Η έλλειψη ελέγχου της νομιμότητας της κράτησης παραβίασε το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία. Βελτιωμένες οι συνθήκες κράτησης σε συνοριακούς σταθμούς
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ε.Κ. κατά Ελλάδας της 14.01.2021 (αρ. προσφ. 73700/13)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Απόφαση κράτησης, νομιμότητα αυτής και συνθήκες κράτησης.
Σύλληψη και κράτηση αλλοδαπού Τούρκου υπηκόου ο οποίος συνελήφθη στον συνοριακό σταθμό του Σουφλίου. Ο προσφεύγων κατέθεσε αίτηση ασύλου. Κρατήθηκε προσωρινά στους Αστυνομικούς Σταθμούς Σουφλίου, Φερών, Αμυγδαλέζας και υποδιεύθυνσης Αττικής για το χρονικό διάστημα από 21 Ιουνίου 2013 έως 13 Δεκεμβρίου 2013, οπότε αποφυλακίστηκε, αφού του χορηγήθηκε το καθεστώς του πρόσφυγα. Οι αντιρρήσεις κατά της κράτησης ενώπιον των εγχώριων Δικαστηρίων απορρίφθηκαν. Άσκησε καταγγελία για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση για τους όρους κράτησης και για παράνομη κράτηση.
Το Δικαστήριο επισήμανε ότι η Ελλάδα είχε στο παρελθόν καταδικαστεί για τις συνθήκες κράτησης στους εν λόγω συνοριακούς σταθμούς και στο τμήμα της υποδιεύθυνσης ασφάλειας Αττικής ( βλ. σημαντικές αποφάσεις, M.S.S κατά Βελγίου και Ελλάδας, αριθ. προσφ. 30696/09, S.D. κατά Ελλάδας αριθ. Προσφ. 53541/07, και Tabesh κατά Ελλάδας, αριθ. προσφ. 8256/07) , ωστόσο σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων (CPT), οι συνθήκες κράτησης είχαν βελτιωθεί ως προς τον χώρο, τις συνθήκες υγιεινής και τον προαυλισμό των κρατουμένων. Κατά συνέπεια το ΕΔΔΑ έκρινε ότι δεν υπήρχε παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ.
Όσον αφορά την κράτηση του, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι ήταν νόμιμη γιατί δεν είχε υπερβεί το ανώτατο όριο των έξι μηνών, που ορίζεται από την εθνική νομοθεσία σε περιπτώσεις αιτήσεων ασύλου. Κατά συνέπεια δεν υπήρχε παραβίαση του άρθρου 5§1 της ΕΣΔΑ.
Όσον αφορά τον έλεγχο που ασκήθηκε από τα εγχώρια Δικαστήρια σχετικά με την νομιμότητα της κράτησής του, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παρά τις επαναλαμβανόμενες αντιρρήσεις που κατατέθηκαν από αλλοδαπούς ενώπιον διοικητικών δικαστηρίων για την νομιμότητα της κράτησης, δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής από τα διοικητικά δικαστήρια τα οποία δεν εξέτασαν τα επιχειρήματα του για άρση της κράτησης. Κατά συνέπεια έκρινε ότι υπήρχε παραβίαση του άρθρου 5§4 της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 3
Άρθρο 5
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων ΕΚ, είναι Τούρκος υπήκοος που γεννήθηκε το 1985.
Η υπόθεση αφορούσε τους όρους κράτησης του προσφεύγοντος στους συνοριακούς σταθμούς Σουφλί και Φέρες, στην υποδιεύθυνση Αττικής (Πέτρου Ράλλη) και στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζα, τη νομιμότητα της κράτησής του και εάν η αίτηση ακύρωσης τους σχετικά με την νομιμότητας αυτής της κράτησης ήταν αποτελεσματική.
Στις 19 Ιουνίου 2013, ο Ε.Κ., ο οποίος είχε εισέλθει παράνομα στη χώρα, συνελήφθη από αξιωματικούς από το συνοριακό σταθμό του Σουφλίου και παραπέμφθηκε ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου της Αλεξανδρούπολης, το οποίο του επέβαλε ποινή φυλάκισης δύο ετών με αναστολή.
