Αδικαιολόγητη συνέχιση και διάρκεια προσωρινής κράτησης (21 μήνες), αξιοπιστία μάρτυρα με κίνητρο προσωπικού οφέλους, καταδίκη διοργανωτών ειρηνικής αντικυβερνητικής διαδήλωσης. Το Στρασβούργο διαπιστώνει πολλαπλές παραβιάσεις της ΕΣΔΑ και καταδικάζει!
ΑΠΟΦΑΣΗ
Razvozzhayev κατά Ρωσίας και Ουκρανίας και Udaltsov κατά Ρωσίας της 19.11.2019 (αριθ. προσφ. 75734/12, 2695/15, 55325/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ελευθερία του συνέρχεσθαι
Οι προσφεύγοντες ήταν διοργανωτές μίας πορείας, διαμαρτυρόμενοι για διαβλητές εκλογές. Η αστυνομία παρεμπόδισε την κατάληξη της πορείας σε μία πλατεία και οι διαδηλωτές προέβησαν σε καθιστική διαμαρτυρία. Ο πρώτος προσφεύγων απήχθη από το Κίεβο όπου είχε διαφύγει προκειμένου να ζητήσει άσυλο και ο δεύτερος συνελήφθη και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Και οι δύο προσφεύγοντες καταδικάστηκαν αμετάκλητα σε συνολική ποινή φυλάκισης 4 ετών και 6 μηνών.
Όσον αφορά τον 1ο προσφεύγοντα Leonid Razvozzhayev:
Αρθρο 3 και 5
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι κανένα εγχώριο δικαστήριο δεν εξέτασε τον ισχυρισμό του για κακομεταχείριση και απαγωγή, συνεπώς έκρινε ότι υπήρχε παραβίαση του άρθρου 3 και 5 και για τις δύο χώρες
Αντιθέτως έκρινε ως αβάσιμη την καταγγελία για χειροτέρευση της υγείας του κατά την διάρκεια της κράτησης του.
Επίσης έκρινε ότι η παρατεταμένη κράτηση του μέχρι το πέρας των δικαστικών ακροάσεων χωρίς επαρκείς αιτιολογίες, παραβίασε το άρθρο 5&3.
Αρθρο 6
Η καταδίκη και των δύο προσφευγόντων βάσει κατάθεσης μάρτυρα με κίνητρο προσωπικό όφελος, οι ισχυρισμοί του οποίου δεν ελέγχθηκαν διεξοδικά από το Δικαστήριο παραβίασε την δίκαιη δίκη.
Επίσης ο περιορισμός του προσφεύγοντα κατά την διάρκεια των ακροάσεων σε γυάλινη καμπίνα, του στέρησε το δικαίωμα προετοιμασίας της υπεράσπισής του γιατί δεν είχε πρόσβαση στα κατάλληλα μέσα, συνεπώς το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπάρχει παραβίαση του άρθρου 6&3 (β) και (γ).
Άρθρο 8
Η άρνηση των εγχώριων Δικαστηρίων να δοθεί άδεια στον προσφεύγοντα για να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του, δεν στηρίχθηκε σε επαρκείς αιτιολογίες συνεπώς το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 8 και το δικαίωμα του στην οικογενειακή ζωή . Την ίδια παραβίαση διαπίστωσε το Δικαστήριο και για του ότι κρατείται σε φυλακή μακριά από τον τόπο κατοικίας του, χωρίς εύλογη αιτιολογία.
Άρθρο 10 και 11
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων παρακίνησε διαδηλωτές να παραβούν την αστυνομική απαγόρευση και να δημιουργηθεί αναταραχή συνεπώς στο πρόσωπο δεν παραβιάστηκε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.
Όσον αφορά τον 2ο προσφεύγοντα Sergey Udaltsov:
Άρθρο 5
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η επιβολή του μέτρου του κατ’ οίκον περιορισμού δεν παραβίασε το δικαίωμα στην ελευθερία ( άρθρο 5&1εδ γ) γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο μέτρο για την αποφυγή διάπραξης άλλων αδικημάτων, αντιθέτως η παρατεταμένη διάρκεια του μέτρου πέραν των δύο μηνών χωρίς αιτιολογία, λόγω της χρονοβόρας δικαστικής διαδικασίας παραβίασε το άρθρο 5&3 (άμεση παραπομπή ενώπιον δικαστή).
