Η προσωρινή κράτηση χωρίς δικαστική απόφαση παραβίασε το άρθρο 5 της ΕΣΔΑ. Μη ευθύνη του κράτους για παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας κατηγορουμένου από εφημερίδα

ΑΠΟΦΑΣΗ

Mityanin και Leonov κατά Ρωσίας της 07.05.2019  (αριθ. 11436/06 και 22912/06)

βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σύλληψη των προσφευγόντων για ένοπλη ληστεία ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης και προσωρινή κράτησή τους χωρίς δικαστική απόφαση. Δημοσίευση άρθρου σε εφημερίδα με  φωτογραφία του κατηγορουμένου, που τον χαρακτήρισαν ως ένοχο. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπήρχε παραβίαση του άρθρου 5 § 1 (νομιμότητα της κράτησης),  διότι κρατήθηκε χωρίς δικαστική απόφαση,  του άρθρου 5 § 3 (δίκη εντός εύλογου χρονικού διαστήματος),  του άρθρου 5 § 5 (εκτελεστό δικαίωμα αποζημίωσης) της ΕΣΔΑ όσον αφορά και τους δύο προσφεύγοντες, δεδομένου ότι απορρίφθηκαν οι αξιώσεις τους για την παράνομη κράτηση  και παραβίαση του άρθρου 5 § 4 (δικαίωμα νομιμότητας της κράτησης) λόγω άρνησης των δικαστηρίων να εξετάσουν έφεση κατά απορριπτικής απόφασης του ενός προσφεύγοντος για αποφυλάκιση. Παραβίαση του άρθρου 6 § 1 (δίκαιη δίκη) λόγω απουσίας του ενός από τις ακροάσεις του δικαστηρίου.

Μη παραβίαση του άρθρου 6 § 2 (τεκμήριο αθωότητας) και του άρθρου  8  (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής και οικογενειακή ζωή) σε σχέση με τη φωτογραφία και το άρθρο της εφημερίδας, διότι βάσει του διαθέσιμου υλικού το κράτος δεν θεωρήθηκε υπεύθυνο για την επίδικη δημοσίευση.

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

Άρθρο 5 §§ 1, 3, 4, 5

Άρθρο 6 §§1 και 2

Άρθρο 8

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Οι προσφεύγοντες, Aleksandr Mityanin και Mikhail Leonov, είναι δύο Ρώσοι υπήκοοι που γεννήθηκαν το 1971 και 1976 αντίστοιχα. Κρατούνται σήμερα στη φυλακή στο Kharp (Ρωσία).

Ο κ. Mityanin συνελήφθη τον Ιούλιο του 2003 και στη συνέχεια τέθηκε υπό κράτηση, βάση εντολής που διατάχθηκε από το Δικαστήριο της πόλης Syktyvkar έως τις 19 Φεβρουαρίου 2004. Στις 18 Φεβρουαρίου 2004, οι εισαγγελικές αρχές ολοκλήρωσαν την προδικαστική τους έρευνα και παρέπεμψαν την υπόθεση σε δίκη. Στις 10 Μαρτίου 2004 το Δικαστήριο του Syktyvkar επέκτεινε το χρόνο κράτησης.

Ο ανωτέρω προσφεύγων καταδικάστηκε το Δεκέμβριο του 2006 για ένοπλη ληστεία ως μέρος μιας ομάδας. Υπέβαλε αστική αγωγή ότι παρανόμως κρατήθηκε από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 10 Μαρτίου 2004, αλλά η αγωγή του απορρίφθηκε το 2012.

Τον Ιανουάριο του 2008, οι αρχές κίνησαν ποινικές διαδικασίες εναντίον και των δύο προσφευγόντων και άλλων για  τη σύσταση και λειτουργία μιας «εγκληματικής οργάνωσης». Ένα άρθρο σε εφημερίδα εκείνο το μήνα χαρακτήρισε τον κ. Mityanin ως ύποπτο και δημοσίευσε μια φωτογραφία του και άλλων που είχαν συλληφθεί. Κίνησε διαδικασίες για  δυσφήμιση κατά της εφημερίδας, αλλά απορρίφθηκαν. Τον Ιούνιο του 2014 καταδικάστηκε για διάφορα αδικήματα και του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης.  Ο κ. Leonov συνελήφθη και τέθηκε υπό κράτηση με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας τον Δεκέμβριο του 2003. Στις 29 Ιανουαρίου 2004, η κράτησή του παρατάθηκε μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου 2004. Ο εισαγγελέας ολοκλήρωσε την έρευνα και παρέπεμψε την υπόθεση σε δίκη. Στις 21 Απριλίου 2004, ο δικαστής επέστρεψε την υπόθεση στον εισαγγελέα και έκρινε ότι το προληπτικό μέτρο της κράτησης έπρεπε να συνεχιστεί.