Στις 21 Ιουνίου 2013 τέθηκε σε προδικαστική κράτηση, για αρχική διάρκεια τριών ημερών, ενόψει της απέλασής του από τη χώρα. Κατά τη διάρκεια της κράτησης υπέβαλε αίτηση ασύλου, η οποία διαβιβάστηκε στις αρμόδιες περιφερειακές υπηρεσίες ασύλου της Αττικής στις 22 Ιουνίου 2013. Την ίδια ημέρα ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης της Αλεξανδρούπολης αποφάσισε να παρατείνει την κράτηση του ΕΚ εν αναμονή της απόφασης σχετικά με την αίτηση ασύλου, αρχική μέγιστη περίοδος 90 ημερών μετά την υποβολή αυτής της αξίωσης.
Στις 26 Ιουνίου 2013 η κράτηση του Ε.Κ. παρατάθηκε με την αιτιολογία ότι ήταν πιθανό να αποχωρήσει, για μέγιστη περίοδο έξι μηνών. Ο Ε.Κ. στη συνέχεια μεταφέρθηκε, πρώτα στις εγκαταστάσεις του συνοριακού σταθμού των Φερών, στη συνέχεια στις εγκαταστάσεις της υποδιεύθυνσης αλλοδαπών της Αττικής, όπου αποφασίστηκε στις 23 Ιουλίου 2013 να παραταθεί η κράτησή του για περίοδο 90 ημερών · Ειδοποιήθηκε για την απόφαση «στη συριακή γλώσσα», μια γλώσσα που δεν γνώριζε. Την ίδια ημερομηνία, αυτή η απόφαση τροποποιήθηκε προκειμένου να αναφέρει τη νέα διάρκεια της κράτησής του, η οποία περιορίστηκε σε έξι μήνες και πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη για το άσυλο.
Ο E.K. στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας. Στις 31 Ιουλίου 2013 ο E.K. άσκησε αντιρρήσεις κατά της απόφασης της 26ης Ιουνίου 2013 ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Πειραιώς, αλλά στη συνέχεια παραιτήθηκε.
Την 1η Αυγούστου 2013 άσκησε εκ νέου αντιρρήσεις κατά της απόφασης της 26ης Ιουνίου 2013 ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία απέρριψε τις αντιρρήσεις με το επιχείρημα ότι η κράτηση ήταν απαραίτητη για ταχεία και αποτελεσματική εξέταση της αίτησης ασύλου και για να αποτραπεί η διαφυγή του.
Λίγο μετά το E.K. άσκησε αντιρρήσεις κατά των αποφάσεων της 23ης Ιουλίου 2013 και της 21ης Ιουνίου 2013 ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Αθηνών. Παραπονέθηκε επίσης για τους όρους κράτησής του. Οι αντιρρήσεις του απορρίφθηκαν.
Στις 10 Δεκεμβρίου 2013 χορηγήθηκε στον Ε.Κ. το καθεστώς πρόσφυγα και αποφυλακίστηκε τρεις ημέρες αργότερα.
Βασιζόμενος στο άρθρο 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), ο προσφεύγων διαμαρτυρήθηκε για τους όρους κράτησής του στις διάφορες εγκαταστάσεις στις οποίες κρατήθηκε. Σύμφωνα με το άρθρο 5 § 1 (δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια), ισχυρίστηκε ότι η κράτησή του ήταν αυθαίρετη. Τέλος, βασιζόμενος στο άρθρο 5 παράγραφος 4 (δικαίωμα ταχείας αναθεώρησης της νομιμότητας της κράτησης), ο προσφεύγων υποστήριξε ότι ο δικαστικός έλεγχος της κράτησής του ήταν αναποτελεσματικός.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 3
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων τέθηκε υπό κράτηση στο συνοριακό σταθμό του Σουφλίου από τις 19 Ιουνίου 2013 έως τις 4 Ιουλίου 2013, ημερομηνία κατά την οποία μεταφέρθηκε στο συνοριακό σταθμό των Φερών. Παρέμεινε στις εγκαταστάσεις αυτές έως τις 10 Ιουλίου 2013, όταν μεταφέρθηκε στην υποδιεύθυνση Αττικής για αλλοδαπούς.
