλιστής χειρίζονταν κρατική ασφάλεια και θεωρήθηκε στο εσωτερικό δίκαιο ως δημόσια αρχή, οι δράσεις του θα μπορούσαν να καταλογιστούν στο κράτος.

Επιπλέον, ενώ η παρακολούθηση είχε διεξαχθεί σε δημόσιους χώρους μόνο, το γεγονός ότι οι ιδιωτικοί ερευνητές ενεργούσαν συστηματικά, είχαν συντάξει ένα μόνιμο αρχείο για την κα Vukota-Bojić και ότι οι πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί χρησιμοποιούνταν στην επίλυση ασφαλιστικής διαφοράς σήμαινε ότι ενέπιπτε στο άρθρο 8 §1 και η σφαίρα της ιδιωτικής ζωής της κα Vukota-Bojić είχε παραβιαστεί.

Επιπλέον, η παρέμβαση δεν «προβλέπονταν από το νόμο», όπως απαιτείται από το άρθρο 8 § 2. Ενώ η Ελβετική νομοθεσία εξουσιοδοτεί τις ασφαλιστικές εταιρείες να λαμβάνουν τα «απαραίτητα μέτρα έρευνας» και να συλλέγουν «απαραίτητες πληροφορίες», όταν  ο ασφαλισμένος δεν παρείχε επαρκείς πληροφορίες, παρ’ όλα αυτά οι διατάξεις αυτές δεν ήταν επαρκώς σαφείς. Ειδικότερα, δεν αναφέρεται το  πότε και για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί να διεξάγεται μια παρακολούθηση, καθώς επίσης δεν περιγράφονται δικλείδες ασφαλείας  κατά των καταχρήσεων, όπως για παράδειγμα  περιγραφή των διαδικασιών  που πρέπει να ακολουθούνται όταν οι εταιρείες αποθηκεύουν, έχουν πρόσβαση, εξετάζουν, χρησιμοποιούν, μεταδίδουν ή προβαίνουν σε καταστροφή των πληροφοριών. Αυτό επέφερε τον κίνδυνο της μη εξουσιοδοτημένης πρόσβασης και της δημοσιοποίησης των πληροφοριών.

Η παρακολούθηση  της κ. Vukota-Bojić αποτέλεσε ως εκ τούτου, παραβίαση του άρθρου 8.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ελβετία όφειλε να καταβάλει στην προσφεύγουσα 8.000 ευρώ για την ηθική της  βλάβη και 15.000 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.