Καταδικάστηκε για διάφορα αδικήματα τον Δεκέμβριο του 2006. Το 2012 υπέβαλε καταγγελίες σχετικά με τη νομιμότητα της κράτησής του από τις 19 Φεβρουαρίου έως τις 29 Απριλίου 2004, αλλά τα δικαστήρια τις απέρριψαν.

Και οι δύο προσφεύγοντες υπέβαλαν καταγγελία σύμφωνα με το άρθρο 5 (δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης σχετικά με τη νομιμότητα  κράτησής τους, την έλλειψη επιμέλειας στις ποινικές διαδικασίες και στις εγχώριες αποφάσεις για παράνομη κράτηση.

Ο δεύτερος προσφεύγων υπέβαλε καταγγελία σύμφωνα με το άρθρο 6 § 1 (δικαίωμα ακρόασης) για την απουσία του στις ακροάσεις ενώ ο πρώτος προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι το άρθρο της εφημερίδας και η φωτογραφία είχαν υπονομεύσει τα δικαιώματά του βάσει του άρθρου 6 παράγραφος 2 (τεκμήριο αθωότητας) και κατ’ ουσίαν, βάσει του άρθρου 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής).

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….

Άρθρο 5

Το Δικαστήριο διαπίστωσε παραβιάσεις των δικαιωμάτων του άρθρου 5 § 1 και για τους δύο προσφεύγοντες λόγω των περιόδων κράτησης που δεν είχαν εγκριθεί με δικαστική απόφαση. Για τον κ. Mityanin η περίοδος αυτή είχε διαρκέσει από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 10 Μαρτίου 2004, ενώ για τον κ. Leonov από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 21 Απριλίου 2004.

Διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 5 § 3, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση είχε αναγνωρίσει παραβίαση αυτής της διάταξης, η οποία διαπίστωσε παραλείψεις στη διαδικασία. Επίσης, δέχθηκε την καταγγελία του πρώτου προσφεύγοντος σύμφωνα με το άρθρο 5 § 4 λόγω της άρνησης των δικαστηρίων να εξετάσουν έφεση κατά της απόρριψης της αίτησης του για αποφυλάκιση τον Φεβρουαρίου του 2006. Τέλος, έκρινε ότι οι αποφάσεις του δικαστηρίου του 2012 να απορρίψουν τις αξιώσεις τους για παράνομη κράτηση είχε οδηγήσει σε παραβίαση των δικαιωμάτων αποζημίωσης του άρθρου 5 § 5.

Άρθρο 6 § 1

Ο κ. Leonov διαμαρτυρήθηκε για την απουσία του από τις ακροάσεις του Σεπτεμβρίου και του Δεκεμβρίου του 2012 που είχαν καθορίσει τις δύο αστικές υποθέσεις του για παράνομη κράτηση. Η κυβέρνηση αναγνώρισε παραβίαση στις ακροάσεις του Δεκεμβρίου του 2012. Δεδομένης της εν λόγω αναγνώρισης και της νομολογίας του, το Δικαστήριο διαπίστωσε παραβίαση των δικαιωμάτων του σε σχέση με τις δύο διαδικασίες, στο σύνολό τους.

Άρθρο 6 § 2

Ο κ. Mityanin υποστήριξε ότι το άρθρο της εφημερίδας και η φωτογραφία που ανέφεραν κατηγορίες εναντίον διαφόρων ανδρών για την συμμετοχή τους σε «εγκληματική οργάνωση»,  είχαν βασιστεί σε πληροφορίες από επίσημη πηγή και στηρίζονταν  σε ομολογία περί ενοχής. Τα δικαστήρια με τη σειρά τους είχαν αποτύχει να προστατεύσουν το δικαίωμά του στο τεκμήριο αθωότητας.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι παρόλο που το άρθρο βασίστηκε σε πληροφορίες που παρείχε η περιφερειακή υπηρεσία του τμήματος της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας, δεν ήταν δυνατόν να λεχθεί ότι το κείμενο που είχε δηλώσει ότι οι κατηγορούμενοι, συμπεριλαμβανομένου του προσφεύγοντος, ήταν μέλη μιας «εγκληματικής οργάνωσης», είχε προέλθει από αυτή την επίσημη πηγή.

