Έξωση Ρομά από καταυλισμούς σε γη που δεν ήταν ιδιοκτησία τους και παράλληλη παροχή καταλυμάτων. Μη παραβίαση της οικογενειακής ζωής.

ΑΠΟΦΑΣΗ

Caldaras και Lupu κατά Γαλλίας  (αριθμ. προσφ. 13561/15), Ciurar κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. 35697/15), Stefan  και λοιποί κατά Γαλλίας (αρ. 36779/16), Stan κατά Γαλλίας (αρ. 41969/16), Sisu κ.α.  κατά Γαλλίας (αρ. 45871/16) και Margoi κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. 72596/16), της 08.12.2022 

Βλ. εδώ

Βλ. εδώ

Βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Υποχρέωση του κράτους για παροχή στέγης μόνο σε ιδιαίτερες ευάλωτες ομάδες. Αναλογικότητα παρέμβασης.

Οι έξι προσφυγές αφορούσαν εξώσεις οικογενειών Ρομά από καταυλισμούς σε διάφορες τοποθεσίες στο Παρίσι.

Το Δικαστήριο σημείωσε εξαρχής ότι η παρέμβαση των αρχών στο δικαίωμα των προσφευγόντων για  σεβασμό στην ιδιωτική και οικογενειακή τους ζωή ήταν σύμφωνη  με το νόμο και είχε επιδιώξει τους θεμιτούς στόχους για την προστασία της υγείας και της δημόσιας ασφάλειας και την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων, σε αυτήν την περίπτωση τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των ιδιοκτητών της  γης.

Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι ούτε το άρθρο 8, ούτε η νομολογία του ΕΔΔΑ αναγνωρίζουν ως τέτοιο δικαίωμα την παροχή στέγης και ότι κάθε θετική υποχρέωση στέγασης αστέγων μπορεί επομένως να περιοριστεί. Μια υποχρέωση παροχής στέγης για ιδιαίτερα ευάλωτα άτομα θα μπορούσε να προκύψει βάσει του άρθρου 8 μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Ως προς την αναγκαιότητα των επίδικων μέτρων, το Δικαστήριο έκρινε σε κάθε περίπτωση ότι η διαμονή στους καταυλισμούς  δεν επέτρεπε  την κανονική και οικογενειακή ζωή, δεδομένου την έλλειψη υγιεινής στους καταυλισμούς  και την επικίνδυνη φύση των υποδομών.

Όσον αφορά τις εξώσεις, το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι η διαδικασία είχε λάβει υπόψη την ευάλωτη κατάσταση των προσφευγόντων και είχε ως αποτέλεσμα την αξιολόγηση της αναλογικότητας της παρέμβασης, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του άρθρου 8. Απέρριψε ως προδήλως αβάσιμες τις αιτιάσεις περί παραβίασης της διατάξεως αυτής.

Όσον αφορά τις καταγγελίες που προέβαλαν οι προσφεύγοντες βάσει άλλων άρθρων της Σύμβασης, το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι προσφεύγοντες  δεν είχαν εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα, και απέρριψε τις καταγγελίες ως απαράδεκτες.

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

Άρθρο 8,

Άρθρο 14

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Οι προσφεύγοντες  είναι Ρουμάνοι υπήκοοι που ανήκουν στην κοινότητα των Ρομά και ζούσαν σε καταυλισμούς που συνίστατο σε  πρόχειρες κατοικίες στην περιοχή του Παρισιού.

Caldaras and Lupu κατά Γαλλίας (αρ. 13561/15)

Οι προσφεύγοντες, ο κ. Stefan Caldaras και ο κ. Vasile Lupu, είναι δύο Ρουμάνοι υπήκοοι που γεννήθηκαν το 1977 και το 1964 και ζουν στο Santmartin και στη Βουδαπέστη.

