Ανάκληση άδειας παραμονής καταδικασθέντος για διακίνηση ναρκωτικών. Μη παραβίαση της οικογενειακής ζωής
ΑΠΟΦΑΣΗ
Veljkovic-Jukic κατά Ελβετίας της 21.07.2020 (αρ. προσφ. 59534/14)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Άδεια παραμονής, οικογενειακή ζωή και καταδίκη για ναρκωτικά.
Ανάκληση της άδειας μόνιμης παραμονής Κροάτισσας υπηκόου που ζει στην Ελβετία από την ηλικία 14 ετών, λόγω ποινικής καταδίκης της για διακίνηση ναρκωτικών, και ενδεχόμενη απέλασή της από την Ελβετία.
Το Στρασβούργο διαπίστωσε ότι η Ελβετία δεν υπερέβη το περιθώριο εκτίμησης που της δόθηκε, δεδομένης της σοβαρότητας της καταδίκης της για αδίκημα που σχετίζεται με ναρκωτικά και το γεγονός ότι η προσφεύγουσα και τα μέλη της οικογένειάς της θα μπορούσαν να ενσωματωθούν χωρίς μεγάλες δυσκολίες σε μια από τις χώρες που πρότεινε το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο, δηλ. σε Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία ή Σερβία.
Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι της είχε αρνηθεί η είσοδος στο ελβετικό έδαφος για περίοδο επτά ετών (έως τις 30 Αυγούστου 2021), και ότι ο ομοσπονδιακός νόμος περί αλλοδαπών της επέτρεψε να ζητήσει προσωρινή αναστολή αυτής της εντολής αποκλεισμού, ώστε να μπορεί να επισκεφτεί τα μέλη της οικογένειάς της στην Ελβετία.
Ωστόσο, το Δικαστήριο θεώρησε σκόπιμο οι εθνικές αρχές να επανεκτιμήσουν τις ιδιαίτερες συνθήκες της προσφεύγουσας υπό το φως των εξελίξεων μετά την απόφαση του Ομοσπονδιακού Ανώτατου Δικαστηρίου, πριν να λάβουν απόφαση σχετικά με το εάν θα επιβάλουν τα μέτρα, ιδίως ενόψει της διαγωγής της καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας και της δυνατότητά της, να υποβάλει αίτηση για νέα άδεια παραμονής.
Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής( άρθρο 8 της ΕΣΔΑ).
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 8
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα Renata Veljkovic-Jukic, είναι υπήκοος Κροατίας, η οποία γεννήθηκε το 1980 και ζει στο Gerlafingen, Ελβετία, με τον σύζυγό της, Σέρβο υπήκοο και τα τρία παιδιά τους (γεννημένα το 2007, 2008 και 2012). Η προσφεύγουσα και ο σύζυγός της είχαν άδεια παραμονής από την ηλικία των 14 (το 1995) και 8 (το 1991) αντίστοιχα.
Τον Ιούνιο του 2012, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καντονιού της Ζυρίχης, κατόπιν έφεσης, καταδίκασε την προσφεύγουσα σε 3 χρόνια φυλάκισης, από τους οποίους 30 μήνες με αναστολή, για παράβαση σχετικά με το αδίκημα των ναρκωτικών και για οδήγηση οχήματος ούσα σε κατάσταση που δεν το επέτρεπε. Συγκεκριμένα, κρίθηκε ένοχη για εμπορία τον Απρίλιο του 2010 περίπου 1 κιλού ηρωίνης και 56 gr κοκαΐνης, για τα οποία αποκόμισε περιουσιακό όφελος 126.000 ελβετικών φράγκων (CHF), εκ των οποίων τα 6.000 CHF προφανώς προοριζόταν για αυτήν και για οδήγηση υπό την επήρεια κοκαΐνης. Εξέτισε την ποινή της και αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 2013.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, βασιζόμενο στην καταδίκη της και στη μακροχρόνια ποινή στέρησης της ελευθερίας της, το Γραφείο Μετανάστευσης του Καντονίου του Solothurn ανακάλεσε την άδεια μόνιμης παραμονής της και διέταξε την απέλασή της από την Ελβετία. Η προσφυγή κατά αυτής της απόφασης απορρίφθηκε σε πρώτο βαθμό και κατόπιν από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε, ειδικότερα, ότι το συμφέρον της ασφάλειας σχετικά με την απέλαση της προσφεύγουσας υπερισχύει των ιδιωτικών της συμφερόντων και ότι αυτός ο λόγος επίσης ισχύει για άτομα που, όπως και η προσφεύγουσα, διέμεναν στην Ελβετία για περισσότερα από 15 συνεχόμενα χρόνια και με νόμιμο τρόπο. Έκρινε επίσης ότι η επιστροφή της προσφεύγουσας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (όπου είχε περάσει 14 χρόνια ως παιδί) ή στη Σερβία ή την Κροατία δεν φαίνεται να μπορεί να αποκλειστεί για οποιονδήποτε λόγο. Έκρινε επίσης ότι ο σύζυγος και τα παιδιά της μπορούσαν να την ακολουθήσουν ή ότι, εάν η οικογένεια παρέμενε στην Ελβετία, η επικοινωνία θα μπορούσε να διατηρηθεί μέσω επισκέψεων και της χρήσης των διαθέσιμων μέσων επικοινωνίας. Επιπλέον, ανέφερε ότι η προσφεύγουσα είχε επίσης τη δυνατότητα υποβολής αίτησης για νέα άδεια παραμονής.
