Κάθειρξη 7 ετών για συμμετοχή σε διαδήλωση! Στέρηση άσκησης του δικαιώματος της ελευθερίας του συνέρχεσθαι.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Zülküf Murat Kahraman κατά Τουρκίας της 16.07.2019 (αριθ. προσφ. 65808/10)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Διαδήλωση διαμαρτυρίας για συνθήκες κράτησης κούρδου πολιτικού. Καταδίκη συμμετέχοντος στη διαδήλωση σε κάθειρξη 7 ετών για τη συμμετοχή του.
Ο προσφεύγων κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε διαδήλωση διαμαρτυρίας για τις συνθήκες κράτησης του Adhullah Öcalan, ως μέλος του κόμματος ΡΚΚ. H καταδίκη του, βασίστηκε σε φωτογραφία με καλυμμένο το πρόσωπο του απεικονιζόμενου προσώπου, φερόμενου ως του προσφεύγοντα.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπάρχει παραβίαση του άρθρου 11 (ελευθερία του συνέρχεσθαι) γιατί μια τέτοια εκτεταμένη ερμηνεία ενός νομικού κανόνα βάσει του οποίου καταδικάστηκε ο προσφεύγων, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί όταν έχει ως αποτέλεσμα να ισοδυναμεί με παρεμπόδιση απλής άσκησης των θεμελιωδών ελευθεριών με την ιδιότητα του μέλους σε πολιτική οργάνωση, ελλείψει συγκεκριμένων στοιχείων που να αποδεικνύουν την ιδιότητα του μέλους. Η ίδια η ουσία του δικαιώματος στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικά και επομένως τα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας υπονομεύεται όταν επιβάλλονται τέτοιες ποινές δυνάμει των άρθρων 220 § 6 και 314 του Ποινικού Κώδικα απλά για το γεγονός της συμμετοχής σε δημόσια διαδήλωση και την έκφραση των απόψεών .
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 11
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων Zülküf Murat Kahraman είναι Τούρκος υπήκοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1984 και ζει στην Άγκυρα.
Η υπόθεση αφορούσε την καταδίκη του για συμμετοχή σε διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Γκαζιαντέπ το 2008 για διαμαρτυρία για τις συνθήκες κράτησης και για την υποτιθέμενη κακομεταχείριση του Abdullah Öcalan, του ηγέτη του ΡΚΚ.
Ο προσφεύγων καταδικάστηκε το 2009 για την ιδιότητα του μέλους του PKK και τη διάδοση μέσω προπαγάνδας και υποστήριξη του οργανισμού. Καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης άνω των επτά ετών συνολικά. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο στήριξε την απόφασή του στις φωτογραφίες που ελήφθησαν κατά την διαδήλωση ενός άνδρα του οποίου το πρόσωπο καλύπτονταν εν μέρει, ο οποίος θεωρήθηκε ότι ήταν ο προσφεύγων, και σε μια έκθεση της αστυνομίας που δήλωνε ότι αυτός είχε λάβει μέρος στην διαδήλωση, φωνάζοντας συνθήματα και ρίχνοντας πέτρες στην αστυνομία. Αυτή η απόφαση επικυρώθηκε μετά από έφεση το 2010.
Άρχισε να εκτίει την ποινή του το 2009, αλλά αποφυλακίστηκε το 2012 βάσει νέας νομοθεσίας αναστολής της εκτέλεσης ποινών σε ορισμένες περιπτώσεις σχετικά με εγκλήματα που διαπράττονται μέσω του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η κατηγορία ότι ήταν μέλος του PKK καταργήθηκε το 2013. Απαλλάχθηκε από άλλες κατηγορίες σχετικά με την διαδήλωση, δηλαδή την παρεμπόδιση των δυνάμεων ασφαλείας, το 2014.
Ο κ. Kahraman υποστήριξε ότι η καταδίκη του για συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν αδικαιολόγητη και ότι οι ποινές που του επιβλήθηκαν ήταν δυσανάλογες. Το Δικαστήριο το εξέτασε σύμφωνα με το άρθρο 11 (ελευθερία του συνέρχεσθαι)
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η καταγγελία του προσφεύγοντος βάσει του άρθρου 6 της Σύμβασης κηρύχθηκε απαράδεκτη από το Δικαστήριο στις 12 Σεπτεμβρίου 2013.