Η αίτηση αφορούσε την έξωση από ένα καταυλισμό που βρίσκεται στο Porte de Paris in Saint-Denis, σε γη που ανήκει στον Οργανισμό Ανάπτυξης Plaine de France (EPAPF), όπου ζούσαν οι προσφεύγοντες και οι οικογένειες τους.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), λαμβανόμενη μόνη της και σε συνδυασμό με το άρθρο 14 (απαγόρευση των διακρίσεων), οι προσφεύγοντες  κατήγγειλαν ότι η έξωσή τους από τον καταυλισμό , χωρίς να παρέχεται εναλλακτική στέγαση, ισοδυναμούσε με απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση με βάση την εθνική τους καταγωγή. Υποστήριξαν ότι, για τους ίδιους λόγους,  υπήρχε επίσης παραβίαση των δικαιωμάτων τους βάσει του άρθρου 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής).

Επικαλούμενοι τα άρθρα 3 και 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής) που λαμβάνονται μαζί, κατήγγειλαν ότι κανένα ανασταλτικό ένδικο μέσο δεν είχαν  στη διάθεσή τους για να προσβάλουν  την απόφαση έξωσης .

Ciurar κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. 35697/15)

Οι προσφεύγοντες είναι επτά Ρουμάνοι υπήκοοι που γεννήθηκαν μεταξύ 1979 και 1993 και διαμένουν στο  Bobigny.

Η προσφυγή αφορούσε την έξωση από καταυλισμό  που βρισκόταν στη Λεωφόρο du 8 mai 1945 στο Le Bourget, σε κρατική ιδιοκτησία, όπου διέμεναν οι προσφεύγοντες και οι οικογένειές τους.

Σύμφωνα με το άρθρο 3, οι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν για την έξωσή τους από τον καταυλισμό, χωρίς καμία εναλλακτική λύση που παρείχε στέγη, ισοδυναμούσε με απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Ισχυρίστηκαν επίσης παραβίαση των δικαιωμάτων τους βάσει του άρθρου 8 για τους ίδιους λόγους.

Stefan κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 36779/16)

Οι προσφεύγοντες είναι 29 Ρουμάνοι υπήκοοι που γεννήθηκαν μεταξύ 1953 και 1997 και ζουν στο Bobigny.

Η προσφυγή αφορούσε την έξωση από καταυλισμό γνωστού ως  οικισμού «Coignet παράγκη» στο Saint-Denis, που δημιουργήθηκε σε γη που ανήκει στην δημόσια εταιρεία (SEM) Plaine Commune Développement, όπου ζούσαν οι αιτούντες και οι οικογένειές τους.

Σύμφωνα με το άρθρο 8, μία από τις προσφεύγουσες παραπονέθηκε ότι η έξωσή της από τον οικισμό παραβίασε το δικαίωμά της στο σεβασμό της οικογενειακής της ζωής και της κατοικίας της. Σύμφωνα με το άρθρο 34 (δικαίωμα του ατόμου σε ατομική προσφυγή), όλοι οι προσφεύγοντες ισχυρίστηκαν ότι η κυβέρνηση, εκτελώντας την έξωση, παρά το προσωρινό μέτρο που υπέδειξε το Δικαστήριο, είχαν εμποδίσει την αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματός τους για ατομική αναφορά.

Stan κατά Γαλλίας (αρ. προσφ.41969/16)

Η προσφεύγουσα, κα Silvia-Clara Stan, είναι υπήκοος Ρουμανίας που γεννήθηκε το 1972 και ζει στο Noisiel.

Η προσφυγή αφορούσε την έξωση από καταυλισμό  που βρίσκεται στο Champs-sur-Marne, σε γη που ανήκει στον Οργανισμό Ανάπτυξης Marne-la-Vallée (EPA), όπου ζούσε η προσφεύγουσα  με την οικογένεια της.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 που λαμβάνεται μόνο και σε συνδυασμό με το άρθρο 14, η προσφεύγουσα παραπονέθηκε ότι η έξωση από τον καταυλισμό χωρίς παροχή εναλλακτικής στέγης συνιστούσε  απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση με βάση την εθνική της καταγωγή. Ισχυρίστηκε ότι, για το ίδιο λόγε είχαν επίσης παραβιαστεί τα δικαιώματά της βάσει του άρθρου 8. Σύμφωνα με τα άρθρα 3 και 8 της ΕΣΔΑ σε συνδυασμό με το άρθρο 13, παραπονέθηκε κυρίως ότι δεν είχε στην διάθεση της ένδικο  μέσο που να αμφισβητήσει την απόφαση έξωσης.

