Μη απόδειξη εξευτελιστικής μεταχείρισης από μετανάστρια που ζητούσε άσυλο. Η αιτούσα δεν απέδειξε ότι δεν μπορούσε να καλύψει τις βασικές ανάγκες της σε τρόφιμα, υγιεινή και διαβίωση
ΑΠΟΦΑΣΗ
B.L. κ.α. κατά Γαλλίας της 09.01.2020 (αριθ. 48104/14)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Καταγγελίες αιτούντων άσυλο σχετικά με τις άθλιες συνθήκες διαμονής τους σε κατασκήνωση μεταναστών.
Σχεδόν η πλειοψηφία των προσφευγόντων δεν είχαν επικοινωνήσει με τον δικηγόρο τους και δεν τον ενημέρωσαν για τον τόπο κατοικίας τους, ως εκ τούτου κρίθηκε ότι δεν ενδιαφέρονταν να συνεχίσουν την προσφυγή τους.
Όσον αφορά μία προσφεύγουσα, είχε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, φιλοξενηθεί στις σκηνές της Avenue de Blida από τις 20 Μαρτίου 2014 έως τις 18 Ιουλίου 2014 σε μη αξιοπρεπείς συνθήκες. Ωστόσο, δεν είχε παράσχει στο Δικαστήριο συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσής της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Δεν απέδειξε επίσης ότι δεν μπόρεσε να καλύψει τις βασικές της ανάγκες. Τέλος, της παρασχέθηκε στέγαση από τις 18 Ιουλίου 2014, και υπήρξε προοπτική βελτίωσης της κατάστασής της. Και ο ισχυρισμός της περί εξευτελιστικής μεταχείρισής της απορρίφθηκε. Μη παραβίαση της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 3
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι 23 προσφεύγοντες είναι Αλβανοί, Αρμένιοι, Αζερμπαϊτζανοί, Βόσνιοι, Σέρβοι και Τογκολέζοι υπήκοοι. Ανάμεσά τους ήταν ζευγάρια που συνοδεύονται από παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως δεκατεσσάρων ή ζευγάρια χωρίς παιδιά, και επτά ενήλικες, όλοι παρουσιάστηκαν ως αιτούντες άσυλο.
Στις 19 Ιουνίου 2013 ο Νομάρχης του Moselle δημιούργησε ένα «στρατόπεδο-κατασκήνωση» στην Avenue de Blida στο Metz. Μέχρι και 450 άτομα ζούσαν σε σκηνές σε αυτόν το στρατόπεδο. Το στρατόπεδο έκλεισε και αποσυναρμολογήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2013, και στη συνέχεια λειτούργησε ξανά στις 17 Μαρτίου 2014 για να καλύψει τα άτομα ενός αυτοσχέδιου στρατοπέδου που είχε δημιουργηθεί στη γύρω περιοχή.
Η E.G., η πρώτη προσφεύγουσα, η οποία γεννήθηκε το 1958, είναι υπήκοος του Κοσσυφοπεδίου. Έφτασε στη Γαλλία τον Ιανουάριο του 2012 και ζήτησε άσυλο. Η προσωρινή άδειά της να παραμείνει ως αιτούσα άσυλο απορρίφθηκε από τον Νομάρχη τον Φεβρουάριο του 2012 και η αίτησή της για διεθνή προστασία απορρίφθηκε από το Γαλλικό Γραφείο για την προστασία των προσφύγων και των απάτριδων (OFPRA) τον Μάρτιο του 2012. Στην προσφυγή της ισχυρίστηκε ότι είχε εισέλθει στη Γαλλία τον Φεβρουάριο του 2014 για να ζητήσει άσυλο. Στις 20 Μαρτίου 2014 εγκαταστάθηκε στο στρατόπεδο της Avenue de Blida στο Metz. Στις 26 Μαρτίου 2014 προσέφυγε ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου του Στρασβούργου για επείγουσα αρωγή, επικαλούμενη ειδικότερα την Οδηγία 2003/9/ΕΚ της 27ης Ιανουαρίου 2003 για τη θέσπιση ελάχιστων απαιτήσεων για την υποδοχή των αιτούντων άσυλο. Παραπονέθηκε συγκεκριμένα για την ελλιπή ασφάλεια των συνθηκών στέγασης και το γεγονός ότι δεν της είχε χορηγηθεί ποτέ αξιοπρεπής στέγαση. Οι λοιποί προσφεύγοντες υπέβαλαν παρόμοια επείγουσα αίτηση ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου του Στρασβούργου. Στις 27 και στις 28 Μαρτίου 2014 και στις 23 Ιουνίου 2014, ο δικαστής απέρριψε τις εν λόγω αιτήσεις με το σκεπτικό μεταξύ άλλων, ότι, λόγω της πολύ πρόσφατης άφιξής τους στη Γαλλία, ο Νομάρχης του Moselle δε μπορούσε να κατηγορηθεί ότι δεν μερίμνησε για τη διαμονή τους αμέσως.
