Η απόλυση εργαζομένου μπορεί να ελεγχθεί μόνον από Δικαστήριο πλήρους δικαιοδοσίας
ΑΠΟΦΑΣΗ
Aleksandar Sabev κατά Βουλγαρίας της 19.07.2018 (αριθ. προσφ. 43503/08)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εργαζόμενος απολύθηκε από τον Υπουργό άμυνας. Η αιτιολόγηση ήταν ότι δεν εκπλήρωνε πλέον τις απαιτούμενες συνθήκες και προϋποθέσεις για να καταλάβει τη θέση του, ύστερα από ανάκληση της αδείας πρόσβασής του σε απόρρητες πληροφορίες. Το Δικαστήριο του Στρασβούργου ωστόσο έκρινε ότι η διαφορά σχετικά με την εργασία του προσφεύγοντος και σχετικά με την απόλυσή του δεν είχε εξεταστεί από Δικαστήριο που έχει «πλήρη δικαιοδοσία» και δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη, κατά παραβίαση της δίκαιης δίκης .
ΔΙΑΤΑΞΗ
άρθρο 6 § 1
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Aleksandar Sabev, είναι Βούλγαρος υπήκοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1967 και ζει στη Σόφια. Την εποχή εκείνη εργάζονταν στη Βουλγαρική Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών.
Τον Μάιο του 2005, μια κρατική επιτροπή απέσυρε την άδεια του κ. Sabev για πρόσβαση σε απόρρητες πληροφορίες. Αυτός στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη μονάδα πληροφοριών των γενικών υπαλλήλων του στρατού. Τον Αύγουστο του 2006 η άδεια πρόσβασης σε απόρρητες πληροφορίες στη νέα αυτή θέση αποσύρθηκε επίσης. Τον Μάρτιο του 2007, ο Υπουργός Άμυνας τον απέλυσε με το σκεπτικό ότι δεν εκπλήρωσε πλέον τις απαιτούμενες συνθήκες και προϋποθέσεις για να καταλάβει τη θέση του.
Τον Απρίλιο του 2007 ο κ. Sabev άσκησε έφεση κατά της απόλυσης του στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, καταγγέλλοντας την έλλειψη αιτιολογίας στην απόφαση. Τον Νοέμβριο του 2007, το Δικαστήριο απέρριψε την έφεσή του. Ο κ. Sabev άσκησε αναίρεση ενώπιον του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου. Τον Μάρτιο του 2008 επιβεβαίωσε την απόφαση του κατώτερου Δικαστηρίου, διαπιστώνοντας ότι ο Υπουργός υποχρεώθηκε να τον απολύσει μετά την απομάκρυνσή του. Θεώρησε ότι η απόφαση απόσυρσης της ανάκλησης της άδειας δεν πρέπει να περιέχει λόγους και δεν μπορεί να προσβληθεί ενώπιον των Δικαστηρίων μέσω δικαστικού ελέγχου.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….
Άρθρο 6 § 1
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι το ζήτημα για τον κ. Sabev δεν ήταν το δικαίωμα πρόσβασης στα κρατικά μυστικά, το οποίο δεν εγγυάτο η Σύμβαση, αλλά το δικαίωμά του να κατέχει δημόσια θέση η οποία επηρεάζονταν από την απόσυρση της άδειας πρόσβασης σε απόρρητες πληροφορίες. Κατά συνέπεια, η διαφορά αφορούσε «τα δικαιώματά του αστικής φύσεως» κατά την έννοια του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης. Το δικαστήριο σημείωσε ότι μετά την εν λόγω δικαστική διαδικασία, εντός περιόδου που δεν υπερβαίνει τους έξι μήνες, ο προσφεύγων υπέβαλε την προσφυγή του. Η αντίρρηση της κυβέρνησης ότι δεν είχε τηρήσει τον κανόνα των έξι μηνών απορρίφθηκε.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο Υπουργός Άμυνας δεν είχε απολύσει τον κ. Sabev κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας, αλλά υποχρεώθηκε να λάβει την απόφαση αυτή. Η νομιμότητα της απόλυσης εξαρτάται εξ ολοκλήρου από το αν ήταν ή όχι δικαιολογημένη η ανάκληση της αδείας του. Το Δικαστήριο παρατήρησε περαιτέρω ότι το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο δεν είχε εξετάσει το ζήτημα εάν η απόσυρση της αδείας του δικαιολογείται από την κακή συμπεριφορά του κ. Sabev, αλλά απλώς αναφέρθηκε στην απόφαση της κρατικής επιτροπής, επισημαίνοντας ότι δεν περιείχε καμία αιτιολογία και δεν μπορούσε να προσβληθεί.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο έκρινε ότι η διαφορά σχετικά με την εργασία του προσφεύγοντος και σχετικά με την απόλυσή του δεν είχε εξεταστεί από Δικαστήριο με «πλήρη δικαιοδοσία» ώστε να ερευνηθούν όλα τα σχετικά πραγματικά περιστατικά και οι νομικές περιστάσεις της υπόθεσης. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης, στο πλαίσιο του αστικού της σκέλους.
Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Βουλγαρία πρέπει να καταβάλει στον προσφεύγοντα 2.400 ευρώ για ηθική βλάβη και 2.000 ευρώ για έξοδα (επιμέλεια echrcaselaw.com).