Sisu κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 45871/16)

Οι προσφεύγοντες  είναι 9 Ρουμάνοι υπήκοοι που γεννήθηκαν μεταξύ 1957 και 1996 και ζουν στο Bobigny.

Η προσφυγή αφορούσε την έξωση από καταυλισμό  στην τοποθεσία ενός  παροπλισμένου  σιδηροδρόμου στο Παρίσι (petite ceinture) που ανήκει στο SNCF Réseau, ένα δημόσιο βιομηχανικό και εμπορικό πρακτορείο  (ΕΠΙΚ), όπου διέμεναν οι προσφεύγοντες με τις οικογένειές τους.

Σύμφωνα με το άρθρο 3, λαμβανόμενο μόνο του και σε συνδυασμό με το άρθρο 14, οι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν ότι εξώθηκαν από τον καταυλισμό χωρίς  παροχή εναλλακτικής στέγης, το οποίο συνιστούσε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση με βάση την εθνική τους καταγωγή. Κατηγόρησαν επίσης για παραβίασή στα  δικαιώματα τους  βάσει του άρθρου 8, λαμβανόμενα μόνα τους  μόνα τους και σε συνδυασμό με το άρθρο 14, για τους ίδιους λόγους και δυνάμει των άρθρων  3 και 8 της Σύμβασης, σε συνδυασμό με το άρθρο 13, κατήγγειλαν ότι δεν είχαν  κάποιο ανασταλτικό ένδικο μέσο με το οποίο να αμφισβητήσουν  την απόφαση έξωσης.

Margoi κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 72596/16)

Οι προσφεύγοντες είναι 27 Ρουμάνοι υπήκοοι που γεννήθηκαν μεταξύ 1973 και 1998 και ζουν στο  Bobigny.

Η προσφυγή αφορούσε την έξωση από καταυλισμό  που βρίσκεται στην rue Sacco et Vanzetti στο Pierrefitte-sur-Seine, σε οικόπεδο που ανήκει στην εταιρεία Promo Brico, όπου ζούσαν οι προσφεύγοντες  μαζί με τις οικογένειές τους.

Οι προσφεύγοντες  παραπονέθηκαν σύμφωνα με το άρθρο 3 ότι η έξωσή τους χωρίς καμία εναλλακτική λύση για παροχή στέγης ισοδυναμούσε με απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Ισχυρίστηκαν επίσης παραβίαση των δικαιωμάτων τους βάσει του άρθρου 8 για τους ίδιους λόγους. Σύμφωνα με τα άρθρα 3 και 13 συνολικά, παραπονέθηκαν ότι δεν είχαν ανασταλτικό ένδικο μέσο με το οποίο να αμφισβητήσουν την έξωση

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…

Άρθρο 8

Caldaras και Lupu κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 13561/15)

Το Δικαστήριο σημείωσε εξαρχής ότι η παρέμβαση ήταν σύμφωνη με το νόμο. Η έξωση είχε διαταχθεί από το Εφετείο, το οποίο είχε διαπιστώσει την ύπαρξη προδήλως παράνομης όχλησης σύμφωνα με τη εθνική νομοθεσία λόγω παράνομης  κατάληψη του ακινήτου χωρίς κανένα τίτλο. Λόγω της όχλησης και των κινδύνων που δημιουργήθηκαν από την υποδομή στρατοπέδου, το Δικαστήριο συνέχισε διαπιστώνοντας ότι η παρέμβαση είχε επιδιώξει τους νόμιμους σκοπούς της προστασίας της υγείας και της δημόσιας ασφάλειας, εκτός από την προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των άλλων, σε αυτήν την περίπτωση τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του EPAPF. Τέλος, όσον αφορά την αναγκαιότητα της παρέμβασης, το Δικαστήριο παρέπεμψε, για μια σύνοψη των εφαρμοστέων αρχών, στις αποφάσεις του Yordanova κ.α. κατά Βουλγαρίας, Winterstein κ.α. κατά Γαλλίας και Hirtu κ.α. κατά Γαλλίας.