Μετά τη μεταφορά του, εισήλθε στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών στις 12 Ιουλίου 2013, όπου παρέμεινε μέχρι τις 30 Ιουλίου 2013. Συνεπώς ο προσφεύγων τέθηκε υπό κράτηση για 22 ημέρες στους δύο συνοριακούς σταθμούς και 18 ημέρες στις εγκαταστάσεις της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής.
Το Δικαστήριο σημείωσε συνεπώς ότι ο προσφεύγων διαμαρτυρήθηκε ουσιαστικά για τα ίδια προβλήματα όσον αφορά τους όρους κράτησής του στις εγκαταστάσεις των συνοριακών σταθμών Σουφλί και Φέρες, καθώς και εκείνων της υποδιεύθυνσης Αττικής που είναι υπεύθυνη για τους αλλοδαπούς. Κατά συνέπεια, και δεδομένου ότι, όπως φαίνεται στον φάκελο, δεν υπήρξε σημαντική αλλαγή στις συνθήκες κράτησης του προσφεύγοντος σε αυτούς τους τρεις σταθμούς κράτησης, το Δικαστήριο θεώρησε ότι πρόκειται για ένα είδος «συνεχιζόμενης κατάστασης» που δικαιολογούσε την εξέταση ολόκληρης της περιόδου κράτησης για την οποία ο προσφεύγων παραπονέθηκε για τις εν λόγω εγκαταστάσεις.
Το Δικαστήριο σημειώνει ότι έχει ήδη διαπιστώσει παραβίαση του Άρθρου 3 της Σύμβασης λόγω της ανεπάρκειας των συνθηκών κράτησης που ισχύουν στα κέντρα κράτησης Σουφλί και Φέρες καθώς και στις εγκαταστάσεις της υποδιεύθυνσης αλλοδαπών στην Αττική (Πέτρου Ράλλη). Ωστόσο, σημείωσε ότι οι περίοδοι που αφορούσαν οι σχετικές αποφάσεις δεν συνέπιπταν με εκείνες που αφορούν την κράτηση του προσφεύγοντος στην παρούσα υπόθεση.
Ειδικότερα, όσον αφορά τους όρους κράτησης στις εγκαταστάσεις Σουφλίου και Φερών, το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι διάδικοι παρουσιάζουν εκδοχές που δεν συμπίπτουν όσον αφορά τους όρους κράτησης που επικρατούσαν σους εν λόγω τόπους κράτησης και οι οποίοι επηρέασαν τον προσφεύγοντα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι συνθήκες κράτησης στα αστυνομικά τμήματα Σουφλίου και Φερών αποκαλύπτονται από αρκετές αναφορές διεθνών οργανισμών που τις επισκέφθηκαν λίγο πριν από την κράτηση του προσφεύγοντος. Εν προκειμένω, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η CPT (Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πρόληψη των βασανιστηρίων), στην έκθεσή της που δημοσιεύθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2014, που συντάχθηκε μετά την επίσκεψή της από τις 4 έως τις 16 Απριλίου 2013, δηλαδή δύο μήνες πριν από την έναρξη της κράτησης του προσφεύγοντος, δήλωσε ότι τα κελιά σε κάθε έναν από τους συνοριακούς σταθμούς στο Σουφλί και Φέρες είχαν μέγεθος 18 τ.μ. και ήταν εξοπλισμένα με τέσσερις κουκέτες με συνολική χωρητικότητα 32 ατόμων.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, 15 άνδρες, 7 γυναίκες και 3 ανήλικοι ήταν κρατούμενοι στις εγκαταστάσεις και συνολικά 25 άτομα. Επιπλέον, παρόλο που, σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση, οι κύριοι τομείς ανησυχίας ήταν η μείωση της υπαίθριας άσκησης μετά την απόδραση επτά κρατουμένων τον Μάρτιο του 2013, η έλλειψη δραστηριοτήτων και η ανεπαρκής υγιεινή, παραμένει γεγονός ότι, ακόμα και σύμφωνα με το CPT, το αστυνομικό τμήμα και ο συνοριακός σταθμός του Σουφλίου είχαν ανακαινιστεί και οι εγκαταστάσεις υγιεινής ήταν σε καλή κατάσταση και ότι οι κρατούμενοι είχαν καθημερινή πρόσβαση σε μία μικρή αυλή πίσω από το κτίριο. Το Δικαστήριο παρατήρησε επίσης ότι, σύμφωνα με την CPT, συνθήκες στους εν λόγω σταθμούς κράτησης παρουσίασαν σημαντική βελτίωση σε σύγκριση με την κατάσταση που παρατηρήθηκε το 2011.
