H άρνηση απόκτησης καθεστώτος αντιρρησία συνείδησης σε αιτούντα που δεν παρείχε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία ήταν σύμφωνη με την ΕΣΔΑ.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Dyagilev κατά Ρωσίας της 10.3.2020 (αριθ. 49972/16)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων αντικατάστασης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας με εναλλακτική-πολιτική θητεία. Ο προσφεύγων της υπόθεσης, πρόσφατος πτυχιούχος, διαμαρτυρήθηκε ότι οι αρχές αρνήθηκαν την αίτησή του επειδή διαπίστωσαν ότι δεν ήταν πραγματικά αντιρρησίας συνείδησης.
Το Δικαστήριο δεν είχε λόγο να αμφισβητήσει την εκτίμηση των αρχών ως προς τη σοβαρότητα των ισχυρισμών του προσφεύγοντος. Πράγματι, δεν είχε παράσχει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, υποβάλλοντας μόνο ένα βιογραφικό σημείωμα και μία συστατική επιστολή του εργοδότη του, για να αποδείξει ότι η εξέτιση της στρατιωτικής θητείας ερχόταν σε σοβαρή και ανυπέρβλητη σύγκρουση με τις πεποιθήσεις του.
Συνολικά, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το πλαίσιο στη Ρωσία για τη λήψη αποφάσεων σε υποθέσεις που αφορούν την αντίθεση και άρνηση εκπλήρωσης των στρατιωτικών καθηκόντων, με τη συμμετοχή στρατιωτικής Επιτροπής και τη δυνατότητα δικαστικού ελέγχου, ήταν κατάλληλο. Οι στρατιωτικές Επιτροπές ικανοποίησαν την εκ πρώτης όψεως απαίτηση ανεξαρτησίας, ενώ τα δικαστήρια διέθεταν ευρείες εξουσίες για την επανεξέταση μιας υπόθεσης αν υπήρχαν κάποια διαδικαστικά ελαττώματα στην κρίση της στρατιωτικής Επιτροπής. Το ΕΔΔΑ έκρινε, με τέσσερις ψήφους έναντι τρεις, ότι δεν υπήρξε καμία παραβίαση του άρθρου 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της ΕΣΔΑ.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 9
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ο προσφεύγων, Maksim Andreyevich Dyagilev, είναι Ρώσος υπήκοος που γεννήθηκε το 1990 και ζει στην Αγία Πετρούπολη.
Όταν ο προσφεύγων αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το 2014, αναγκάστηκε να στρατευθεί και προσέφυγε στο τοπικό στρατιωτικό τμήμα ζητώντας να εκτίσει εναλλακτική-πολιτική θητεία αντί της στρατιωτικής.
Ωστόσο, η στρατιωτική Επιτροπή απέρριψε την αίτησή του, διαπιστώνοντας ότι οι πληροφορίες που είχε υποβάλει, δηλαδή το βιογραφικό του σημείωμα και μια συστατική επιστολή από τον εργοδότη του, δεν τους έπεισε ότι ήταν ένας πραγματικός αντιρρησίας.
Προσέφυγε ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, υποβάλλοντας και πάλι το βιογραφικό του σημείωμα και την συστατική του επιστολή. Τα δικαστήρια εξέτασαν την αίτησή του το 2015, αλλά διαπίστωσαν ότι ο κ. Dyagilev δεν είχε αποδείξει ότι υπήρχε σοβαρή και ανυπέρβλητη σύγκρουση μεταξύ της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και των πεποιθήσεών του.
Τα αναιρετικά δικαστήρια επικύρωσαν πλήρως αυτή τη συλλογιστική.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι η αντίθεση στη στρατιωτική θητεία, όταν προέρχεται από μια σοβαρή και ανυπέρβλητη σύγκρουση με τη συνείδηση ενός ατόμου ή βαθιά και πραγματικά θρησκευτική ή άλλα πιστεύω, προστατεύεται από τις εγγυήσεις του άρθρου 9 της Σύμβασης. Ωστόσο, τα κράτη είχαν το δικαίωμα να καθιερώσουν διαδικασίες για την αξιολόγηση της σοβαρότητας των πεποιθήσεων ενός ατόμου ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο της κατάχρησης. Οι διαδικασίες αυτές έπρεπε να είναι αποτελεσματικές και προσιτές.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι ρωσικές αρχές είχαν θεσπίσει μια αποτελεσματική και προσιτή διαδικασία για να προσδιοριστεί εάν ένα άτομο δικαιούτο καθεστώς εναλλακτικής θητείας. Ο μηχανισμός προέβλεπε ευρύ περιθώριο για την εξέταση των μεμονωμένων περιστάσεων και περιλάμβανε επαρκείς εγγυήσεις για μια δίκαιη διαδικασία όπως απαιτείται από τα διεθνή πρότυπα και την Νομολογία του Δικαστηρίου.
Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των επτά μελών της στρατιωτικής Επιτροπής ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι ήταν δομικά ανεξάρτητοι από τις στρατιωτικές αρχές. Τα άλλα τρία μέλη ήταν από το Υπουργείο Άμυνας. Επομένως, η σύνθεση αυτή ικανοποιούσε τη prima facie απαίτηση της ανεξαρτησίας. Τίποτα δεν υπονοούσε ότι τα μέλη χρηματίζονταν ή επηρεάζονταν από τις στρατιωτικές αρχές, απασχολούνταν από τις δικές τους κρατικές υπηρεσίες και δεν λάμβαναν οδηγίες από το Υπουργείο Άμυνας.
Επιπλέον, τυχόν διαδικαστικά ελαττώματα σε επίπεδο στρατιωτικής Επιτροπής θα μπορούσαν να αποκατασταθούν κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας, δεδομένης της ευρείας εξουσίας των δικαστηρίων να επανεξετάσουν μια υπόθεση.
Όσον αφορά τις ειδικές περιστάσεις της υπόθεσης του προσφεύγοντος, το Δικαστήριο σημείωσε ότι η Επιτροπή που αποφάσισε κατόπιν αιτήματός του, απαρτίζεται από επτά μέλη, τέσσερις από τους οποίους, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, ήταν διαρθρωτικά ανεξάρτητη από το Υπουργείο Άμυνας. Ήταν επομένως ικανοποιημένο ότι η σύνθεση της Επιτροπής είχε παράσχει στον προσφεύγοντα τις απαιτούμενες προϋποθέσεις και εγγυήσεις ανεξαρτησίας.
Επιπλέον, τα εθνικά δικαστήρια εξέτασαν εκ νέου το αίτημα του προσφεύγοντος, δίνοντάς του την ευκαιρία να αποδείξει τις πεποιθήσεις του, μέσω μαρτύρων. Ωστόσο, δεν είχε χρησιμοποιήσει αυτή τη δυνατότητα και απλώς υπέβαλε ξανά το βιογραφικό του σημείωμα και τη συστατική επιστολή. Κανένας δεν είχε υποστηρίξει ότι η διαδικασία ήταν άδικη · ούτε το Δικαστήριο έχει κανένα λόγο να αμφιβάλει για την αξιολόγηση της βαρύτητας αναφορικά με την καταδίκη του προσφεύγοντος από τις εθνικές αρχές.
Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο δέχθηκε ότι ο προσφεύγων δεν θεμελίωσε σοβαρή και ανυπέρβλητη σύγκρουση μεταξύ της υποχρέωσης να υπηρετεί στον στρατό και των πεποιθήσεών του.
Κατά συνέπεια δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 9.