Στην παρούσα υπόθεση, το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι προσφεύγοντες είχαν καταλάβει το χώρο παράνομα χωρίς κανένα νόμιμο τίτλο. Επομένως, δεν μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είχαν δικαιολογημένη προσδοκία να παραμείνουν εκεί.

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι τα επιχειρήματα των προσφευγόντων σχετικά με την αναλογικότητα της παρέμβασης, που ανέκυψε στην εσωτερική διαδικασία, είχε εξεταστεί λεπτομερώς από το Εφετείο πριν από την έξωση. Το δικαστήριο αυτό είχε αιτιολογήσει επαρκώς απαντώντας στα επιχειρήματά τους, προτού διαπιστώσει ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες κατεχόταν η γη σαφώς δεν επέτρεπαν την κανονική οικογενειακή ζωή, δεδομένου την  έλλειψη υγιεινής στον οικισμό και την επικίνδυνη φύση των υποδομών.

Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία έξωσης είχε ως αποτέλεσμα ότι η αξιολόγηση της αναλογικότητας της παρέμβασης των προσφευγόντων πληρούσε τις απαιτήσεις του άρθρου 8.

Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι ούτε το άρθρο 8 ούτε η νομολογία του Δικαστηρίου αναγνωρίζουν ως τέτοιο δικαίωμα να παρέχεται στέγη και ότι κάθε θετική υποχρέωση στέγασης αστέγων πρέπει επομένως να περιοριστεί. Μια υποχρέωση παροχής στέγης για ιδιαίτερα ευάλωτα άτομα θα μπορούσε να προκύψει βάσει του άρθρου 8 μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι αρχές είχαν παράσχει καταλύματα έκτακτης ανάγκης στον πρώτο προσφεύγοντα  σύμφωνα με τη δέσμευση που ανέλαβε η κυβέρνηση στο πλαίσιο αίτησης των προσφευγόντων  για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων με ημερομηνία 16 Απριλίου 2014. Όσον αφορά τη δεύτερη προσφεύγουσα, το Δικαστήριο αποδέχτηκε την εξήγηση της κυβέρνησης ότι τα δωμάτια του ξενοδοχείου μπορούσαν να προσφέρονται μόνο σε αυτούς τους ενοίκους που ήταν παρόντες όταν διαλύθηκε το στρατόπεδο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι αρχές είχαν λάβει υπόψη τους την  ιδιαίτερη ευπάθεια των προσφευγόντων  λόγω του γεγονότος ότι ανήκαν σε μειονότητα. Σημείωσε επίσης ότι οι προσφεύγοντες δεν είχαν υποβάλει αίτηση για κοινωνική στέγαση ούτε είχαν αναλάβει καμία προσπάθεια για το σκοπό αυτό.

Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η καταγγελία βάσει του άρθρου 8 της Σύμβασης ήταν προδήλως αβάσιμη και έπρεπε  να απορριφθεί.

Ciurar κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 35697/15)

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι προσφεύγοντες  είχαν καταλάβει τον καταυλισμό παράνομα χωρίς κανέναν τίτλο και επομένως, δεν μπορούσαν  να ισχυριστούν  ότι είχαν  δικαιολογημένη προσδοκία να παραμείνουν εκεί.

