Δικαιολογημένη η νοσηλεία σε ψυχιατρικό νοσοκομείο χωρίς τη θέληση της νοσηλευόμενης
ΑΠΟΦΑΣΗ
Guelfucci κατά Γαλλίας της 26.07.2018 (αριθ. προσφ. 31038/12)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο πατέρας της προσφεύγουσας υποστήριξε ότι η κόρη του πρέπει να νοσηλευτεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, λόγω ανησυχητικών δηλώσεων για τη ζωή των παιδιών της και για αυτοκτονία της. Η προσφεύγουσα υποστήριξε ότι κρατήθηκε χωρίς τη θέληση της και παραβιάστηκαν βασικά δικαιώματά της και προσέφυγε με αιτήσεις ακυρώσεως στα διοικητικά Δικαστήρια χωρίς επιτυχία. Επίσης υπέβαλε μήνυση κατά του Διευθυντή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου για παράνομη κράτηση στο Ψυχιατρείο. Ο κατηγορούμενος αθωώθηκε.
Το Δικαστήριο δεν έκρινε παραβίαση του άρθρου 5 § 1 (ελευθερία και ασφάλεια) διότι υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της και ενδεχομένως και να έθετε σε κίνδυνο και τη ζωή των παιδιών της. Το ΕΔΔΑ επίσης δεν διαπίστωσε παραβιάσεις του άρθρου 6 § 1 (δίκαιη δίκη) και 13 (αποτελεσματική προσφυγή).
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
άρθρο 5 § 1
άρθρο 6 § 1
άρθρο 13
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα Christine Guelfucci, είναι υπήκοος της Γαλλίας η οποία γεννήθηκε το 1960 και ζει στο Vallauris.
Έχοντας εισαχθεί με τη βία σε ψυχιατρικό νοσοκομείο το 1994 κατόπιν αιτήματος του πατέρα της, αμφισβήτησε τη νομιμότητα της κράτησής της.
Τον Ιούλιο του 1994 ο πατέρας της προσφεύγουσας προειδοποίησε την αστυνομία λόγω της ανησυχίας του για την πνευματική κατάσταση της κόρη του καθώς είχε εξομολογηθεί σε τρίτους την πρόθεσή της να αυτοκτονήσει και να σκοτώσει και τα παιδιά της. Η κυρία Guelfucci κρατήθηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Antibes το ίδιο βράδυ, με βάση δύο ιατρικά πιστοποιητικά. Την επόμενη μέρα, ο πατέρας της υπέβαλε αίτημα εισαγωγής σύμφωνα με το άρθρο L. 333 του Κώδικα Δημόσιας Υγείας που ίσχυε τότε.
Η κυρία Guelfucci παρέμεινε στο νοσοκομείο μέχρι τις αρχές Αυγούστου 1994. Η προσφεύγουσα άσκησε σειρά προσφυγών ενώπιον των πολιτικών και διοικητικών Δικαστηρίων. Τον Φεβρουάριο του 1996 κατέθεσε μήνυση στο ποινικό Δικαστήριο του Grasse, επικαλούμενη παραβίαση της οικίας της και για την παράνομη κράτησή της, μαζί με δηλώνοντας πολιτική αγωγή, εναντίον του διευθυντή του ψυχιατρικού νοσοκομείου. Ο τελευταίος αθωώθηκε τον Οκτώβριο του 2006. Τον Μάιο του 2004 κατέθεσε τέσσερις αιτήσεις ακύρωσης των αποφάσεων που έλαβε ο διευθυντής του ψυχιατρικού νοσοκομείου ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου της Νίκαιας, το οποίο τις απέρριψε, και τις πρωτόδικες αποφάσεις τις επικύρωσε το Διοικητικό Εφετείο της Μασσαλίας.
Τον Νοέμβριο του 2011 το Conseil d’État αποφάσισε να μην δεχθεί την αναίρεση που υπέβαλε η προσφεύγουσα. Τον Ιανουάριο του 2006, η κυρία Guelfucci άσκησε Προσφυγή ενώπιον του περιφερειακού δικαστηρίου του Παρισιού εναντίον του κράτους για την καταβολή αποζημίωσης για την υπερβολική διάρκεια των διαδικασιών μετά την ποινική της καταγγελία. Το Εφετείο του Παρισιού επικύρωσε την αποζημίωση τον Ιούνιο του 2008.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….