Τον Αύγουστο του 2014, το Γραφείο Μετανάστευσης του Καντονιού του Solothurn εξέδωσε απόφαση απέλασης της προσφεύγουσας, την απαγόρευση εισόδου στην Ελβετία από τις 31 Αυγούστου 2014 έως 30 Αυγούστου 2021. Ωστόσο, η απόφαση απέλασής της εναντίον της προσφεύγουσας δεν εκτελέστηκε, εν αναμονή της διαδικασίας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής)
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση ανάκλησης της άδειας μόνιμης διαμονής της προσφεύγουσας και η απόφαση απέλασης της από την Ελβετία ισοδυναμούσε με παρέμβαση στο δικαίωμα της σεβασμού της «ιδιωτικής» και «οικογενειακής» ζωή της, δεδομένης της πολύ μεγάλης περιόδου που είχε διαμείνει στην Ελβετία και το γεγονός ότι διέμενε εκεί με τον άντρα και τα παιδιά της. Η παρέμβαση είχε βασιστεί στον ομοσπονδιακό νόμο περί αλλοδαπών και επιδίωξε έναν νόμιμο στόχο: την πρόληψη της αναταραχής ή του εγκλήματος. Όσον αφορά το κατά πόσον το μέτρο ήταν απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία, το Δικαστήριο σημείωσε ότι το μέτρο επιβλήθηκε μετά την καταδίκη της προσφεύγουσας για διακίνηση ναρκωτικών. Το Δικαστήριο θεώρησε ότι αυτή η καταδίκη της λήφθηκε σοβαρά υπόψη κατά την αξιολόγησή του ότι ενόψει της καταστροφικής επίδρασης των ναρκωτικών στη ζωή των ανθρώπων, το Δικαστήριο είχε κατανοήσει γιατί οι αρχές έδειξαν αυστηρότητα σε σχέση με τα άτομα που συνέβαλαν ενεργά στην εξάπλωση αυτής της μάστιγας.
Την ημερομηνία που εκδόθηκε η απόφαση του Ομοσπονδιακού Ανώτατου Δικαστηρίου, η προσφεύγουσα κατοικούσε στην Ελβετία για 19 χρόνια και η συμπεριφορά της μετά την αποφυλάκισή της ήταν άψογη. Αυτή η θετική εξέλιξη, ιδιαίτερα το γεγονός ότι είχε αφεθεί ελέυθερη με αναστολή αφού είχε εκτίσει μέρος της ποινής της, θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη κατά τη στάθμιση των διακυβευόμενων συμφερόντων.
Όσον αφορά τους δεσμούς της με τη χώρα προέλευσής της, η προσφεύγουσα είχε περάσει μέρος της εφηβείας της στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, όπου η μητέρα της έμενε ακόμη. Ο σύζυγός της, ο οποίος είχε διαμείνει στην Ελβετία από το 1991, ήταν Σέρβος υπήκοος. Έτσι, η ενσωμάτωση της οικογένειας σε μία από τις χώρες αυτές, συγκεκριμένα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Κροατία ή στη Σερβία, αν και θα ήταν δύσκολη, δεν ήταν ωστόσο αδύνατη. Τα παιδιά (7, 11 και 13 ετών) ήταν ακόμη σε μια ηλικία στην οποία μπορούσαν να προσαρμοστούν σε ένα νέο περιβάλλον.