Άρθρο 10 και 11
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η σοβαρότητα της κύρωσης που επιβλήθηκε στον προσφεύγοντα (ποινή φυλάκισης 4 ετών και 4μηνών) δεν ήταν ανάλογη προς τον θεμιτό σκοπό της πρόληψης της αναταραχής και της εγκληματικότητας δεδομένου ότι ο προσφεύγων δεν είχε επιδείξει βίαιες προθέσεις και τα εγχώρια δικαστήρια δεν είχαν εξετάσει την έκταση της ευθύνης του, συνεπώς έκρινε ότι υπήρχε παραβίαση του άρθρου 11.
Αρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου
Η διατήρηση της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων του προσφεύγοντα χωρίς δικαστική απόφαση αποζημίωσης, μετά το πέρας την ποινικής διαδικασίας ήταν παράνομη γιατί δεν βασίζονταν σε νομικές διατάξεις συνεπώς το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρχε παραβίαση του δικαιώματος στην περιουσία.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 3
Άρθρο 5 παρ 1, 3,
Άρθρο 6 παρ. 1 και 6 παρ. (β) και (γ),
Άρθρο 8,
Άρθρο 10,
Άρθρο 11,
Άρθρο 18,
Άρθρο 1 του 1ου πρωτοκόλλου
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγοντες Leonid Razvozzhayev και Sergey Udaltsov, είναι Ρώσοι υπήκοοι που γεννήθηκαν στο 1973 και 1977 αντίστοιχα και ζουν στη Μόσχα.
Ο κ. Udaltsov ήταν ένας από τους διοργανωτές μιας πορείας που προγραμματίστηκε για τις 6 Μαΐου 2012 εναντίον επικείμενων διαβλητών κοινοβουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Η πορεία επρόκειτο να παρελάσει στους δρόμους στη Μόσχα και θα ολοκληρώνονταν με μια συνάντηση σε μια περιοχή που περιλαμβάνει το πάρκο στην πλατεία Bolotnaya και το φράγμα Bolotnaya.
Την ημέρα της πορείας, η οποία περιελάβανε χιλιάδες ανθρώπους, οι διαδηλωτές διαπίστωσαν ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει την πλατεία, αφήνοντας μόνο πρόσβαση στο φράγμα. Οι διοργανωτές της πορείας, συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου προσφεύγοντος, πραγματοποίησαν μια σύντομη καθιστική διαμαρτυρία, ενώ άλλοι συμμετέχοντες προσπάθησαν να προσπεράσουν την κόκκινη κορδέλα, η οποία περικύκλωνε την πλατεία. Η αστυνομία τελικά σταμάτησε τη πορεία, έχοντας επιστρατεύσει μεγάλη δύναμη αστυνομικών.
Υπήρξαν επίσης διάφορες αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαδηλωτών και της αστυνομίας. Ο δεύτερος προσφεύγων και άλλοι διοργανωτές της πορείας συνελήφθησαν.
Οι αρχές άρχισαν έρευνα για μαζική αναταραχή. Ο δεύτερος προσφεύγων τέθηκε υπό κατ’ οίκον περιορισμό από τον Φεβρουάριο του 2013 μέχρι την καταδίκη του σε πρώτο βαθμό τον Ιούλιο του 2014. Ο πρώτος προσφεύγων, πολιτικός ακτιβιστής, ταξίδεψε στο Κίεβο τον Οκτώβριο του 2012, όπου σχεδίαζε να υποβάλει αίτηση ασύλου. Ισχυρίστηκε ότι τον απήγαγαν άγνωστοι άνθρωποι, τον έβαλαν με τη βία σε μίνι λεωφορείο και επέστρεψε στη Ρωσία ενάντια στη θέλησή του και εξαναγκάστηκε να ομολογήσει ότι είχε σχεδιάσει πολιτικές αναταραχές και βιαιότητες.
