Η απόλυση μηχανοδηγού τρένου επειδή συμμετείχε σε απεργία παραβίασε την ΕΣΔΑ. Οι οικονομικές απώλειες από τη συνδικαλιστική δράση δεν αποτελούν λόγο για απαγόρευση της απεργίας.

ΑΠΟΦΑΣΗ

Ognevenko κατά Ρωσίας της 20.11.2018 (αρ. προσφ. 44873/09)

βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Δικαίωμα στην απεργία. Απόλυση λόγω συμμετοχής σε απεργία.  Τα εθνικά δικαστήρια απαγόρευαν τη συμμετοχή σε απεργίες ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων στον τομέα των σιδηροδρόμων, συμπεριλαμβανομένων των μηχανοδηγών. Ο προσφεύγων, μηχανοδηγός τρένου και συνδικαλιστής, συμμετείχε στην απεργία και απολύθηκε.

Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι: α) ο τομέας σιδηροδρόμων δεν υπάγεται στα επαγγέλματα που δικαιολογούν τους περιορισμούς στην απεργία, όπως οι αστυνομικοί και στρατιωτικοί, β) Η απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία απαιτεί ισχυρή αιτιολόγηση και η προοπτική οικονομικών απωλειών από τη συνδικαλιστική δράση δεν συνιστά επαρκή λόγο για απαγόρευση της και γ) η απόλυση συνδικαλιστή για παραβίαση πειθαρχικών κανόνων είναι μέτρο που αναπόφευκτα έχει «ανασταλτικό αποτέλεσμα» στη δράση των μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων για την προστασία των συμφερόντων τους. Παραβίαση του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ.

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

Άρθρο 11

Άρθρο 6

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ο προσφεύγων Aleksey Ognevenko, είναι Ρώσος υπήκοος που γεννήθηκε το 1972 και ζει στο  Zheleznodorozhnyy, Περιφέρεια της Μόσχας.

Ο προσφεύγων ήταν οδηγός τρένου στον Ρωσικό Σιδηρόδρομο και ήταν μέλος του συνδικάτου, Rosprofzhel. Τον Απρίλιο του 2008, το σωματείο αποφάσισε να απεργήσει  μετά την αποτυχία των συνομιλιών σχετικά με τους μισθούς και τα επιδόματα.

Ο προσφεύγων έλαβε μέρος στην απεργία κατά την άφιξή του στο χώρο εργασίας την ίδια μέρα, αρνούμενος να αναλάβει τα καθήκοντά του. Τον Ιούλιο του 2008 απολύθηκε για δύο πειθαρχικές παραβιάσεις, εκ των οποίων η μια αφορούσε τη συμμετοχή του στην απεργία. Προσέφυγε κατά της απόφασης απόλυσής του, αλλά τον Αύγουστο του 2008 το πρωτοβάθμιο δικαστήριο που ασχολήθηκε με την υπόθεση διαπίστωσε ότι η απόλυση ήταν νόμιμη. Σχετικά με την συμμετοχή του προσφεύγοντα στην απεργία, το δικαστήριο αναφέρθηκε στις σιδηροδρομικές πράξεις του 1995 και 2003, οι οποίες απαγόρευαν τη συμμετοχή σε απεργίες ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων στον τομέα των σιδηροδρόμων, συμπεριλαμβανομένων των μηχανοδηγών.

Το δικαστήριο βασίστηκε επίσης σε αναφορά του εισαγγελέα που ανέφερε ότι η απεργία είχε οδηγήσει σε ακύρωση και καθυστέρηση δρομολογίων και είχε παραβιάσει τα δικαιώματα τρίτων. Η έφεση του κ. Ognevenko απορρίφθηκε τον Ιανουάριο του 2009.

Ο προσφεύγων ισχυρίσθηκε ότι η απόλυσή του λόγω συμμετοχής σε απεργία παραβιάσε το άρθρο 11 (ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Επίσης, εγείρει καταγγελία σύμφωνα με το άρθρο 6 § 1 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη).

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….

Άρθρο 11

Το Δικαστήριο διαπίστωσε αρχικά ότι αυτή η διάταξη της Σύμβασης καλύπτει επίσης την ιδιότητα του συνδικαλιστή και ότι προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία. Μολονότι οι εθνικές αρχές μπορούσαν, δυνάμει της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 11 να επιβάλλουν νόμιμους περιορισμούς σε ορισμένες κατηγορίες κρατικών υπαλλήλων, οι περιορισμοί αυτοί έπρεπε να δικαιολογούνται  από πειστικούς και επιτακτικούς λόγους.

Στη Ρωσία, ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων στον τομέα των σιδηροδρόμων δεν είχαν δικαίωμα στην απεργία και το Δικαστήριο έπρεπε να προσδιορίσει κατά πόσο δικαιολογείται μια τέτοια παρέμβαση στα δικαιώματα της ΕΣΔΑ. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι δικαιολογούνταν, επικαλούμενη το γεγονός ότι οι σιδηροδρομικές μεταφορές ήταν μια βασική υπηρεσία η οποία ενίσχυε την οικονομία και επηρέαζε συμφέροντα τρίτων, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειάς τους.

Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα Κοινωνικά Δικαιώματα δέχθηκαν ότι ορισμένα επαγγέλματα, όπως οι ένοπλες δυνάμεις ή η αστυνομία, θα μπορούσαν να υπόκεινται σε περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία. Ωστόσο, κανένας από τους ανωτέρω οργανισμούς δεν θεώρησε ότι ο τομέας των μεταφορών  ή  σιδηροδρόμων αποτελεί βασική υπηρεσία και αμφότεροι επέκριναν τη Ρωσία για την απαγόρευση συμμετοχής των εν λόγω εργαζομένων στην απεργία. Το Δικαστήριο δεν είχε κανένα λόγο να απομακρυνθεί από τη διεθνή πρακτική όσον αφορά τον ορισμό της ουσιαστικής υπηρεσίας και να θεωρήσει τη σιδηροδρομική μεταφορά ως τέτοια υπηρεσία

Ακόμη και αν δεν συνέβαινε αυτό, ένας περιορισμός όπως η πλήρης απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία απαιτούσε ισχυρή αιτιολόγηση και η προοπτική οικονομικών απωλειών από την συνδικαλιστική δράση δεν θα μπορούσε να είναι επαρκής λόγος. Εξετάζοντας  ειδικότερα την απεργία στην οποία συμμετείχε ο προσφεύγων, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση δεν είχε τεκμηριώσει το επιχείρημά της ότι η πράξη είχε προκαλέσει ζημία με τη μορφή καθυστερημένων επιβατικών και εμπορευματικών αμαξοστοιχιών ή ότι η ρύθμιση της πρόσβασης στις πλατφόρμες ήταν εκτός του ελέγχου των ρωσικών σιδηροδρόμων.

Το Δικαστήριο εξέτασε επίσης την ποιότητα της διαδικασίας λήψης αποφάσεων πίσω από το γενικό μέτρο της απαγόρευσης συμμετοχής σε απεργία σε ορισμένους εργαζομένους των σιδηροδρόμων και την απόφαση απόλυσης του κ. Ognevenko.

Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση δεν είχε παράσχει καμία πληροφορία για να εξηγήσει αυτή την επιλογή πολιτικής, και κατά πόσο είχε εξετάσει εναλλακτικές λύσεις έναντι μιας τέτοιας απαγόρευσης ή αν οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων είχαν διασφαλίσεις, όπως η συνδιαλλαγή και η διαιτησία, για να τους αποζημιώσει αναφορικά με τον αποκλεισμό τους από το δικαίωμα στην απεργία.

Η υπόθεση του προσφεύγοντος επεσήμανε αυτά τα θέματα. Τελικά τα δικαστήρια κλήθηκαν μόνο να εξετάσουν την τυπική συμμόρφωσή του με το νόμο και δεν ήταν σε θέση να εξισορροπήσουν το δικαίωμά του στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι με τα ανταγωνιστικά δημόσια συμφέροντα. Είχε απολυθεί για παραβίαση πειθαρχικών κανόνων, ένα μέτρο που αναπόφευκτα είχε «ανασταλτικό αποτέλεσμα» στη δράση των μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων που έλαβαν μέρος στη απεργία για την προστασία των συμφερόντων τους. Η τιμωρία του κ. Ognevenko με αυτόν τον τρόπο περιόριζε το δικαίωμά του στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και είχε οδηγήσει σε παραβίαση του άρθρου 11.

Λοιπά άρθρα

Το Δικαστήριο απέρριψε την καταγγελία του κ. Ognevenko σύμφωνα με το άρθρο 6 (δικαίωμα δίκαιης δίκης) σχετικά με το γεγονός ότι τα δικαστήρια δεν έχουν εξουσία να κηρύξουν την απεργία παράνομη, και πιο συγκεκριμένα ότι δεν ήταν «δικαστήρια τα οποία θεσπίστηκαν με νόμο» ως προδήλως αβάσιμη. Δεν υπήρχε τίποτα που να δείχνει ότι τα δικαστήρια δεν είχαν τέτοια εξουσιοδότηση και είχαν ούτως ή άλλως αποφασίσει μόνο για τη νομιμότητα της συμμετοχής του στην  απεργία, όχι για τη νομιμότητα της συνδικαλιστικής δράσης στο σύνολό της.

Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)

Το Δικαστήριο έκρινε με έξι ψήφους έναντι μίας ότι η Ρωσία έπρεπε να καταβάλει στον προσφεύγοντα ποσό 2.000 ευρώ ως αποζημίωση, 6 000 ευρώ για ηθική βλάβη και 2 500 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.

Μειοψηφούσα γνώμη

Ο δικαστής Dedov εξέφρασε μειοψηφούσα άποψη(επιμέλεια echrcaselaw.com). 


ECHRCaseLaw
Close Popup

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε καλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο. Συμφωνώντας, αποδέχεστε τη χρήση των cookies σύμφωνα με την Πολιτική Cookies.

Close Popup
Privacy Settings saved!
Ρυθμίσεις Απορρήτου

Όταν επισκέπτεστε μία ιστοσελίδα, μπορεί να λάβει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον browser σας, κατά βάση υπό τη μορφή cookies. Εδώ μπορείτε να ρυθμίσετε τη συγκατάθεσή σας σε όλα αυτά.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

Google Analytics
We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Απορρίψη όλων των υπηρεσιών
Save
Δέχομαι όλες τις υπηρεσίες