Αυθαίρετος αποκλεισμός ιστότοπων χρηστών. Κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης

ΑΠΟΦΑΣΗ

Vladimir Kharitonov (αριθ. προσφ. 10795/14), OOO Flavus κ.α. (αριθ.προσφ.12468/15, 23489/15 και 19074/16), Bulgakov (αρ.προσφ. 20159/15) και Engels κατά Ρωσίας της 23.06.2020 (αρ. προσφ.61919/16).

βλ. εδώ 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Διαδίκτυο και ελευθερία της έκφρασης. Αποκλεισμός ιστότοπων με αυθαίρετο τρόπο.

Οι υποθέσεις αφορούσαν διαφορετικούς τύπους μέτρων αποκλεισμού διευθύνσεων ιστοσελίδων συγκεκριμένα: α) αποκλεισμός  ιστότοπου  με ασφαλές περιεχόμενο για να αποκλειστεί η πρόσβαση σε έναν άλλο ιστότοπο με ίδια διεύθυνση αλλά  με παράνομες πληροφορίες, β) εκτενής αποκλεισμός ιστότοπου λόγω πληροφοριών που δημοσίευε και παρά την διαγραφή των επίμαχων πληροφοριών και γ) ολοκληρωτικός αποκλεισμός ιστότοπου που αποτελούσε «δίοδο» σε άλλες διαδικτυακές σελίδες με εξτρεμιστικό περιεχόμενο.

Το Στρασβούργο τόνισε την σημασία του διαδικτύου στην εφαρμογή  του δικαιώματος στην ελευθερία  της έκφρασης. Η Σύμβαση προβλέπει παρεμβάσεις σε αυτήν την ελευθερία μόνο αν «προβλέπονται από το νόμο» και δεν είναι αυθαίρετες.

Στις υπό κρίση περιπτώσεις το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι αποκλείστηκαν ιστότοποι: α) χωρίς να έχουν παράνομο υλικό, β) με αυθαίρετη απόφαση εισαγγελέα, λόγω των εξτρεμιστικών πληροφοριών των ιστότοπων η οποία όμως ερμηνεία ήταν παράλογη και δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, οι δε πληροφορίες δεν ήταν παράνομες και γ) κατά παράβαση του νόμου που προϋποθέτει αποκλεισμό μόνο συγκεκριμένων πληροφοριών.

Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι αυτό το σαρωτικό μέτρο αποκλεισμού των ιστότοπων  ήταν αυθαίρετο και παραβίασε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης των προσφευγόντων (άρθρο 10 της Σύμβασης).

Έκρινε επίσης ότι τα ένδικα βοηθήματα που διέθεταν οι προσφεύγοντες για να στραφούν εναντίον των διατάξεων αποκλεισμού δεν ήταν αποτελεσματικά και διαπίστωσε παραβίαση και του άρθρου 13 της Σύμβασης.

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

Άρθρο 10

Άρθρο 13

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Vladimir Kharitonov  κατά Ρωσίας

Στα τέλη του 2012 ο προσφεύγων ανακάλυψε ότι η διεύθυνση IP του ιστότοπου του, Electronic Publishing News (www.digital-books.ru), είχε αποκλειστεί από τον ρυθμιστή τηλεπικοινωνιών της Roskomnadzor. Το μέτρο είχε ληφθεί μετά από απόφαση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ελέγχου Φαρμάκων, η οποία ήθελε να εμποδίσει την πρόσβαση σε έναν άλλο ιστότοπο, το rastaman.tales.ru – μια συλλογή λαϊκών ιστοριών με θέμα την κάνναβη – ο οποίος είχε τον ίδιο σέρβερ και διεύθυνση με τον ιστότοπο του προσφεύγοντος.

Ο προσφεύγων προσέφυγε στα δικαστήρια υποστηρίζοντας ότι ο αποκλεισμός της διεύθυνσης IP είχε επίσης αποκλείσει την πρόσβαση στον δικό του ιστότοπο, ο οποίος δεν περιείχε παράνομες πληροφορίες. Τα δικαστήρια επικύρωσαν τον αποκλεισμό του Roskomnadzor ως νόμιμο  χωρίς να αξιολογηθεί η επίδρασή του στον ιστότοπο του προσφεύγοντος.