Σχετικά με την εκτίμηση της αναλογικότητας της παρέμβασης από τα εθνικά δικαστήρια, το Δικαστήριο σημείωσε ότι τα επιχειρήματα των προσφευγόντων είχαν εξεταστεί λεπτομερώς από το δικαστή πριν από την έξωση, και ότι είχε χορηγήσει επαρκή αιτιολογία απαντώντας σε αυτά. Ο δικαστής είχε  σταθμίσει  τα ανταγωνιστικά συμφέροντα προτού καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι προσφεύγοντες  δεν είχαν αποδείξει την ύπαρξη επείγουσας κατάστασης που υπερτερεί της υποχρέωσης διασφάλισης της ασφάλειας και της υγείας τους, και ειδικότερα αυτή των παιδιών.

Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία έξωσης είχε ως αποτέλεσμα  την αξιολόγηση της αναλογικότητας της παρέμβασης στα δικαιώματα των προσφευγόντων που πληρούν τις απαιτήσεις του άρθρου 8.

Τέλος, το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι αρχές είχαν αναλάβει, στο στάδιο της αίτησης την εφαρμογή του άρθρου 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου, για την παροχή στέγασης έκτακτης ανάγκης σε κάθε ευάλωτο άτομα που ήταν παρόντα κατά την αποξήλωση του χώρου.

Επομένως, το Δικαστήριο έκρινε ότι η καταγγελία βάσει του άρθρου 8 της Σύμβασης ήταν προδήλως  αβάσιμη και έπρεπε να απορριφθεί.

Stefan κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 36779/16)

Το Δικαστήριο δέχθηκε την καταγγελία βάσει του άρθρου 8 μόνο όσον αφορά τον προσφεύγοντα αρ.24. Σημείωσε ότι τα επιχειρήματά του σχετικά με την αναλογικότητα της παρέμβασης, τα οποία είχαν προβληθεί ενώπιον του δικαστή είχαν  εξεταστεί λεπτομερώς από τον τελευταίο πριν από την έξωση. Ο δικαστής είχε παράσχει ιδιαίτερα λεπτομερή και επαρκή αιτιοολλογία χορηγώντας προθεσμία οκτώ μηνών  για να εκκενώσουν τον οικισμό, και είχε αναφερθεί συγκεκριμένα το γεγονός ότι οι κάτοικοι  ανήκαν σε μια κοινωνικά μειονεκτική ομάδα και στις ιδιαίτερες ανάγκες τους. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο προσφεύγων με αριθ. 24 είχε το όφελος, στο πλαίσιο της διαδικασίας έξωσης, αξιολόγησης της αναλογικότητας της παρέμβασης που ικανοποιούσε την απαιτήσεις του άρθρου 8.

Το Δικαστήριο  σημείωσε ότι οι αρχές είχαν παράσχει καταλύματα έκτακτης ανάγκης για τα ευάλωτα άτομα που ήταν παρόντα κατά την αποξήλωση του χώρου. Είχαν κλείσει κατάλυμα για τον προσφεύγοντα αριθ. 24 σε ένα ξενοδοχείο στο Pantin, οκτώ χιλιόμετρα από το στρατόπεδο, αλλά δεν είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο. Επιπλέον, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων δεν είχε υποβάλει αίτηση για κοινωνική στέγαση ή έκανε κάθε προσπάθεια να το πράξει προκειμένου να βρει μια μόνιμη λύση στις στεγαστικές της ανάγκες.

Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η  προσφυγή βάσει του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ όσον αφορά τον προσφεύγοντα αριθ. 24 ήταν προδήλως αβάσιμη και έπρεπε  να απορριφθεί.

Stan κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 41969/16)

Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι οι αρχές είχαν λάβει πολλά μέτρα για να εξασφαλίσουν ότι η προσφεύγουσα  και οι άλλοι ένοικοι του καταυλισμού δεν έμειναν άστεγοι. Θεώρησε ότι οι αρχές είχαν λάβει  υπόψη την  ιδιαίτερη ευπάθεια της προσφεύγουσας  λόγω του γεγονότος ότι ανήκε σε μία κοινωνική μειονότητα, και τόνισε τις επανειλημμένες αρνήσεις της  να δεχτεί τις προσφορές για κατάλυμα. Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι ο προσφεύγων  δεν είχε υποβάλει αίτηση για κοινωνική στέγαση ούτε έκανε οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει κάτι τέτοιο.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η καταγγελία βάσει του άρθρου 8 της Σύμβασης ήταν προδήλως αβάσιμη και έπρεπε  να απορριφθεί.