Όσον αφορά τις εγκαταστάσεις της υποδιεύθυνσης αλλοδαπών της Αττικής (Πέτρου Ράλλη), το Δικαστήριο σημείωσε ότι η CPT επισκέφθηκε το κέντρο τον Απρίλιο του 2013 και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 4 Οκτωβρίου 2012. Σύμφωνα με την CPT, οι συνθήκες κράτησης στο κέντρο κράτησης Πέτρου Ράλλη παρέμειναν εντελώς ακατάλληλες για την κράτηση παράνομων μεταναστών για παρατεταμένες περιόδους. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης το 2013, 188 άνδρες κρατούμενοι τοποθετήθηκαν σε κελιά που είχαν χωρητικότητα 170 ατόμων και οι κρατούμενοι παραπονέθηκαν για συνθήκες υγιεινής. Η κα Strik, μέλος της Επιτροπής Μετανάστευσης, Προσφύγων και απελαθέντων επισκέφθηκε επίσης τις εγκαταστάσεις της υποδιεύθυνσης της Αττικής τμήμα Αλλοδαπών (Πέτρου Ράλλη) τον Ιανουάριο του 2013, αλλά αυτές οι παρατηρήσεις παραμένουν γενικές.
Το Δικαστήριο παρατήρησε επίσης ότι ο προσφεύγων τέθηκε υπό κράτηση στις εγκαταστάσεις του συνοριακού σταθμού Σουφλίου από τις 19 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου 2013, στις εγκαταστάσεις του συνοριακού σταθμού των Φερών από τις 4 έως τις 10 Ιουλίου 2013 και στις εγκαταστάσεις της Υποδιεύθυνσης Αττικής (Πέτρου Ράλλη) από τις 10 έως τις 30 Ιουλίου 2013, δηλαδή για μικρές περιόδους.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, το Δικαστήριο θεώρησε ότι οι όροι κράτησης του προσφεύγοντος στις εγκαταστάσεις των συνοριακών σταθμών Σουφλί και Φέρες καθώς και της υποδιεύθυνσης αλλοδαπών Αττικής (Πέτρου Ράλλη) δεν έχουν υπερβεί το όριο σοβαρότητας που απαιτείται από το άρθρο 3 της σύμβασης για να χαρακτηριστεί ως απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση. Κατά συνέπεια, διαπίστωσε ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης στην παρούσα υπόθεση.
Όσον αφορά το κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων τέθηκε σε κράτηση στο κέντρο κράτησης στην Αμυγδαλέζα από τις 30 Ιουλίου 2013 έως τις 13 Δεκεμβρίου 2013, δηλαδή για περίοδο τεσσάρων μηνών και δεκατριών ημερών συνολικά.