OOO Flavus κ.α. κατά Ρωσίας

Οι προσφεύγοντες διαθέτουν μέσα ενημέρωσης τα οποία προωθούν το έργο   της αντιπολίτευσης. Ο πρώτος προσφεύγων OOO Flavus, διαθέτει το grani.ru., ο  δεύτερος προσφεύγων ο Garry Kasparov, είναι ο ιδρυτής του www.kasparov.ru, ενός ανεξάρτητου διαδικτυακού ιστοτόπου  και ο τρίτος, OOO Mediafokus, είναι κάτοχος της καθημερινής εφημερίδας (Ezhednevnyy Zhurnal) στο ej.ru, το οποίο δημοσιεύει έρευνες και επικριτικά άρθρα κατά της ρωσικής κυβέρνησης.

Τον Μάρτιο του 2014, η Roskomnadzor απέκλεισε την πρόσβαση στους ιστότοπους των προσφευγόντων κατόπιν αιτήματος του Γενικού Εισαγγελέα, ενεργώντας σύμφωνα με το άρθρο 15.3 του Νόμου περί Πληροφοριών, αναφορικά με περιεχόμενο που φέρεται ότι προωθούσε πράξεις μαζικής διαταραχής ή εξτρεμιστικό λόγο. Δεν απαιτούταν  δικαστική απόφαση.

Οι προσφεύγοντες υπέβαλαν αίτηση για δικαστική επανεξέταση του μέτρου αποκλεισμού, καταγγέλλοντας τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό της πρόσβασης στους ιστότοπούς τους και την έλλειψη προειδοποίησης σχετικά με το συγκεκριμένο προσβλητικό υλικό, το οποίο επομένως δεν μπορούσαν να αφαιρέσουν ώστε να αποκαταστήσουν την πρόσβαση.

Bulgakov κατά Ρωσίας

Τον Νοέμβριο του 2013 ο προσφεύγων ανακάλυψε ότι ο τοπικός πάροχος υπηρεσιών Διαδικτύου είχε αποκλείσει τη πρόσβαση στον ιστότοπό του, Worldview of the Russian Civilization (www.razumei.ru), βάσει δικαστικής απόφασης του Απριλίου 2012, την οποία δεν γνώριζε. Η απόφαση αυτή, που εκδόθηκε βάσει του άρθρου 10 παρ. 6 του νόμου περί πληροφόρησης, στοχοποιεί ένα ηλεκτρονικό βιβλίο το οποίο βρίσκεται στην ενότητα αρχείων του ιστότοπου, που είχε κατηγοριοποιηθεί ως εξτρεμιστική έκδοση. Το δικαστήριο διέταξε ο αποκλεισμός να πραγματοποιηθεί αποκλείοντας την πρόσβαση στη διεύθυνση IP του ιστότοπου του προσφεύγοντος.

Ο προσφεύγων διέγραψε το ηλεκτρονικό βιβλίο μόλις έμαθε για την απόφαση του δικαστηρίου. Ωστόσο, τα δικαστήρια αρνήθηκαν να άρουν το μέτρο αποκλεισμού με την αιτιολογία ότι το δικαστήριο είχε αρχικά διατάξει τον αποκλεισμό όλου του ιστοτόπου μέσω της διεύθυνσης IP του και όχι τον αποκλεισμό αποκλειστικά του προσβλητικού υλικού.

Engels κατά Ρωσίας

Τον Απρίλιο του 2015, ένα δικαστήριο διέταξε τον τοπικό πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου να αποκλείσει την πρόσβαση στον  διαδικτυακό ιστότοπο του προσφεύγοντος το οποίο ασχολιόταν με ζητήματα  ελευθερίας έκφρασης και απορρήτου, RosKomSvoboda (rublacklist.net) μετά από καταγγελία εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι οι πληροφορίες σχετικά με την παράκαμψη φίλτρων περιεχομένου- τα οποία ήταν διαθέσιμα στον ιστότοπο του προσφεύγοντος- δεν θα έπρεπε να διαδίδονται στη Ρωσία καθώς αυτό επέτρεπε στους χρήστες να έχουν πρόσβαση σε εξτρεμιστικό υλικό σε έναν άλλο/τρίτο ιστότοπο. Ο προσφεύγων δεν ενημερώθηκε για τις διαδικασίες.