Οι εθνικές αρχές είχαν πραγματοποιήσει επαρκή και πειστική εξέταση των πραγματικών περιστατικών και σχετικές εκτιμήσεις, εξισορρόπηση των προσωπικών συμφερόντων της προσφεύγουσας έναντι των συμφερόντων της κοινωνίας. Το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο είχε βεβαίως προσδώσει μεγάλη σημασία στη σοβαρότητα του αδικήματος διακίνησης ναρκωτικών που διαπράχθηκε από την προσφεύγουσα, αλλά είχε επίσης λάβει υπόψη τα κριτήρια που έθεσε το Δικαστήριο στην απόφαση Üner, συμπεριλαμβανομένων, ιδίως, της προσωπικής κατάστασης της προσφεύγουσας, τον βαθμό ένταξής της στην ελβετική ζωή και τις πιθανές δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε αυτή και η οικογένειά της εάν επέστρεφαν στη χώρα καταγωγής τους. Έτσι, το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο είχε αναγνωρίσει ότι η απέλαση της προσφεύγουσας μετά από 18 χρόνια στην Ελβετία ήταν ένα πολύ σκληρό μέτρο, το οποίο όμως έπρεπε να αντισταθμίζονταν από τη νεαρή της ηλικία και το γεγονός ότι είχε φτάσει στην Ελβετία σε ηλικία 15 ετών, αφού πέρασε όλη της τη παιδική ηλικία και μέρος της εφηβείας της στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η επιστροφή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία ή η Σερβία δεν θα ήταν επομένως αδύνατη. Το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο είχε επίσης εξετάσει τη κατάσταση των παιδιών, θεωρώντας ότι ο χωρισμός από τη μητέρα τους θα ισοδυναμούσε με σοβαρή παρέμβαση στην οικογενειακή τους ζωή. Ωστόσο, θεώρησε ότι ο σύζυγος της προσφεύγουσας, Σέρβος υπήκοος, θα μπορούσε να την ακολουθήσει στη χώρα καταγωγής της και ότι η ένταξη των παιδιών δεν έπρεπε να δημιουργήσει πρόβλημα δεδομένου ότι ήταν ακόμα αρκετά νέα για να προσαρμοστούν.
Έτσι, το Δικαστήριο ήταν ικανοποιημένο από το γεγονός ότι οι εθνικές αρχές, ιδίως το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο, είχαν διεξάγει επαρκή και πειστική εξέταση των γεγονότων και των σχετικών εκτιμήσεων και διεξοδική στάθμιση των ανταγωνιστικών συμφερόντων. Επιπλέον, σημείωσε ότι είχε απαγορευτεί η είσοδος στο ελβετικό έδαφος αναφορικά με την προσφεύγουσα για μια περίοδο 7 ετών (έως τις 30 Αυγούστου 2021), και ότι ο ομοσπονδιακός νόμος περί αλλοδαπών της επέτρεπε να ζητήσει προσωρινή αναστολή αυτής της εντολής αποκλεισμού έτσι ώστε να μπορεί να επισκεφτεί τα μέλη της οικογένειάς της στην Ελβετία.
Κατά συνέπεια, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τη σοβαρότητα της καταδίκης της προσφεύγουσας για αδίκημα που σχετίζεται με τα ναρκωτικά και το γεγονός ότι αυτή και τα μέλη της οικογένειάς της θα μπορούσαν να ενσωματωθούν χωρίς μεγάλες δυσκολίες σε μία από τις χώρες προορισμού που προτείνει το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο (Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Κροατία ή Σερβία), το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ελβετία δεν είχε υπερβεί το περιθώριο εκτίμησης που της δόθηκε.
Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής( άρθρο 8 της ΕΣΔΑ).
Ωστόσο, το Δικαστήριο θεώρησε σκόπιμο οι εθνικές αρχές να επανεκτιμήσουν την κατάσταση της προσφεύγουσας υπό το φως των εξελίξεων μετά την απόφαση του Ομοσπονδιακού Ανώτατου Δικαστηρίου πριν αποφασίσει εάν θα επιβάλει το μέτρο, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τη συμπεριφορά της καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας και τη δυνατότητα, που έχει στη διάθεσή της, να υποβάλει αίτηση για νέα άδεια παραμονής.
Μειοψηφούσα γνώμη
Οι δικαστές Felici και Guerra Martins εξέφρασαν κοινή αντίθετη γνώμη, η οποία επισυνάπτεται στην απόφαση
