Απέλαση αλλοδαπού από τη Γαλλία στο Μαρόκο λόγω συμμετοχής του σε τρομοκρατικές ενέργειες.
ΑΠΟΦΑΣΗ
A.S. κατά Γαλλίας της 19.04.2018 (αριθμ. προσφ. 46240/15)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Απέλαση από τη Γαλλία για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες. Αίτηση ασύλου λόγω φόβου κακομεταχείρισης στη χώρα απέλασης. Απόρριψη αίτησης ασύλου. Δεν παραβιάστηκε το άρθρο 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης). Παραβίαση του άρθρου 34 (δικαίωμα ατομικής προσφυγής) διότι οι γαλλικές αρχές δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 3
Άρθρο 34
Άρθρο 8
Άρθρο 1 του πρωτοκόλλου αριθ. 7
Άρθρο 14
Άρθρο 41
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, A.S., είναι υπήκοος του Μαρόκου ο οποίος γεννήθηκε το 1970. Ο κ. A.S. έφθασε στη Γαλλία το 1991 και απέκτησε τη γαλλική ιθαγένεια το 2002. Το 2013 καταδικάστηκε σε 7ετή κάθειρξη για συμμετοχή, το 2007, το 2008, το 2009 και μέχρι τις 30 Απριλίου 2010, με συνωμοσία για τη διεξαγωγή τρομοκρατικών ενεργειών στο Παρίσι, και εκτός Γαλλίας, στο Μαρόκο, στο Ιράν και στο Αφγανιστάν. Τον Μάιο του 2014 στερήθηκε την ιθαγένειά του. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο κ. A.S. υπέβαλε αίτηση ασύλου με το αιτιολογικό ότι φοβόταν ότι θα υποστεί κακομεταχείριση αν επέστρεφε στο Μαρόκο. Η αίτησή του απορρίφθηκε στις 25 Αυγούστου 2015. Ο Υπουργός Εσωτερικών εξέδωσε απόφαση απέλασης εναντίον του στις 14 Αυγούστου 2015, χωρίς να τον ενημερώσει. Στις 21 Σεπτεμβρίου το Μαρόκο ορίστηκε ως η χώρα απέλασης. Την επόμενη μέρα, την ημερομηνία που θα απελευθερώνονταν, ο προσφεύγων έλαβε την απόφαση απελάσεως. Ο δικηγόρος του υπέβαλε αίτημα για την έκδοση προσωρινών μέτρων ενώπιον του Δικαστηρίου. Στις 12.05 μ.μ. στις 22 Σεπτεμβρίου το Δικαστήριο υπέδειξε στη Γαλλική Κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να εκδιώξει τον αιτούντα μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου, αλλά ο κ. A.S. απελάθηκε στην Καζαμπλάνκα στις 12.35 μ.μ. στις 22 Σεπτεμβρίου.
Κατά την άφιξη στην Καζαμπλάνκα, ο κ. A.S. συνελήφθη και τέθηκε υπό κράτηση και στη συνέχεια κρατήθηκε προσωρινά στις 2 Οκτωβρίου 2015. Στις 10 Μαρτίου 2016 καταδικάστηκε από μαροκινό Δικαστήριο σε φυλάκιση πέντε ετών, αλλά απολύθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2016 από το Εφετείο με την αιτιολογία ότι είχε ήδη εκτίσει ολόκληρη την ποινή του στη Γαλλία για τις ίδιες πράξεις που δικάζονταν στο Μαρόκο. Στις 21 Δεκεμβρίου 2016 το εθνικό δικαστήριο σχετικά με το δικαίωμα ασύλου απέρριψε την έφεσή του κατά της απόφασης του γαλλικού γραφείου προστασίας προσφύγων και των απάτριδων (OFPRA).
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επεσήμανε ότι η ημερομηνία της απέλασης του αιτούντος στο Μαρόκο, δηλαδή στις 22 Σεπτεμβρίου 2015, πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά την εκτίμηση του εάν υπήρξε πραγματικός κίνδυνος να υποβληθεί σε μεταχείριση αντίθετη προς το άρθρο 3 στη χώρα αυτή. Το Δικαστήριο ήταν επίσης έτοιμο να εξετάσει τυχόν μεταγενέστερες πληροφορίες που ενδέχεται να λάβει.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι, σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, το Μαρόκο είχε αναλάβει δράση για την πρόληψη των κινδύνων βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Συμφώνησε με το εύρημα της OFPRA ότι η φύση της καταδίκης του αιτούντος και το εθνικό και διεθνές πλαίσιο καταπολέμησης της τρομοκρατίας εξηγούσε γιατί ο A.S. μπορεί να υποβληθεί σε μέτρα ελέγχου και εποπτείας κατά την επιστροφή του στο Μαρόκο, χωρίς τέτοια μέτρα να ισοδυναμούν ipso facto με μεταχείριση αντίθετη προς το άρθρο 3.
Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι ο προσφεύγων δεν είχε προσκομίσει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι τα πρόσωπα που παρουσιάστηκαν ως συνεργοί του οι οποίοι είχαν διωχθεί στο Μαρόκο είχαν υποστεί απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση. Το Δικαστήριο προέβη σε διάκριση μεταξύ της παρούσας προσφυγής και των υποθέσεων των Μ.Α. κατά Γαλλίας και Χ. κατά Ελβετίας. Ο Μ.Α. είχε εκδιωχθεί σε μια χώρα η οποία, σε αντίθεση με το Μαρόκο, δεν είχε προβεί στην υιοθέτηση ενεργειών και δράσεων για την πρόληψη του κινδύνου κράτησης βασανιστηρίων. Στην υπόθεση X. κατά Ελβετίας, ο προσφεύγων ήταν σε θέση να αποδείξει ότι το τρίτο πρόσωπο που επικαλέστηκε ήταν σε ανάλογη θέση και πράγματι υποβλήθηκε σε μεταχείριση αντίθετη του άρθρου 3. Το Δικαστήριο σημείωσε ότι παρά την αποφυλάκισή του και τις επαφές του με δικηγόρο, ο προσφεύγων δεν προσκόμισε κανένα στοιχείο, όπως ιατρικά πιστοποιητικά, για να αποδείξει ότι οι συνθήκες κράτησής του είχαν υπερβεί το απαιτούμενο όριο σοβαρότητας για παράβαση του άρθρου 3.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να διαπιστωθεί παραβίαση του άρθρου 3.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε, και η κυβέρνηση είχε πράγματι αναγνωρίσει, ότι το προσωρινό μέτρο που είχε υποδείξει δεν τηρήθηκε. Έχει πλήρη επίγνωση ότι μερικές φορές ήταν απαραίτητο να εκτελεστεί μια εντολή απέλασης αποτελεσματικά και γρήγορα, αλλά επεσήμανε ότι οι όροι για τέτοια απέλαση δεν θα πρέπει να αποσκοπούν στη στέρηση του προσώπου που υπόκειται στην απέλαση του δικαιώματος να ζητήσει προσωρινό μέτρο από το Δικαστήριο. Εν προκειμένω, η διαταγή επιδόθηκε στον προσφεύγοντα στις 22 Σεπτεμβρίου 2015, ημέρα κατά την οποία απελευθερώθηκε, περισσότερο από ένα μήνα μετά την απόφαση απέλασης. Ο A.S. μεταφέρθηκε αμέσως στο αεροδρόμιο για να φύγει στο Μαρόκο. Συνεπώς, ο A.S. δεν είχε επαρκή χρόνο να ζητήσει από το Δικαστήριο να αναστείλει την απόφαση.
Επιπλέον, η απέλαση είχε καταστήσει άκυρη κάθε διαπίστωση παραβίασης της Σύμβασης επειδή ο προσφεύγων είχε εκδιωχθεί σε χώρα που δεν δεσμεύονταν από την τελευταία και στην οποία αυτός ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να υποβληθεί σε μεταχείριση την οποία απαγόρευε.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι γαλλικές αρχές δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους βάσει του άρθρου 34.
Λοιπά άρθρα
Όσον αφορά τις καταγγελίες του προσφεύγοντος βάσει του άρθρου 8, του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7 και του άρθρου 14, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι ο προσφεύγων είχε διαμαρτυρηθεί για παραβίαση του άρθρου 8 ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου του Παρισιού όταν αμφισβήτησε την απόφαση απέλασης της 14ης Αυγούστου 2015. Η προσφυγή αυτή εξακολουθούσε να εκκρεμεί ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου.
Κατά συνέπεια, οι εν λόγω καταγγελίες έπρεπε να απορριφθούν ως πρόωρες.
Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η διαπίστωση της μη συμμόρφωσης με το άρθρο 34 ήταν από μόνη της επαρκής ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη ο προσφεύγων (επιμέλεια echrcaselaw.com).