Άρθρο 5 § 1
Ένα άτομο δεν θα μπορούσε να στερηθεί την ελευθερία του λόγω της ψυχολογικής αστάθειας εκτός εάν αυτός αποδεικνύονταν αξιόπιστα ότι ήταν ασταθής, η ψυχική διαταραχή ήταν τέτοιου είδους ή βαθμού που να δικαιολογεί τον υποχρεωτικό περιορισμό και ο συνεχιζόμενος περιορισμός δεν επεκτείνεται πέραν της ύπαρξης της διαταραχής. Όλα αυτά τα κριτήρια πληρούνται στην προκειμένη περίπτωση. Έτσι, ο πατέρας της κα Guelfucci είχε ζητήσει την νοσηλεία της λόγω των ενοχλητικών δηλώσεων που είχε κάνει και το αίτημα είχε υποστηριχθεί από δύο λεπτομερή ιατρικά πιστοποιητικά. Ο επικεφαλής γιατρός της ψυχιατρικής μονάδας επιβεβαίωσε ότι η νοσηλεία ήταν δικαιολογημένη. Τέλος, ο πραγματογνώμονας που διορίστηκε από τον ανακριτή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κα Guelfucci υπέφερε από ψύχωση και παρουσίασε κίνδυνο αυτοκτονίας.
Τόσο τα ποινικά όσο και τα διοικητικά εσωτερικά Δικαστήρια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η νοσηλεία της κα Guelfucci ήταν συμβατή με το εθνικό δίκαιο. Έτσι, το ποινικό Δικαστήριο είχε κρίνει ότι οι όροι που καθορίζονταν στον Κώδικα Δημόσιας Υγείας πληρούνταν όταν η προσφεύγουσα νοσηλεύτηκε με τη βία στις 22 Ιουλίου 1994. Κατά συνέπεια, ο Διευθυντής του Νοσοκομείου αθωώθηκε. Από τη μεριά τους το διοικητικό Δικαστήριο και το διοικητικό Εφετείο έκριναν επίσης ότι η απόφαση νοσηλείας της κα Guelfucci και οι μεταγενέστερες αποφάσεις είχαν συμμορφωθεί με τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις του προαναφερθέντα κώδικα. Δεν υπήρχε τίποτα στο φάκελο που να δικαιολογεί την επίτευξη ενός διαφορετικού συμπεράσματος. Καθώς η προσφυγή δεν αποκάλυψε καμία παραβίαση του άρθρου 5 § 1, η καταγγελία χαρακτηρίστηκε προδήλως αβάσιμη.
Άρθρα 6 § 1 και 13
Το Δικαστήριο επανέλαβε την πάγια νομολογία του, σύμφωνα με την οποία η άσκηση αγωγής αποζημιώσεως για την ευθύνη του Δημοσίου για ανεπάρκειες του συστήματος δικαιοσύνης αποτελούσε ένα μέτρο που έπρεπε να εξαντληθεί προκειμένου να κατατεθεί μια βάσιμη προσφυγή σχετικά με την υπερβολική διάρκεια της διοικητικής διαδικασίας. Καθώς η κ. Guelfucci δεν υπέβαλε τέτοια αγωγή, η προσφυγή που άσκησε η ίδια ήταν απαράδεκτη.
Η κ. Guelfucci παραπονέθηκε ότι το Conseil d’État δεν αιτιολόγησε την απόφασή της να απορρίψει την αναίρεσή της. Ωστόσο, ένα δευτεροβάθμιο Δικαστήριο δεν ήταν υποχρεωμένο να αιτιολογήσει περισσότερο όταν απλώς εφάρμοζε μια συγκεκριμένη νομική διάταξη για να απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως χωρίς προοπτικές επιτυχίας. Η απόφαση του Conseil d’État βασίστηκε στην απουσία λόγων αναίρεσης που να δικαιολογούν την αποδοχή της αγωγής κατά την έννοια του άρθρου L. 822-1 του Κώδικα διοικητικών δικαστηρίων. Επομένως, η καταγγελία ήταν προδήλως αβάσιμη.
Άλλα άρθρα
Οι καταγγελίες της κυρίας Guelfucci σχετικά με την έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε σχέση με αυτήν, η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τα δικαιώματά της όταν εισήχθη στο νοσοκομείο και η χορήγηση της νευροληπτικής θεραπείας χωρίς τη συγκατάθεσή της ενώ ήταν στο νοσοκομείο ήταν απαράδεκτη λόγω του ότι δεν είχε εξαντλήσει τα εγχώρια ένδικα μέσα (επιμέλεια echrcaselaw.com).