Σύμφωνα με την έκθεση του CPT, το οποίο επισκέφθηκε το κέντρο στην Αμυγδαλέζα τον Απρίλιο του 2013, το κατάλυμα αποτελείται από δύο υπνοδωμάτια εξοπλισμένα με δύο σετ κουκέτες, ένα τραπέζι και καρέκλες και μια ντουλάπα, το καθένα με εμβαδόν 9 τ.μ. , μεταξύ των οποίων υπήρχαν δύο χωριστές τουαλέτες και ντους. Όπως επισήμανε η αντιπροσωπεία του CPT στην έκθεσή της, οι κρατούμενοι μπορούσαν να βγουν έξω από τα δωμάτιά τους για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, κάτι που βελτίωνε τον χώρο διαβίωσης κάθε κρατούμενου.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος επισκέφθηκε το κέντρο δύο φορές, τον Σεπτέμβριο του 2012 και τον Μάρτιο του 2013, έκανε παρόμοιες παρατηρήσεις. Ειδικότερα, σημείωσε στην έκθεσή του της 29ης Μαΐου 2013 ότι το κατάλυμα ήταν εξοπλισμένο με κλιματισμό και είχε φωτισμό και ότι οι κρατούμενοι μπορούσαν να περπατούν τακτικά στον εξωτερικό χώρο. Επιπλέον, η ΜΚΟ “Intervention Médicale” δραστηριοποιήθηκε στο κέντρο και προσέφερε κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξη. Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ανέφερε ιδιαίτερο υπερπληθυσμό και ότι, στις εκθέσεις τους, ούτε η CPT ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέκριναν την κατάσταση σε αυτό το κέντρο.
Έτσι, το Δικαστήριο θεωρεί ότι δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει επιτευχθεί το κατώτατο όριο βαρύτητας που απαιτείται για την κατάταξη του προσφεύγοντος στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας ως απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση. Κατά συνέπεια, δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης στην παρούσα υπόθεση.
Άρθρο 5§1
Όσον αφορά τη διάρκεια της κράτησης, το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι, στο πλαίσιο του άρθρου 5 παράγραφος 1 στοιχείο στ), μόνο η διεξαγωγή της διαδικασίας απέλασης δικαιολογεί την στέρηση της προσωπικής ελευθερίας βάσει αυτής της διάταξης και ότι, εάν η διαδικασία δεν διεξάγεται με τη δέουσα επιμέλεια, η κράτηση παύει να δικαιολογείται.
Ωστόσο, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων τέθηκε υπό κράτηση για περίοδο 5 μηνών και 24 ημερών περίπου, δηλαδή από τις 19 Ιουνίου έως τις 13 Δεκεμβρίου 2013, ημερομηνία κατά την οποία αποφυλακίστηκε αφού αναγνωρίστηκε το καθεστώς του πρόσφυγα. Το Δικαστήριο θεώρησε ότι μια τέτοια καθυστέρηση δεν πρέπει κατ΄ αρχήν να θεωρηθεί υπερβολική για την ολοκλήρωση των διοικητικών διαδικασιών για την πραγματοποίηση της απέλασης του.
Όσον αφορά την αίτηση ασύλου, το Δικαστήριο σημείωσε ότι από την εθνική νομοθεσία προκύπτει ότι εάν μια αίτηση αναστέλλει την εκτέλεση του μέτρου απέλασης, δεν αναστέλλει αυτό της κράτησης. Το εθνικό δίκαιο απαιτεί μόνο τη ταχύρυθμη ολοκλήρωση της διαδικασίας ασύλου, όπως συνέβη στην παρούσα υπόθεση. Πράγματι, οι αρχές εξέτασαν σε πρώτο βαθμό το αίτημα ασύλου του προσφεύγοντος, το οποίο καταχωρήθηκε στις 16 Ιουλίου 2013, στις 23 Ιουλίου 2013 – δηλαδή σε σύντομο χρονικό διάστημα – και αυτό το αίτημα του έγινε δεκτό στις 10 Δεκεμβρίου 2013. Τέλος, το Δικαστήριο σημείωσε ότι ο προσφεύγων αφέθηκε ελεύθερος στις 13 Δεκεμβρίου 2013, δηλαδή τέσσερις μήνες και είκοσι οκτώ ημέρες μετά την καταχώριση της αίτησης ασύλου, η προθεσμία αυτή δεν είχε υπερβεί το ανώτατο όριο των έξι μηνών, που ορίζεται από την εθνική νομοθεσία (Άρθρο 12 § 6 του Προεδρικού διατάγματος 141/2013) και σύμφωνα με την απόφαση της 23ης Ιουλίου 2013, η οποία διέταξε τη συνέχιση της κράτησης του προσφεύγοντος.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, το Δικαστήριο εκτίμησε ότι η κράτηση του προσφεύγοντα δεν ήταν αυθαίρετη και ότι ήταν «νόμιμη» κατά την έννοια του άρθρου 5 § 1 (στ) της Σύμβασης.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο θεωρεί ότι στην παρούσα υπόθεση δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 5 § 1 της Σύμβασης.