Τον Ιούλιο του 2014 οι προσφεύγοντες κρίθηκαν ένοχοι για τη διοργάνωση μαζικής αναταραχής στις 6 Μαΐου 2012 και έκαστος καταδικάστηκε σε συνολική ποινή 4 ετών και 6 μηνών φυλάκιση. Τα ένδικα μέσα που άσκησαν απορρίφθηκαν.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 3 και άρθρο 5
Ο κ. Razvozzhayev δήλωσε ότι είχε απαχθεί τον Οκτώβριο του 2012 από αγνώστους που ενεργούσαν εκ μέρους του ρωσικού κράτους και είχε μεταφερθεί παράνομα στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας. Δεν έφυγε οικειοθελώς από την Ουκρανία, όπου σχεδίαζε να υποβάλει αίτηση ασύλου. Ούτε η Ουκρανία ούτε η Ρωσία είχαν διεξαγάγει αποτελεσματική έρευνα για τους ισχυρισμούς του.
Η ουκρανική κυβέρνηση υποστήριξε αρχικά ότι οι αρχές είχαν διερευνήσει το περιστατικό, αλλά δεν προέβη σε περαιτέρω σχόλια μετά την επανέναρξη της έρευνας. Η Ρωσική κυβέρνηση αμφισβήτησε τους ισχυρισμούς του δηλώνοντας ότι επέστρεψε οικειοθελώς.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν αποδείξεις ότι οι απαγωγείς είχαν ενεργήσει εξ ονόματος της Ρωσικής Κυβέρνησης ή ότι οι ουκρανικές αρχές είχαν εμπλακεί στη μεταφορά του στη Ρωσία.
Ωστόσο, ο κ. Razvozzhayev είχε έναν εύλογο ισχυρισμό απαγωγής και κακομεταχείρισης. Καμία χώρα δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα για να εξετάσει τον ισχυρισμό του, οδηγώντας σε παραβίαση των εγγυήσεων του άρθρου 3 και του άρθρου 5 και από τις δύο χώρες.
Το Δικαστήριο απέρριψε επίσης ως προδήλως αβάσιμη την καταγγελία του για παράβαση του άρθρου 3 λόγω εικαζόμενης έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου κράτησής του, χειροτέρευση της κατάστασης της υγείας του, το οποίο οφείλεται στην υπερβολική μακρά διάρκεια των ακροάσεων ενώπιον του δικαστηρίου και στις συνθήκες στο δικαστήριο.
Άρθρο 5
Πρώτος προσφεύγων
Το Δικαστήριο απέρριψε ως προδήλως αβάσιμη την καταγγελία του σύμφωνα με το άρθρο 5 § 1 ότι οι αρχές δεν είχαν λάβει υπόψη την περίοδο της απαγωγής του ή άλλη περίοδο που σχετίζεται με το περιστατικό απαγωγής του το 1997 για τον υπολογισμό του χρόνου προσωρινής του κράτησης.
Ωστόσο, σημείωσε ότι κρατήθηκε προσωρινά για ένα έτος και εννέα μήνες. Ενώ οι κατηγορίες για την εκτέλεση πράξεων μαζικής αναταραχής θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την αρχική περίοδο κράτησής του, το Δικαστήριο δεν είχε λόγους να δεχτεί ότι οι κίνδυνοι, όπως ο κίνδυνος διάπραξης εκ νέου του αδικήματος ή ο κίνδυνος να επηρεάσει τους μάρτυρές του, δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την υιοθέτηση άλλων περιοριστικών μέτρων. Επομένως, υπήρχαν ανεπαρκείς λόγοι ώστε να δικαιολογούν την κράτησή του για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και υπήρξε παραβίαση του άρθρου 5 § 3.
Δεύτερος προσφεύγων
Ο κ. Udaltsov παραπονέθηκε για παράνομη και μακρά κατ’ οίκον περιορισμό πριν από τη δίκη του. Η κυβέρνηση υποστήριξε ότι το μέτρο ήταν αναγκαίο καθώς είχε παραβιάσει μια προηγούμενη απόφαση απαγόρευσης εξόδου από τη Μόσχα και δεν είχε επιδείξει καλή διαγωγή, ιδίως καθώς είχε συμμετάσχει σε άλλες πορείες.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι είχε τεθεί υπό κατ’ οίκον περιορισμό για ένα έτος και πέντε μήνες και έκρινε ότι η επιβολή του μέτρου δικαιολογείται βάσει του άρθρου 5 § 1 γ), ως μέσο για την αποτροπή του διάπραξης αδικήματος λόγω της συμπεριφοράς του σε δημόσιες συγκεντρώσεις κατά την περίοδο της προηγούμενης απαγόρευσης. Κατά συνέπεια, δεν υπήρξε παραβίαση της διάταξης αυτής.
