Άρνηση αρχών να επιτρέψουν διαδηλώσεις πολιτικών ομάδων επειδή το περιεχόμενό τους ήταν παρόμοιο με άλλη διαδήλωση! Παραβίαση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι

ΑΠΟΦΑΣΗ

Mustafa Hajili κ.α. κατά Αζερμπαϊτζάν της 06.10.2022 (αρ. προσφ. 69483/13 και άλλες δύο)

Βλ. εδώ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Οι τοπικές αρχές του Μπακού αρνήθηκαν να δώσουν άδεια διεξαγωγής τριών δημόσιων διαδηλώσεων. Οι προσφεύγοντες είχαν προγραμματίσει τις διαδηλώσεις το 2012 για να διαμαρτυρηθούν και να υποβάλουν αιτήματα σχετικά με διάφορα πολιτικά θέματα. Ο λόγος που η τοπική αρχή αρνήθηκε να επιτρέψει τη διαδήλωση ήταν ότι το περιεχόμενό της ήταν παρόμοιο με άλλη διαδήλωση που είχε ήδη προγραμματιστεί την ίδια ημέρα.

Επικαλούμενοι το άρθρο 11 (ελευθερία του συνέρχεσθαι), και οι έξι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν ότι οι αρνήσεις των αρχών να επιτρέψουν τις ειρηνικές δημόσιες διαδηλώσεις ή να δώσουν άδεια για τη διεξαγωγή των διαδηλώσεων στις προγραμματισμένες τοποθεσίες, δεν ήταν ούτε νόμιμες, ούτε αναγκαίες. Οι προσφεύγοντες στην πρώτη υπόθεση επικαλέστηκαν επίσης το άρθρο 10 (ελευθερία έκφρασης).

Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι αρνήσεις ισοδυναμούσαν με αυθαίρετη παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων και ότι αυτή η παρέμβαση δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη. Οι αρχές είτε είχαν απαγορεύσει τελείως τις διαδηλώσεις ή πρότειναν τη διεξαγωγή τους σε άλλη τοποθεσία, στα περίχωρα του Μπακού, σε σχεδόν ιδιωτικό χώρο, γεγονός το οποίο αναιρούσε το σκοπό των προγραμματισμένων διαδηλώσεων, δηλαδή για να εκφράσουν δημόσια αιτήματα για την πολιτική και για θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Έτσι δεν επιτεύχθηκε η δίκαιη εξισορρόπηση μεταξύ των ανταγωνιστικών δικαιωμάτων, αφενός της δημόσιας ασφάλειας και αφετέρου της ειρηνικής έκφρασης απόψεων για θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος.

Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ και επιδίκασε στους προσφεύγοντες για κάθε προσφυγή 4.500 ευρώ για ηθική βλάβη και 4.625 ευρώ συνολικά για έξοδα.

ΔΙΑΤΑΞΗ

Άρθρο 11

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Οι προσφεύγοντες είναι έξι υπήκοοι του Αζερμπαϊτζάν, μέλη μιας πολιτικής ομάδας που ονομάζεται Public Chamber.

Οι προσφεύγοντες στην πρώτη υπόθεση (αρ. προσφ. 69483/13) σκόπευαν να πραγματοποιήσουν διαδήλωση στο Μπακού στις 22 Απριλίου 2012 απαιτώντας πολιτικές μεταρρυθμίσεις, ελευθερία για τους πολιτικούς κρατούμενους και άρση των περιορισμών στην ελευθερία του συνέρχεσθαι. Η τοπική εκτελεστική αρχή αρνήθηκε να εξουσιοδοτήσει τη διαδήλωση γιατί το περιεχόμενό της ήταν παρόμοιο με άλλη διαδήλωση (η οποία προτάθηκε στη δεύτερη περίπτωση παρακάτω) που είχε ήδη προγραμματιστεί την ίδια ημέρα.

Οι προσφεύγοντες στη δεύτερη (αρ. προσφ. 76319/13) και τρίτη (αρ. προσφ.30456/14) προσφυγή επιθυμούσαν να διεξάγουν διαδηλώσεις με παρόμοια αιτήματα, συμπεριλαμβανομένων νέων βουλευτικών εκλογών. Οι εγχώριες αρχές αρνήθηκαν να χορηγήσουν εξουσιοδότηση γιατί οι προτεινόμενες τοποθεσίες των εκδηλώσεων ήταν σε περιοχές όπου η κίνηση ήταν πυκνή και υπήρχαν ανησυχίες για την ασφάλεια.

Η πρώτη και η τρίτη διαδήλωση δεν πραγματοποιήθηκαν, ενώ η δεύτερη πραγματοποιήθηκε σε εναλλακτική τοποθεσία που πρότειναν οι αρχές, στον ιδιωτικό χώρο μιας σχολής οδηγών στα περίχωρα του Μπακού.

Οι καταγγελίες των προσφευγόντων κατά της τοπικής αρχής απορρίφθηκαν από τα διοικητικά δικαστήρια και οι αποφάσεις αυτές επικυρώθηκαν τελικά το 2013 από τα Εφετεία. Τα δικαστήρια δέχτηκαν την αιτιολογία της τοπικής αρχής ως προς την άρνησή της να διεξαχθούν οι διαδηλώσει, χωρίς να αναφερθεί σε κανένα από τα επιχειρήματα των προσφευγόντων.