Άρθρο 5§4
Εν προκειμένω, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι στην απόφασή της 5ης Αυγούστου 2013, απορρίπτοντας τις αντιρρήσεις του προσφεύγοντος, ο Πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου σημείωσε ότι ο αιτών κινδύνευε, αφενός, να διαφύγει εάν αφήνονταν ελεύθερος και, από την άλλη πλευρά, ότι η κράτησή του ήταν απαραίτητη για την ταχεία και αποτελεσματική εξέταση της αίτησής του για άσυλο. Ο Πρόεδρος θεώρησε ότι ο προσφεύγων δεν απέδειξε επαρκώς ότι είχε σταθερή διεύθυνση και ότι οι ισχυρισμοί του σχετικά με τους όρους κράτησής του, προβλήθηκαν χωρίς απόδειξη, με την αιτιολογία ότι τα έγγραφα που είχε παράσχει δεν ήταν ενημερωμένα, και η μετάφρασή τους δεν πιστοποιήθηκε. Ομοίως, ο Πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου, στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, απέρριψε τις αντιρρήσεις του προσφεύγοντα, θεωρώντας ότι η κράτησή του ήταν απαραίτητη για την ταχεία και αποτελεσματική εξέταση της αίτησής του για άσυλο. Επιπλέον, ο Πρόεδρος θεώρησε ότι προβλήθηκε άσκοπα ο ισχυρισμός του ότι δεν κινδυνεύει να διαφύγει.
Το Δικαστήριο θεώρησε ότι η τροποποίηση του άρθρου 76 του Ν. 3386/2005 και η ύπαρξη νομολογίας των εθνικών δικαστηρίων, τα οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις, εξετάζουν διεξοδικά τη νομιμότητα της κράτησης αλλοδαπών κατά τη διαδικασία απέλασης και, εάν είναι απαραίτητη διατάζουν την αποφυλάκιση τους, εξυπηρετεί την ενίσχυση των εγγυήσεων που θα πρέπει να απολαμβάνουν οι αλλοδαποί κρατούμενοι που απελαύνονται. Ωστόσο, σημείωσε ότι, εν προκειμένω, ο προσφεύγων δεν επωφελήθηκε από έλεγχο της νομιμότητας της κράτησής του σε τέτοιο βαθμό που να καλύπτονται οι εγγυήσεις του άρθρου 5§4 της Σύμβασης.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όσον αφορά καταγγελίες που σχετίζονται με τους όρους κράτησης, μια περιοχή στην οποία το Δικαστήριο έχει διαπιστώσει παραβίαση σε πολλές άλλες περιπτώσεις: Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, τέτοιες καταγγελίες, επαναλαμβανόμενες στις αντιρρήσεις που κατατέθηκαν από αλλοδαπούς ενώπιον διοικητικών δικαστηρίων, σίγουρα αξίζουν προσοχής από τα τελευταία.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο εκτίμησε ότι στην παρούσα υπόθεση υπήρξε παραβίαση του άρθρου 5 § 4 της Σύμβασης.
Δίκαιη ικανοποίηση: το δικαστήριο επιδίκασε το ποσό των 3.000 ευρώ για ηθική βλάβη (επιμέλεια echrcaselaw.com).