Sisu κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 45871/16)

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι προσφεύγοντες με αριθ. 1, 2, 3, 6, 7, 8 και 9 δεν είχαν αποδείξει ότι διέμεναν στον καταυλισμό  τη σχετική ώρα. Περαιτέρω, δεν είχαν υποβάλει καμία Έφεση.

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η μόνη  έφεση που κατέθεσε ο προσφεύγων  με αρ. 5 ήταν κατά της απόφασης  του νομάρχη να δοθεί συνδρομή από την αστυνομία. Συμφώνησε με την κυβέρνηση ότι μια τέτοια έκκληση δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την πραγματική εντολή έξωσης  του στρατοπέδου αλλά αφορούσε μόνο τις ρυθμίσεις  για την εφαρμογή του. Ως εκ τούτου, η προσφυγή ήταν απαράδεκτη λόγω μη εξάντλησης των εγχώριων ένδικων μέσων.

Ως προς τον προσφεύγοντα  αρ. 4, τα επιχειρήματά του σχετικά με την αναλογικότητα της παρέμβασης είχαν εξεταστεί  λεπτομερώς από το δικαστή, ο οποίος είχε χορηγήσει επαρκή αιτιολογία λαμβάνοντας ιδίως υπόψη «το θεμελιώδες δικαίωμα για  στέγαση» και την ιδιαίτερη ευπάθεια των κατοίκων, η οποία είχε επιδεινωθεί από την έξαρση της φυματίωσης. Αν και οι εξώσεις από το στρατόπεδο είχαν γίνει πριν από τη λήξη της προθεσμίας που χορηγήθηκε από τον δικαστή που ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση των αποφάσεων, το Δικαστήριο σημείωσε ότι είχε πραγματοποιηθεί εκ των προτέρων αξιολόγηση της αναλογικότητας της παρέμβασης. Κατέληξε ότι ο προσφεύγων αριθ. 4 είχε το όφελος, στο πλαίσιο της διαδικασίας έξωσης, μιας αξιολόγησης της αναλογικότητας της παρέμβασης που πληροί τις απαιτήσεις του άρθρου 8.

Επιπλέον, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων  δεν είχε υποβάλει αίτηση για κοινωνική στέγαση. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η προσφυγή βάσει του άρθρου 8 της Σύμβασης ήταν προδήλως αβάσιμη και την απέρριψε.

Margoi κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 72596/16)

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι προσφεύγοντες με αριθ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 και 27 δεν είχαν αμφισβητήσει την επίσημη ειδοποίηση της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 που τους απαιτούσε να εκκενώσει την τοποθεσία εντός 48 ωρών. Επομένως, αυτό το μέρος της προσφυγής ήταν απαράδεκτο λόγω μη εξάντλησης  των εγχώριων ενδίκων μέσων.

Όσον αφορά τον προσφεύγοντα αρ. 16, το Δικαστήριο σημείωσε ότι τα επιχειρήματά της σχετικά με την αναλογικότητα της παρέμβασης, που προβλήθηκε στην εσωτερική δίκη, είχε εξεταστεί λεπτομερώς, πριν από αυτήν  την έξωση, από το Δικαστή των ασφαλιστικών μέτρων, ο οποίος είχε δώσει επαρκείς λόγους  απάντησης πριν αποφανθεί ότι οι κάτοικοι του χώρου δεν είχαν αποδείξει την ύπαρξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Ο δικαστής είχε εκδώσει την απόφασή του αφού στάθμισε τη σοβαρότητα των επιπτώσεων  της έξωσης των ενοίκων από τον καταυλισμό έναντι του κινδύνου για την υγεία και την ασφάλειά τους εάν συνέχιζαν να  παραμείνουν εκεί. Ως εκ τούτου, η διαδικασία έξωσης συνεπαγόταν αξιολόγηση της αναλογικότητας της παρέμβασης στα δικαιώματα του προσφεύγοντος που πληρούν τις απαιτήσεις του άρθρου 8.