Ωστόσο, ο λόγος αυτός ήταν επαρκής μόνο για τους πρώτους δύο μήνες του κατ’ οίκον περιορισμό και οι πέντε επακόλουθες αποφάσεις παράτασης δεν είχαν αιτιολογηθεί δεόντως. Τα δικαστήρια είχαν επικαλεστεί λόγους που δόθηκαν στην πρώτη απόφαση χωρίς να τα επανεξετάσει και επιπλέον απέρριψε το αίτημα να αποφυλακιστεί με εγγύηση με μία απλή τυπική απάντηση. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 5 § 3 της Σύμβασης.
Άρθρο 6
Το Δικαστήριο εξέτασε τρεις παραδεκτές καταγγελίες βάσει της διάταξης αυτής:
α) σχετικά με μαρτυρία μάρτυρα ο οποίος αρχικά έπρεπε να δικαστεί με τους προσφεύγοντες, αλλά του οποίου η διαδικασία είχε διακοπεί και ο οποίος είχε καταδικαστεί χωριστά βάσει συμφωνίας περί διαπραγματεύσεων,
β) των περιορισμών που επιβλήθηκαν στον κ. Razvozzhayev επειδή είχε κρατηθεί σε γυάλινη καμπίνα κατά τη διάρκεια της δίκης του και
γ) ότι το χρονοδιάγραμμα των ακροάσεων είχε επηρεάσει αρνητικά την κατάσταση της υγείας του με αποτέλεσμα να μην συμμετέχει αποτελεσματικά στη δίκη.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση να διακοπεί η διαδικασία εναντίον ενός ατόμου που αργότερα συμμετείχε στις διαδικασίες ως μάρτυρας εναντίον τους, δεν εμπεριείχε αξιολόγηση των αντισταθμιστικών συμφερόντων ή οποιουδήποτε άλλων διαβουλεύσεων με τους δύο προσφεύγοντες για να τους επιτρέψει να προβάλουν αντιρρήσεις. Η αξιοπιστία του μάρτυρα στην υπόθεση κατά των προσφευγόντων είχε επίσης υπονομευθεί επειδή είχε αναγκαστεί να διατηρήσει τις καταθέσεις που είχε κάνει για να διαπραγματευτεί τη μείωση της ποινής του ενώ δεν είχε ορκιστεί.
Επιπλέον, το δικαστήριο στην υπόθεση των προσφευγόντων είχε κίνητρο να υποστηρίξει τις δηλώσεις εναντίον του μάρτυρα, αν και οι ισχυρισμοί αυτοί δεν είχαν εξεταστεί διεξοδικά. Και οι δύο προσφεύγοντες υπέστησαν παραβίαση των δικαιωμάτων τους βάσει του άρθρου 6 § 1.
Το Δικαστήριο εφάρμοσε προηγούμενη νομολογία για τον περιορισμό του κ. Razvozzhayev σε γυάλινη καμπίνα κατά τη διάρκεια πέντε μηνών, όσο διήρκησε η δίκη, διαπιστώνοντας ότι υπέστη περιττούς περιορισμούς. Αυτό είχε οδηγήσει σε παραβίαση των δικαιωμάτων του δυνάμει του άρθρου 6 § 1 σε συνδυασμό με το άρθρο 6 § 3 (β) και (γ).
Όσον αφορά την ένταση του χρονοδιαγράμματος των ακροάσεων, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το εθνικό δικαστήριο δεν είχε λάβει δεόντως υπόψη τις καταγγελίες του πρώτου προσφεύγοντος, εξετάζοντας μόνο το χρόνο που πέρασε στο δικαστήριο χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο χρόνος που απαιτείται για τη μεταφορά του από και προς τον τόπο κράτησής του. Η όλη διαδικασία ήταν σωρευτικά εξαντλητική και είχε επηρεάσει σοβαρά την ικανότητά του να συμμετέχει στη διαδικασία. Επομένως, δεν είχε πρόσβαση σε κατάλληλα και επαρκή μέσα για να προετοιμάσει την υπεράσπισή του, υπονομεύοντας τις απαιτήσεις μιας δίκαιης δίκης και της ισότητας των όπλων και παραβιάζοντας το άρθρο 6 §§ 1 και 3 (β).