Οι προσφεύγοντες στην πρώτη υπόθεση είχαν υποστηρίξει ότι ήταν παράνομο οι αρχές να μην χορηγήσουν άδεια για τη διεξαγωγή των διαδηλώσεων απλώς και μόνο επειδή μια άλλη διαδήλωση με παρόμοιο σκοπό είχε προγραμματιστεί σε άλλο μέρος της πόλης την ίδια ημέρα, ενώ οι προσφεύγοντες στις άλλες δύο υποθέσεις είχαν προβάλει επιχειρήματα που ουσιαστικά αφορούσαν στις προτεινόμενες τοποθεσίες των εκδηλώσεων.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…

Άρθρο 11

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι διαδηλώσεις είτε δεν είχαν επιτραπεί καθόλου είτε δεν είχαν είχαν λάβει άδεια για την διεξαγωγή τους στις προγραμματισμένες τοποθεσίες. Αυτό συνιστούσε παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων στην ελευθερία του συνέρχεσθαι.

Ο τρόπος με τον οποίο η τοπική διοικητική αρχή και τα εθνικά δικαστήρια είχαν ερμηνεύσει και στην πράξη δεν είχαν εφαρμόσει το εθνικό δίκαιο για την κοινοποίηση και την έγκριση δημοσίων διαδηλώσεων δεν είχε προστατεύσει τους προσφεύγοντες από αυθαίρετη παρέμβαση στα δικαιώματά τους. Πράγματι, δόθηκε στην τοπική αρχή απεριόριστη διακριτική ευχέρεια να απαγορεύσει τις δημόσιες διαδηλώσεις.

Το Δικαστήριο επανέλαβε στη συνέχεια ότι οι διαδικασίες χορήγησης αδείας των δημόσιων εκδηλώσεων επρόκειτο να επιτρέψουν στις αρχές να λάβουν εύλογα μέτρα για να εγγυηθούν την ομαλή λειτουργία οποιασδήποτε συνέλευσης, συνεδρίασης ή συγκέντρωσης, όπως ενημέρωση του κοινού για τις επερχόμενες διαδηλώσεις, τοποθέτηση εκτροπών δρόμων και εξασφάλιση της παρουσίας της αστυνομίας για τον έλεγχο του πλήθους και για τη διευκόλυνση της διεξαγωγής των διαδηλώσεων.

Ωστόσο, στις περιπτώσεις των προσφευγόντων οι αρχές δεν είχαν λάβει τέτοια μέτρα. Δεν πρότειναν επίσης λιγότερο παρεμβατικά μέτρα, όπως αλλαγή της ημερομηνίας και/ή της ώρας της διαδήλωσης, μειώνοντας τη διάρκειά της ή περιορίζοντας τον αριθμό των συμμετεχόντων. Είχαν είτε απαγορεύσει πλήρως τη διεξαγωγή της διαδήλωσης ή τη μετέφεραν σε άλλη τοποθεσία στα περίχωρα του Μπακού, σε ένα σχεδόν ιδιωτικό περιβάλλον, γεγονός που αναιρούσε το σκοπό των προγραμματισμένων εκδηλώσεων, το οποίο ήταν, μεταξύ άλλων, να εκφράσει δημόσια αιτήματα στο Κοινοβούλιο.

Ούτε οι αρχές είχαν λάβει υπόψη το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις αφορούσαν διάφορα θέματα πολιτικής φύσης. Οποιαδήποτε απόφαση σχετικά με την έγκριση μιας τέτοιας διαδήλωσης θα πρέπει να έχει ληφθεί έχοντας υπόψη την ειδική προστασία βάσει της Σύμβασης της ειρηνικής έκφρασης απόψεων για θέματα όπως η πολιτική και για εν γένει θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος.

Ως εκ τούτου, οι αρχές δεν είχαν παράσχει «σχετικούς και επαρκείς» λόγους για να δικαιολογήσουν την εν λόγω παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων στην ελευθερία του συνέρχεσθαι.

Συνολικά, επομένως, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι αρνήσεις των αρχών να επιτρέψουν τις δημόσιες διαδηλώσεις δεν πληρούσαν την απαίτηση νομιμότητας του άρθρου 11 και δεν ήταν απαραίτητες σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Λοιπά άρθρα

Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν χρειαζόταν να εξετάσει χωριστά το μέρος της προσφυγής βάσει του άρθρου 10 ή να εξετάσει το παραδεκτό και το βάσιμό της σύμφωνα με το άρθρο 6.

Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)

Το Δικαστήριο επιδίκασε στους προσφεύγοντες κάθε προσφυγής 4.500 ευρώ ως ηθική βλάβη και 4.625 ευρώ συνολικά για δικαστικά έξοδα (επιμέλεια: echrcaselaw.com).


ECHRCaseLaw
Close Popup

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε καλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο. Συμφωνώντας, αποδέχεστε τη χρήση των cookies σύμφωνα με την Πολιτική Cookies.

Close Popup
Privacy Settings saved!
Ρυθμίσεις Απορρήτου

Όταν επισκέπτεστε μία ιστοσελίδα, μπορεί να λάβει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον browser σας, κατά βάση υπό τη μορφή cookies. Εδώ μπορείτε να ρυθμίσετε τη συγκατάθεσή σας σε όλα αυτά.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

Google Analytics
We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Απορρίψη όλων των υπηρεσιών
Save
Δέχομαι όλες τις υπηρεσίες