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι αρχές είχαν αναλάβει, στο στάδιο της αίτησης για προσωρινά μέτρα  σύμφωνα με το άρθρο 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου, για παροχή στέγασης έκτακτης ανάγκης σε οποιονδήποτε ευάλωτο άτομο που ήταν παρόν όταν διαλύθηκε το στρατόπεδο. Έντεκα άτομα ήταν στην πραγματικότητα οι δικαιούχοι καταλυμάτων έκτακτης ανάγκης. Η προσφεύγουσα  δεν ήταν ανάμεσά τους. Πρώτον, το Δικαστήριο σημείωσε τη μέριμνα με την οποία τα εθνικά δικαστήρια, στα οποία η προσφεύγουσα είχε καταθέσει προσωρινά μέτρα, είχε εξετάσει την ατομική της  κατάσταση και την αξιολόγησε ευάλωτη υπό το πρίσμα της παρουσίας των δύο μικρών παιδιών της. Είχαν την άποψη ότι η προσφεύγουσα  δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερα ευάλωτη κατάσταση που συνεπάγεται, κατ’ εξαίρεση, θετική  υποχρέωση να της παρέχει κατάλυμα. Δεύτερον, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η προσφεύγουσα  δεν άσκησε έφεση κατά της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων. Τέλος, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η προσφεύγουσα  δεν είχε κάνει αίτηση για κοινωνική στέγαση ούτε είχε κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια να το πράξει για να βρει μόνιμη λύση στις στεγαστικές της ανάγκες.

Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η καταγγελία βάσει του άρθρου 8 όσον αφορά την προσφεύγουσα αριθ.  16 ήταν προδήλως αβάσιμη και έπρεπε  να απορριφθεί.

Stefan κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 36779/16)

Όσον αφορά την προσφυγή βάσει του άρθρου 34 σχετικά με την εικαζόμενη παράλειψη ενός Συμβαλλόμενου Κράτους να συμμορφωθεί με ένα προσωρινό μέτρο, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι είχε υποδείξει ένα προσωρινό μέτρο στην Κυβέρνηση στις 6 Ιουλίου 2016 στις 12.35 μ.μ., ενώ η έξωση είχε προγραμματιστεί για την ίδια ημέρα στις 13.00, όπως η Κυβέρνηση είχε ενημερώσει το Δικαστήριο στις 18.55 την προηγούμενη ημέρα. Το δικαστήριο αποδέχτηκε την εξήγηση της κυβέρνησης ότι δεν ήταν δυνατό να σταματήσει η διάλυση του καταυλισμού είκοσι πέντε λεπτά πριν την έναρξη της επιχείρησης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι στην περίσταση  της παρούσας υπόθεσης, η Κυβέρνηση είχε αντιμετωπίσει ένα αντικειμενικό εμπόδιο που την  εμπόδιζε από την αναστολή της εκτέλεσης της έξωσης.

Το Δικαστήριο σημείωσε το γεγονός ότι, παράλληλα με την διάλυση του καταυλισμού, σε όλα τα ευάλωτα άτομα που βρίσκονταν στην τοποθεσία είχε προσφερθεί διαμονή. Η κυβέρνηση ενημερώθηκε έγκαιρα για την πρόοδο της επιχείρησης και την εφαρμογή των διασφαλίσεων που είχαν ανακοινώσει. Ως εκ τούτου, οι προσφεύγοντες δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν εγκύρως ότι η Κυβέρνηση δεν είχε συμμορφωθεί  με το προσωρινό μέτρο που υπέδειξε το Δικαστήριο Αυτό το μέρος της προσφυγής απορρίφθηκε.