Στις 4 Δεκεμβρίου 2014 και στις 25 Απριλίου 2016, η ίδια προσφεύγουσα υπέβαλε αίτηση για άδεια διαμονής υπό το καθεστώς της ασθενούς αλλοδαπής. Στις 4 Νοεμβρίου 2016 ο Νομάρχης εξέδωσε απόφαση άρνησης έκδοσης αδείας διαμονής, απαιτώντας να εγκαταλείψει τη Γαλλία εντός 30 ημερών, αναφέροντας το Κοσσυφοπέδιο ή το Μαυροβούνιο ως χώρα προορισμού.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο δικηγόρος είχε ενημερώσει το Δικαστήριο ότι δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει με τους προσφεύγοντες οι οποίοι αναφέρονται στους αριθμούς 2 έως 23 στην παρούσα προσφυγή, παρά τις διάφορες προσπάθειες και έρευνες. Οι εν λόγω προσφεύγοντες δεν είχαν διατηρήσει επαφή με τον δικηγόρο τους και δεν τον ενημέρωσαν για τον τόπο κατοικίας τους, ούτε του παρείχαν κάποιο άλλο μέσο επικοινωνίας με αυτούς.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσε να συναγάγει, βάσει αυτών, ότι οι προσφεύγοντες είχαν απωλέσει το ενδιαφέρον τους για τις διαδικασίες ενώπιον του Δικαστηρίου και δεν έχουν πλέον την πρόθεση να συνεχίσουν την προσφυγή τους.
Άρθρο 3
Η προσφεύγουσα E.G. δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι η αίτηση ασύλου της είχε απορριφθεί από την OFPRA το Μάρτιο 2012 και ότι, συνεπώς, είχε διαταχθεί να εγκαταλείψει τη Γαλλία. Ομοίως, δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι είχε παρουσιαστεί στη Νομαρχία στις 2 Απριλίου 2014 για να υποβάλλει αίτηση ασύλου και ότι, μετά τη κλήση της για να αποδείξει ότι είχε επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της, δεν είχε παρουσιαστεί στις σχετικές συναντήσεις ή απαντήσει στο αίτημα των γαλλικών αρχών για αιτιολόγηση.
Το Δικαστήριο επισήμανε ότι η προσφεύγουσα, η οποία κλήθηκε να υποβάλει αντίγραφο της αίτησης ασύλου της, της απόφασης της OFPRA και, ενδεχομένως, την απόφαση του εθνικού δικαστηρίου για το άσυλο, δεν προσέθεσε κανένα από αυτά τα έγγραφα στο αρχείο. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση είχε υποβάλει την απόφαση της 16ης Μαρτίου 2012, με την οποία η OFPRA είχε απορρίψει οριστικά την αίτησή της για άσυλο.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι, μολονότι η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι διέμενε στο στρατόπεδο στην Avenue de Blida από τις 20 Μαρτίου 2014 έως τις 18 Ιουλίου 2014, δεν είχε υποβάλει συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσής της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επιπλέον, το Δικαστήριο αμφισβήτησε την πραγματικότητα το καθεστώς του αιτούντος άσυλο κατά την περίοδο από 20 Μαρτίου έως 18 Ιουλίου 2014.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η προσφεύγουσα δεν απέδειξε ότι δεν μπορούσε να καλύψει τις βασικές ανάγκες της σε τρόφιμα, υγιεινή και διαβίωση. Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι η προσφεύγουσα, στην οποία χορηγήθηκε στέγη από τις 18 Ιουλίου 2014, δεν υστερούσε προοπτικής βελτίωσης της κατάστασής της.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καταγγελία της προσφεύγουσας ότι είχε υποβληθεί σε μεταχείριση και συνθήκες οι οποίες υπερέβαιναν το βαθμό σοβαρότητας που απαιτείται για την εφαρμογή του άρθρου 3 (εξευτελιστική ή απάνθρωπη μεταχείριση) δεν ήταν επαρκώς τεκμηριωμένη και έπρεπε επομένως να απορριφθεί.