Σημειώνει επίσης ότι στις παρατηρήσεις του, της 7ης Αυγούστου 2018 ο προσφεύγων υποστήριξε ότι είχε παρακολουθήσει τη διαδήλωση της 26ης Οκτωβρίου 2008 και άσκησε τα δικαιώματά του στην ελευθερία έκφρασης και στην ελευθερία του συνέρχεσθαι. Εν πάση περιπτώσει, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι η ποινική καταδίκη του προσφεύγοντος βάσει των άρθρων 220 § 6 και 314 § 2 του Ποινικού Κώδικα αφορούσε αδιαμφισβήτητα δραστηριότητες που εμπίπτουν στο πεδίο της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και ότι τιμωρήθηκε για συμμετοχή στη διαδήλωση που διεξήχθη στις 26 Οκτωβρίου 2008. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι υπό τις συνθήκες αυτές η καταδίκη του προσφεύγοντος πρέπει να θεωρηθεί ότι συνιστά παραβίαση της άσκησης του δικαιώματός του στην ελευθερία του συνέρχεσθαι. Το αντίθετο θα ισοδυναμούσε με την απαίτηση του να αναγνωρίσει τις πράξεις για τις οποίες κατηγορήθηκε. Από την άποψη αυτή, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το δικαίωμα μη αυτοενοχοποίησης, μολονότι δεν αναφέρεται ρητά στο άρθρο 6 της Σύμβασης, είναι ένα γενικά αναγνωρισμένο διεθνές πρότυπο το οποίο βρίσκεται στο επίκεντρο της έννοιας της δίκαιης διαδικασίας βάσει της διάταξης αυτής.
Το Δικαστήριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ποινική καταδίκη του προσφεύγοντα για προσχώρηση στο PKK καθώς και η επιβολή ποινής κάθειρξης σε αυτόν συνιστούσε παρέμβαση στην άσκηση του δικαιώματός του στην ελευθερία του συνέρχεσθαι, όπως εγγυάται το άρθρο 11 της Σύμβασης. Επομένως, η ένσταση της κυβέρνησης ότι η καταγγελία του αιτούντος είναι ασυμβίβαστη ratione materiae πρέπει να απορριφθεί.
Το Δικαστήριο παρατήρησε επίσης ότι, λόγω της καταδίκης στην υπόθεση Işıkırık, για πράξεις που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 11 της Σύμβασης, δεν υπήρξε διάκριση μεταξύ αυτού, ενός ειρηνικού διαδηλωτή και ενός ατόμου που διέπραξε αδικήματα ως μέλος του PKK. Για το Δικαστήριο, μια τέτοια εκτεταμένη ερμηνεία ενός νομικού κανόνα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί όταν είχε ως αποτέλεσμα να ισοδυναμεί η απλή άσκηση των θεμελιωδών ελευθεριών με την ιδιότητα του μέλους σε παράνομη οργάνωση, ελλείψει συγκεκριμένων στοιχείων που να αποδεικνύουν την ιδιότητα του μέλους. Θεώρησε ότι η ίδια η ουσία του δικαιώματος στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικά και επομένως τα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας υπονομεύθηκε όταν ο Işıkırık καταδικάστηκε ποινικά δυνάμει των άρθρων 220 § 6 και 314 του Ποινικού Κώδικα απλά για το γεγονός της συμμετοχής σε δημόσια συνεδρίαση και την έκφραση των απόψεών του. Σημειώνοντας ότι όταν οι διαδηλωτές αντιμετώπιζαν την κατηγορία της προσχώρησης σε μια παράνομη ένοπλη οργάνωση, διακινδύνευσαν μια πρόσθετη ποινή κάθειρξης μεταξύ πέντε και δέκα ετών, το Δικαστήριο έκρινε ότι το άρθρο 220 § 6 του ΠΚ θα είχε αναπόφευκτα ιδιαίτερα επαχθές αποτέλεσμα σε αυτούς οι οποίοι κρίθηκαν ποινικά υπεύθυνοι για την άσκηση των δικαιωμάτων τους βάσει των άρθρων 10 και 11 της Σύμβασης. Κατά την άποψη του ΕΔΔΑ, η εν λόγω διάταξη θα έχει επίσης μεγάλη δυνατότητα να αποτρέψει άλλα μέλη του κοινού από τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και, γενικότερα, από τη συμμετοχή σε ανοιχτό πολιτικό διάλογο. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το άρθρο 220 § 6 του ΠΚ δεν ήταν «προβλέψιμο», δεδομένου ότι δεν παρείχε στον προσφεύγοντα την έννομη προστασία από αυθαίρετη επέμβαση στο δικαίωμά του βάσει του άρθρου 11 της Σύμβασης.
Υπό το πρίσμα των συνθηκών αυτών, το Στρασβούργο διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να απαιτούν από το φάκελο να καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα από το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε την περίπτωση Işıkırık. Ως εκ τούτου, η παρέμβαση που απορρέει από την εφαρμογή του άρθρου 220 § 6 του Ποινικού Κώδικα στην παρούσα υπόθεση δεν προβλέπεται από το νόμο.
Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Σύμβασης (επιμέλεια echrcaselaw.com).