Stan κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 41969/16)

Αναφορικά με τις προσφυγές βάσει του άρθρου 3, που λαμβάνονται μόνες και σε συνδυασμό με το άρθρο 14 και βάσει του άρθρου 8 σε συνδυασμό με το άρθρο 14, το ΕΔΔΑ συμφώνησε με την  εκτίμηση της κυβέρνησης ότι ο προσφεύγων δεν είχε εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα, σε αντίθεση με το απαιτήσεις του άρθρου 35 § 1 της Σύμβασης.

Ως προς την καταγγελία βάσει του άρθρου 13, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο προσφεύγων  είχε αμφισβητήσιμη καταγγελία βάσει του άρθρου 3 ή του άρθρου 8 και ως εκ τούτου το άρθρο 13 ήταν εφαρμοστέο, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η προσφεύγουσα είχε τη δυνατότητα να ασκήσει τα σχετικά ένδικα μέσα και ότι η κατάστασή του είχε εξεταστεί με προσοχή. Ακολούθησε ότι αυτό το μέρος της προσφυγής ήταν προδήλως αβάσιμο και έπρεπε να απορριφθεί.

Sisu κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 45871/16)

Όσον αφορά τις καταγγελίες βάσει του άρθρου 3 που λαμβάνονται μόνες και σε συνδυασμό με το άρθρο 14, και βάσει του άρθρου 8 σε συνδυασμό με το άρθρο 14, το Δικαστήριο έκρινε ότι τα εσωτερικά ένδικα μέσα δεν είχαν εξαντληθεί καθώς ο προσφεύγων αρ. 4 δεν είχε υποβάλει τις καταγγελίες του ενώπιον των αρμόδιων εθνικών αρχών, ακόμη και επί της ουσίας.

Ως προς την προσφυγή βάσει του άρθρου 13 της Σύμβασης, ακόμη και αν υποτεθεί ότι υπήρχε αμφισβητήσιμη καταγγελία βάσει του άρθρου 3 ή του άρθρου 8 και ότι το άρθρο 13 ήταν επομένως εφαρμοστέο, σημείωσε το Δικαστήριο ότι προσφεύγων  αριθ. 4 είχε τη δυνατότητα να κάνει χρήση ενός συνδυασμού σχετικών ένδικων μέσων και ότι η κατάσταση του είχε εξεταστεί προσεκτικά. Όπως είχε επανειλημμένα διαπιστώσει το Δικαστήριο, έστω και ένα μόνο ένδικο μέσο δεν πληρούσε από μόνη του πλήρως τις απαιτήσεις του άρθρου 13, το σύνολο των παρεχόμενων ένδικων μέσων σύμφωνα με το εσωτερικό δίκαιο μπορούσε να το κάνει. Ως εκ τούτου, αυτό το μέρος της αίτησης ήταν προφανές  αβάσιμο και έπρεπε να απορριφθεί.

Margoi κ.α. κατά Γαλλίας (αρ. προσφ. 72596/16)

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η καταγγελία βάσει του άρθρου 3 ήταν απαράδεκτη όσον αφορά όλους τους προσφεύγοντες, λόγω μη εξάντλησης των εσωτερικών ένδικων μέσων.

Όσον αφορά το άρθρο 13, η προσφυγή των προσφευγόντων ότι το ένδικο βοήθημα που ήταν διαθέσιμο βάσει του εσωτερικού δικαίου για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης ήταν άνευ σημασίας , δεδομένου ότι οι προσφεύγοντες  υπ’ αριθ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 και 27 δεν είχαν κάνει χρήση αυτού του ένδικου βοηθήματος  και ο προσφεύγων  αρ. 16 δεν είχε εγείρει την καταγγελία του άρθρου 3 στο πλαίσιο του ένδικου μέσου που είχε ασκήσει. Ακολούθησε ότι η καταγγελία τους βάσει του άρθρου 13 της Σύμβασης που ελήφθη σε συνδυασμό με το άρθρο 3 ήταν προδήλως αβάσιμη και έπρεπε να απορριφθεί (επιμέλεια echrcaselaw.com).