Τερματισμός παραχώρησης ασύλου με ελλιπή αιτιολογία και έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ljatifi κατά «Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» της 17.05.2018 (αριθμ. προσφ. 19017/16)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τερματισμός δικαιώματος ασύλου θεωρώντας τη δικαιούχο απειλή εθνικής ασφάλειας. Έλλειψη αιτιολογίας από τα εθνικά Δικαστήρια για ύπαρξη απειλής εθνικής ασφαλείας. Έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για την απειλή. Παραβίαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7 (διαδικαστικές εγγυήσεις σε περίπτωση απέλασης).
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7
Άρθρο 13
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα, η Gjilizare Ljatifi, είναι υπήκοος της Σερβίας η οποία γεννήθηκε το 1991. Στην ηλικία των οκτώ ετών, έφυγε από το Κοσσυφοπέδιο με την οικογένειά της και εγκαταστάθηκαν στην «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζει στην χώρα από τότε και σήμερα κατοικεί στα Σκόπια.
Το 2005 της χορηγήθηκε άσυλο και άδεια παραμονής. Η άδεια ανανεώνονταν κάθε χρόνο μέχρι το 2014, όταν το Υπουργείο Εσωτερικών τερμάτισε το δικαίωμά της σε άσυλο, θεωρώντας ότι αποτελούσε κίνδυνο για την Εθνική ασφάλεια.
Αμφισβήτησε την εν λόγω απόφαση ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων αλλά ανεπιτυχώς. Τα Δικαστήρια, αναφερόμενα σε απόρρητο σημείωμα που έλαβαν από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, δέχτηκαν ότι αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι, ακόμη και όταν διακυβεύεται η εθνική ασφάλεια, πρέπει να ληφθούν μέτρα απέλασης τα οποία να υπόκεινται σε κάποια διαδικασία αντιδικίας ενώπιον ανεξάρτητης αρχής ή Δικαστηρίου. Ωστόσο, στο δικαστικό έλεγχο της υπόθεσης της προσφεύγουσας, ο ισχυρισμός του υπουργείου ότι αποτελούσε «κίνδυνο για την (εθνική) ασφάλεια» είχε απλώς γίνει αποδεκτή χωρίς άλλες πραγματικές λεπτομέρειες που να υποστηρίζουν τον εν λόγω ισχυρισμό. Τα Δικαστήρια πρόσθεσαν ότι το Υπουργείο είχε λάβει την απόφασή του με βάση ένα απόρρητο έγγραφο που δόθηκε από τον Οργανισμό Πληροφοριών, το οποίο δεν ήταν διαθέσιμο και προσβάσιμο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ενώπιον του Υπουργείου ή των Δικαστηρίων. Επομένως, η κα Ljatifi δεν μπόρεσε να υπερασπίσει την υπόθεσή της επαρκώς και τα δικαστήρια έπρεπε να περιοριστούν μόνο στην επίσημη εξέταση της απόφασης απέλασης. Εν πάση περιπτώσει, τα Δικαστήρια δεν εξήγησαν γιατί το απόρρητο έγγραφο έπρεπε να παραμείνει εμπιστευτικό ή το μέγεθος της επανεξέτασης που διενήργησαν. Τα Δικαστήρια δεν υπέβαλαν τον ισχυρισμό της εκτελεστικής εξουσίας ότι η προσφεύγουσα αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια σε ουσιαστικό έλεγχο.
Παρόλο που η κυβέρνηση είχε εκδώσει μια τροποποιημένη έκδοση του απόρρητου εγγράφου ενώπιον του Δικαστηρίου, το μόνο γεγονός που προέκυπτε από το έγγραφο αυτό ήταν η υποτιθέμενη γνώση και υποστήριξη της κας Ljatifi σχετικά με συμμετοχή άλλων ανθρώπων σε πολλαπλές κλοπές. Δεν είχαν παρασχεθεί άλλες λεπτομέρειες για να υποστηριχθεί ο ισχυρισμός ότι αντιπροσωπεύει κίνδυνο στην ασφάλεια της χώρας. Πράγματι, δεν έχει ποτέ ασκηθεί δίωξη κατά της προσφεύγουσας.
Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7 της Σύμβασης.
Λαμβανομένης υπόψη της διαπίστωσης αυτής, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν ήταν αναγκαίο να εξεταστεί η καταγγελία στο πλαίσιο του άρθρου 13.
Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)
Το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι η «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» έπρεπε να καταβάλλει στη κα Ljatifi 2.400 ευρώ για ηθική βλάβη και 1.600 ευρώ για δαπάνες και έξοδα.
Ξεχωριστές απόψεις
Ο Έλληνας Δικαστής Σισιλιάνος εξέφρασε σύμφωνη γνώμη, ενώ ο Δικαστής Eicke εξέφρασε μερικά αντίθετη γνώμη. Οι γνώμες αυτές επισυνάπτονται στην απόφαση (επιμέλεια echrcaselaw.com).