Άρθρο 8
Η κυβέρνηση δεν είχε δώσει καμία αιτιολογία γιατί δεν είχε επιτραπεί στον κ. Razvozzhayev να επισκεφθεί την άρρωστη μητέρα του. Δεν του είχε επίσης επιτραπεί να παραστεί στην κηδεία της, αν και ήταν στη Μόσχα, όπου και κρατούνταν. Η κυβέρνηση επικαλέστηκε έλλειψη χρόνου για τις απαραίτητες ρυθμίσεις.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι οι κρατούμενοι ή οι φυλακισμένοι είχαν το δικαίωμα να διατηρήσουν τους οικογενειακούς τους δεσμούς αν και δεν υπήρχε κάποιο άνευ όρων δικαίωμα να μπορεί κάποιος να παρευρεθεί σε κηδεία. Ωστόσο, οι εγχώριες αρχές μπορούσαν να αρνηθούν σε ένα άτομο το δικαίωμα να παρίσταται στην κηδεία ενός γονέα εάν υπήρχαν επιτακτικοί λόγοι για μια τέτοια άρνηση και δεν μπορούσε να βρεθεί εναλλακτική λύση.
Στην περίπτωση του κ. Razvozzhayev, η άρνηση δεν βασίστηκε σε αξιολόγηση της ατομικής κατάστασης, ιδίως λόγω του γεγονότος ότι δεν μπόρεσε να επισκεφτεί τη μητέρα του πριν από το θάνατό της. Ο ισχυρισμός των χρονικών περιορισμών δεν ήταν επαρκής λόγος για την άρνηση. Συνεπώς, ο ανωτέρω είχε υποστεί παραβίαση των δικαιωμάτων του βάσει του άρθρου 8.
Όσον αφορά την φυλάκισή του μακριά από τον τόπο κατοικίας του, το Δικαστήριο σημείωσε ότι είχε ήδη εξετάσει τέτοια ζητήματα και είχε διαπιστώσει παραβιάσεις της Σύμβασης λόγω έλλειψης επαρκούς νομικής προστασίας από πιθανή κατάχρηση και επειδή η εφαρμοστέα νομοθεσία δεν ικανοποιεί την «ποιότητα του νόμου». Δεν είχε κανένα λόγο να διαπιστώσει διαφορετικά στην προκειμένη περίπτωση και έκρινε ότι υπήρχε και άλλη παραβίαση του άρθρου 8 λόγω του ότι αυτός ο προσφεύγων έπρεπε να εκτίσει την ποινή του στο Krasnoyarsk.
Άρθρο 10 και άρθρο 11
Το Δικαστήριο εξέτασε τις καταγγελίες αυτές κατά κύριο λόγο βάσει του άρθρου 11 | σε συνάρτηση με τους περιορισμούς του δικαιώματος στην ελευθερία της ειρηνικής συνάθροισης. Η περίπτωση αυτή ήταν επίσης διαφορετική από άλλες υποθέσεις σχετικά με την πλατεία Bolotnaya καθώς αφορούσε καταγγελίες για την οργάνωση της μαζικής αναταραχής αντί για συμμετοχή σε αυτήν.
Το Δικαστήριο υιοθέτησε τη διαπίστωσή του σε προηγούμενες υποθέσεις Bolotnaya, όπως Frumkin κ.α. κατά Ρωσίας, ότι καθιστική διαμαρτυρία των διαδηλωτών είχε προκληθεί λόγω της απροσδόκητης αλλαγής της διάταξης του χώρου, ότι οι αρχές δεν είχαν προσπαθήσει να επικοινωνήσουν με τους διοργανωτές και η προσπάθεια να παρακάμψουν την αστυνομική κορδέλα που περικύκλωνε την πλατεία δεν είχε επιβεβαιωθεί ως το επιθυμητό αποτέλεσμα των διοργανωτών.
Ταυτόχρονα, το άρθρο 11 προστατεύει την ειρηνική συνάθροιση και δέχτηκε ότι ορισμένοι διαδηλωτές συνέβαλαν στο ξέσπασμα συγκρούσεων με την αστυνομία και την απομάκρυνση της πορείας από το αρχικό ειρηνικό χαρακτήρα της.
