Μπασκετμπολίστας και οφειλές της ομάδας του. Μη δυνατότητα έκδοσης απόφασης για την καταβολή των οφειλομένων εξαιτίας αντιφατικών δικαστικών αποφάσεων. Έλλειψη δίκαιης δίκης η αδυναμία επίτευξης «επίλυσης» της διαφοράς από δικαστήριο
ΑΠΟΦΑΣΗ
Gogić κατά Κροατίας της 08.10.2020 (αρ.προσφ. 1605/14)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο και δίκαιη δίκη. Μη δυνατότητα έκδοσης απόφασης επί της ουσίας εξαιτίας αντιφατικών δικαστικών αποφάσεων.
Ο προσφεύγων, γνωστός μπασκετμπολίστας, θέλησε να «σπάσει» το συμβόλαιο με την ομάδα που είχε υπογράψει και να διεκδικήσει τα οφειλόμενα ποσά. Στη συνέχεια προσέφυγε στο αθλητικό διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο επιδίκασε τελεσίδικα στον προσφεύγοντα ποσά που όφειλε να του καταβάλει η ομάδα. Η τελευταία αρνήθηκε να τα καταβάλει.
Στη συνέχεια ο προσφεύγων άσκησε αγωγή στα πολιτικά δικαστήρια για επιδίκαση των οφειλόμενων. Το πολιτικό Δικαστήριο έκρινε απαράδεκτη την αγωγή αποζημίωσης με την αιτιολογία ότι έπρεπε απλά να εκτελέσει την απόφαση του αθλητικού δικαστηρίου, που είχε ισχύ δεδικασμένου. Ο προσφεύγων επιχείρησε να εισπράξει τα οφειλόμενα σύμφωνα με όσα ανέφερε η απόφαση του πολιτικού δικαστηρίου. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο που έκρινε ότι έπρεπε να προσφύγει στα πολιτικά δικαστήρια και όχι να προβεί σε εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης.
Το Στρασβούργο επισήμανε ότι το άρθρο 6§1 εγγυάται και το δικαίωμα επίτευξης της «επίλυσης» της διαφοράς από δικαστήριο.
Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι καθ’όλη τη διάρκεια της εσωτερικής διαδικασίας ο προσφεύγων χρησιμοποίησε όλες τις νόμιμες οδούς που είχε στη διάθεσή του. Ωστόσο λόγω μιας σειράς παραλείψεων και αβεβαιοτήτων που δημιουργήθηκαν από τα εθνικά δικαστήρια, η υπόθεση του παρέμεινε τελικά χωρίς ουσιαστική κρίση.
Κατά συνέπεια το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση της δίκαιης δίκης υπό την ειδικότερη έκφανση της πρόσβασης σε δικαστήριο (άρθρο 6§1) και επιδίκασε στον προσφεύγοντα 16.555 ευρώ για αποζημίωση, 6.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 6.560 ευρώ για έξοδα.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 6§1
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Ivan Gogić είναι Κροάτης υπήκοος ο οποίος γεννήθηκε το 1985 και ζει στο Ζάγκρεμπ. Το 2003, υπέγραψε συμβόλαιο ως επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ με ομάδα μπάσκετ.
Η υπόθεση αφορούσε την καταγγελία του σχετικά με την έλλειψη πρόσβασης σε δικαστήριο για να διαμαρτυρηθεί για τη μη πληρωμή του από την ομάδα με την οποία είχε υπογράψει συμβόλαιο.
Το 2005 ο προσφεύγων ζήτησε από τον ρυθμιστικό φορέα της Ομοσπονδίας μπάσκετ να ακυρώσει το συμβόλαιο του και να του καταβάλλει τα χρωστούμενα. Η Ομοσπονδία έκανε δεκτό το αίτημα του προσφεύγοντος και διέταξε την ομάδα να του καταβάλλει 14.500 ευρώ.
Η ομάδα άσκησε έφεση κατά της απόφασης της Ομοσπονδίας στο Διαιτητικό Δικαστήριο της Κροατικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, χωρίς επιτυχία. Όταν η ομάδα δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, ο κ. Gogić υπέβαλε το έτος 2008 αγωγή αποζημίωσης στα πολιτικά δικαστήρια για την καταβολή του οφειλόμενου ποσού. Το Πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε το έτος 2012 ότι η αγωγή ήταν απαράδεκτη. Διαπίστωσε συγκεκριμένα ότι έπρεπε να είχε κινήσει διαδικασίες εκτέλεσης της απόφασης του αθλητικού δικαστηρίου αντί της άσκησης αγωγής.