Το άρθρο θα μπορούσε να έχει δώσει την εντύπωση ότι ο προσφεύγων ήταν ένοχος, αλλά από το διαθέσιμο υλικό δεν ήταν δυνατό να επιβεβαιωθεί  ότι το κράτος ήταν υπεύθυνο για αυτό σύμφωνα με το άρθρο 6 § 2. Το τμήμα αυτό της καταγγελίας ήταν επομένως απαράδεκτο ως προδήλως αβάσιμο.

Άρθρο 8

Το Δικαστήριο περιορίστηκε στην εξέταση της καταγγελίας του κ. Mityanin για παραβίαση του δικαιώματός του στην ιδιωτική ζωή για το πώς τα δικαστήρια είχαν εξετάσει το αίτημα  για δυσφήμιση, εστιάζοντας στο αν είχαν επιτύχει δίκαιη και ορθή ισορροπία.

Αποδέχθηκε τη θέση των εθνικών δικαστηρίων ότι η δημοσίευση της φωτογραφίας, χωρίς να απαιτείται η απαιτούμενη συγκατάθεση, είχε δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος ως τρόπος συλλογής περαιτέρω πληροφοριών σχετικά με τα φερόμενα εγκλήματα και να προτρέψουν τους αυτόπτες  μάρτυρες να εμφανιστούν.

Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η κύρια αιτίαση του προσφεύγοντος σχετικά με το άρθρο ήταν ότι είχε δηλώσει ότι αυτός ήταν μέλος μιας εγκληματικής οργάνωσης και δέχτηκε ότι τέτοια διατύπωση θα μπορούσε να του επιφέρει κυρώσεις καθώς είχε κατηγορηθεί για σχετικό έγκλημα.

Ωστόσο, το άρθρο είχε καταστήσει σαφές ότι οι άνθρωποι που συνελήφθησαν είχαν «κατηγορηθεί» για την σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και ότι ήταν ύποπτοι. Καταλήγοντας, ήταν δυνατή η επεξήγηση  του άρθρου με την έννοια   ότι ο προσφεύγων ήταν απλώς ύποπτος για αδίκημα σχετικό με την ιδιότητα του μέλους της εγκληματικής οργάνωσης. Το Δικαστήριο συμφώνησε επίσης με την εκτίμηση των εθνικών δικαστηρίων ότι ο δημοσιογράφος είχε βασιστεί  καλή τη πίστει σε επίσημη πηγή.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το εναγόμενο κράτος δεν παρέβη το καθήκον του βάσει του άρθρου 8 όσον αφορά τη δημοσίευση της φωτογραφίας ή του άρθρου. Ο προσφεύγων δεν προέβαλε άλλα επιχειρήματα σχετικά με την εξισορρόπηση των δικαιωμάτων του και της εφημερίδας ή λόγω της μη εφαρμογής από το δικαστήριο του άρθρου 8 και του άρθρου 10 (ελευθερία έκφρασης). Κατά συνέπεια, διαπίστωσε ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8.

Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)

Το Δικαστήριο έκρινε με πλειοψηφία ότι η Ρωσία έπρεπε να καταβάλει σε κάθε προσφεύγοντα 12.700 ευρώ για ηθική βλάβη  και 1.000 ευρώ για έξοδα και δαπάνες(επιμέλεια echrcaselaw.com).


ECHRCaseLaw
Close Popup

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε καλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο. Συμφωνώντας, αποδέχεστε τη χρήση των cookies σύμφωνα με την Πολιτική Cookies.

Close Popup
Privacy Settings saved!
Ρυθμίσεις Απορρήτου

Όταν επισκέπτεστε μία ιστοσελίδα, μπορεί να λάβει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον browser σας, κατά βάση υπό τη μορφή cookies. Εδώ μπορείτε να ρυθμίσετε τη συγκατάθεσή σας σε όλα αυτά.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

Google Analytics
We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Απορρίψη όλων των υπηρεσιών
Save
Δέχομαι όλες τις υπηρεσίες