Όσον αφορά τον κ. Razvozzhayev, είχε κριθεί ένοχος ότι προέτρεψε ορισμένα άτομα να περάσουν κάτω από την αστυνομική κορδέλα, όπως επιβεβαίωσαν μάρτυρες, γεγονός που είχε οδηγήσει σε κλιμάκωση της βίας σε μια κρίσιμη στιγμή, προκαλώντας την εμφάνιση συγκρούσεων. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι ενέργειές του δεν εμπίπτουν με την έννοια της «ειρηνικής συνάθροισης» και απέρριψε την καταγγελία του βάσει του άρθρου 11.
Αντίθετα, η διάταξη αυτή είχε εφαρμογή στον κ. Udaltsov, ο οποίος δεν είχε επιδείξει βίαιες προθέσεις με την πρόσκληση για καθιστική διαμαρτυρία. Το Δικαστήριο σημείωσε ότι είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 ετών και 4 μηνών για οργάνωση μαζικών αναταραχών. Τα δικαστήρια διαπίστωσαν ότι ήταν υπεύθυνος για την αντιπαράθεση μεταξύ διαδηλωτών και της αστυνομίας στην πλατεία Bolotnaya ως μέρος ενός σχεδίου επέκτασης της πορείας εκτός της επιτρεπόμενης περιοχής και να δημιουργήσει ένα μακροπρόθεσμο χώρο διαμαρτυρίας στο πάρκο.
Ωστόσο, το Δικαστήριο επανέλαβε τα συμπεράσματά του ότι οι ίδιες οι αρχές είχαν κάποια ευθύνη για την κατάσταση, ενώ οι εγχώριες αποφάσεις σχετικά με τον κ. Udaltsov δεν είχαν προσπαθήσει να εξετάσουν την έκταση αυτής της ευθύνης για τα γεγονότα στην πλατεία.
Επιπλέον, καμία από τις ενέργειές του ή τις δηλώσεις του δεν προκάλεσε βία και είχε επανειλημμένα ζητήσει να διατηρηθεί η ηρεμία. Τα μέτρα εναντίον του είχαν επίσης ανασταλτικό αποτέλεσμα στην προθυμία τρίτων να συμμετάσχουν σε πορείες και σε ανοιχτό πολιτικό διάλογο.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σοβαρότητα της κύρωσης που επιβλήθηκε στον κ. Udaltsov, σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιολόγησης της ευθύνης των αρχών από τα δικαστήρια, σήμαινε ότι η καταδίκη του δεν ήταν ανάλογη προς τον θεμιτό σκοπό της πρόληψης της διαταραχής και της εγκληματικότητας και της προστασίας των δικαιωμάτων τρίτων. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11.
Άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι μια εντολή κατάσχεσης για τα περιουσιακά στοιχεία του κ. Udaltsov παρέμεινε σε ισχύ μετά το τέλος της ποινικής διαδικασίας, καθώς το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το αδίκημα του οδήγησε σε αστική αξίωση για αποζημιώσεις. Ωστόσο, το δικαστήριο δεν είχε εντοπίσει σε ποιά νομική διάταξη βασίζονταν η απόφαση κατάσχεσης, ούτε είχε παράσχει η κυβέρνηση καμία πληροφορία σχετικά με οποιαδήποτε αστική δίκη ή πώς θα μπορούσε ο κ. Udaltsov, ως κάποιος που είχε καταδικαστεί κατά την ποινική διαδικασία, να ανακτήσει τα υπάρχοντά του.
Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης καθώς η κατάσχεση δεν βασίστηκε σε σαφείς και προβλέψιμες νομικές διατάξεις και ήταν παράνομη.
Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ρωσία πρέπει να καταβάλει στον πρώτο προσφεύγοντα 11.000 ευρώ για ηθική βλάβη και ότι η Ουκρανία έπρεπε να του καταβάλει 4.000 ευρώ.
Εκτίμησε ότι η Ρωσία πρέπει να καταβάλει στον δεύτερο προσφεύγοντα 9.000 ευρώ για ηθική βλάβη (επιμέλεια echrcaselaw.com).