Ο προσφεύγων κίνησε τότε διαδικασίες εκτέλεσης, αλλά τελικά το Ανώτατο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η αναγκαστική εκτέλεση αποτελούσε αναρμόδια διαδικαστική οδό. Η Συνταγματική του καταγγελία κρίθηκε απαράδεκτη το 2013 ως προφανώς αβάσιμη.
Βασιζόμενος ιδίως στο άρθρο 6 παράγραφος 1 (δικαίωμα σε δίκαιη ακρόαση), ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι η υπόθεσή του δεν εξετάστηκε επί της ουσίας.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο (άρθρο 6§1)
Το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο σύμφωνα με το άρθρο 6 § 1 της Σύμβασης εγγυάται όχι μόνο το δικαίωμα κίνησης της διαδικασίας αλλά και το δικαίωμα επίτευξης «επίλυσης» της διαφοράς από δικαστήριο.
Εν προκειμένω, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων μπόρεσε να κινήσει τη διαδικασία στο αρμόδιο δικαστήριο ασκώντας αγωγή στα Πολιτικά Δικαστήρια κατά της ομάδας ζητώντας την καταβολή του οφειλόμενου ποσού. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να επιλύσει τη διαφωνία του με την ομάδα σχετικά με την αξίωση αποζημίωσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο έκρινε ότι έπρεπε να είχε κινήσει διαδικασία εκτέλεσης και όχι αγωγή αποζημίωσης. Ωστόσο, αφού συμμορφώθηκε με αυτήν την οδηγία, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι όντως έπρεπε να είχε κινήσει αγωγή αποζημίωσης και όχι διαδικασίες εκτέλεσης.
Επομένως, ο προσφεύγων δεν μπόρεσε να λάβει την τελική «απόφαση» της διαφοράς του την ομάδα σχετικά με την αξίωση αποζημίωσης. Υπήρξε επομένως παρέμβαση στο δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο. Απομένει να εξετάσει το Δικαστήριο αν αυτή η παρέμβαση ήταν δικαιολογημένη.
Συναφώς, το Δικαστήριο σημειώνει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της εσωτερικής διαδικασίας ο προσφεύγων χρησιμοποίησε κατάλληλα όλες τις νόμιμες διαδικασίες που είχε στη διάθεσή του. Πράγματι, ζήτησε αρχικά αποζημίωση από την ομάδα μέσω των αστικών διαδικασιών. Σύμφωνα με την επακόλουθη διαπίστωση του Ανώτατου Δικαστηρίου, αυτή ήταν η κατάλληλη δικαστική οδός που έπρεπε να ληφθεί, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων της υπόθεσης. Ωστόσο, το Πολιτικό Δικαστήριο απέρριψε εσφαλμένα την αγωγή του, διαπιστώνοντας ότι η απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου είχε ισχύ δεδικασμένου και απέρριψε την αγωγή του ως απαράδεκτη. Ανέφερε επίσης στην απόφασή του ότι έπρεπε να κινήσει διαδικασία εκτέλεσης, η οποία, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, το Ανώτατο Δικαστήριο βρήκε τελικά ως ακατάλληλη διαδικαστική οδό.
Από τα ανωτέρω προέκυψε ότι δεν μπορούσε να καταλογιστεί ευθύνη στον προσφεύγοντα όσον αφορά τις επιλογές του στη διαδικασία. Συνέχισε επιμελώς την υπόθεσή του με τρόπο σύμφωνα με τον σχετικό νόμο και τις οδηγίες που έδωσαν τα εθνικά δικαστήρια. Λόγω μιας σειράς παραλείψεων και αβεβαιοτήτων που δημιουργήθηκαν από τα εσωτερικά δικαστήρια, η υπόθεση του προσφεύγοντος παρέμεινε τελικά χωρίς ουσιαστική κρίση. Επιπλέον, το Δικαστήριο σημειώνει ότι, σύμφωνα με τον προσφεύγοντα, η σχετική νομική προθεσμία παρήλθε. Έτσι, ο ισχυρισμός του, ότι η απαίτηση του παραγράφηκε και δεν μπορούσε πλέον να την διεκδικήσει μέσω αστικών διαδικασιών, δεν αμφισβητήθηκε από τις παρατηρήσεις της Κυβέρνησης
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η εν λόγω παρέμβαση δεν μπορούσε να θεωρηθεί δικαιολογημένη και διαπίστωσε παραβίαση της δίκαιης δίκης υπό την ειδικότερη έκφανση της πρόσβασης σε δικαστήριο (άρθρο 6 § 1)
Δίκαιη ικανοποίηση: Το ΕΔΔΑ επιδίκασε ποσό 16.555,62 ευρώ για αποζημίωση, 6.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 6.560,60 ευρώ για έξοδα και δαπάνες (επιμέλεια echrcaselaw.com).