Μετά την απόφαση του δικαστηρίου, η Roskomnadzor ζήτησε από τον προσφεύγοντα να καταργήσει το προσβλητικό περιεχόμενο, διαφορετικά, ο ιστότοπος θα αποκλείονταν. Συμμορφώθηκε με το αίτημα. Τα δικαστήρια απέρριψαν καταγγελία του προσφεύγοντος χωρίς να εξετάσουν το κύριο επιχείρημά του ότι η παροχή πληροφοριών για εργαλεία και λογισμικά σχετικά με την προστασία του απορρήτου της περιήγησης δεν ήταν αντίθετα με κανέναν ρωσικό νόμο.

ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…

Άρθρο 10

Το Δικαστήριο ομόφωνα διαπίστωσε παραβίαση του του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης και στις τέσσερις υποθέσεις.

Τονίζοντας γενικά τη σημασία του Διαδικτύου για την εφαρμογή του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης και των πληροφοριών, διαπίστωσε ότι τα μέτρα που μπλοκάρουν την πρόσβαση σε ιστότοπους ισοδυναμούσαν με παρέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων να μεταδίδουν πληροφορίες και το δικαίωμα του κοινού να τις λάβει.

Η Σύμβαση προέβλεπε ότι τέτοιες παρεμβάσεις έπρεπε να πληρούν προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι έπρεπε να «προβλέπονται από το νόμο». Ο εν λόγω νόμος έπρεπε, μεταξύ άλλων, να είναι σαφής και προβλέψιμος, να θέτει όρια στη διακριτική ευχέρεια των αρχών· και να  παρέχει προστασία από αυθαίρετες παρεμβολές. Ωστόσο, οι ελλείψεις των διατάξεων ήταν αυτό που οδήγησε σε μεγάλο βαθμό σε διαπίστωση παραβιάσεων του άρθρου 10.

Ο ιστότοπος του κ. Kharitonov είχε αποκλειστεί σύμφωνα με το άρθρο 15.1 του νόμου περί πληροφοριών, ο οποίος απαριθμούσε κατηγορίες παράνομου περιεχομένου σε ιστότοπους. Ωστόσο, ο ιστότοπος του προσφεύγοντος δεν είχε οποιοδήποτε παράνομο υλικό αλλά είχε αποκλειστεί απλώς και μόνο επειδή είχε την ίδια διεύθυνση IP με ιστόποτο ο οποίος είχε τέτοιο υλικό. Επομένως, η παρέμβαση στην υπόθεση του κ. Kharitonov δεν είχε τεκμηριωθεί από το νόμο. Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι τρίτοι παρεμβαίνοντες στην υπόθεση είχαν επισημάνει ότι εκατομμύρια ιστότοποι  παρέμειναν αποκλεισμένοι στη Ρωσία για τον μοναδικό λόγο ότι  μοιράζονταν την ίδια διεύθυνση IP με άλλους ιστότοπους με παράνομο περιεχόμενο.

Οι ιστότοποι στο OOO Flavus κ.λπ. είχαν αποκλειστεί σύμφωνα με το άρθρο 15.3 του νόμου περί πληροφοριών, που επέτρεπε στον Γενικό Εισαγγελέα να ζητήσει τον αποκλεισμό διαφόρων τύπων περιεχομένου, συμπεριλαμβανομένου της πρόσκλησης σε μαζική διαταραχή ή συμμετοχή σε μη εξουσιοδοτημένες δημόσιες εκδηλώσεις.

Αποτυγχάνοντας να συγκεκριμενοποιήσουν τις διευθύνσεις URL, οι αρχές είχαν εμποδίσει τους προσφεύγοντες να καταργήσουν το περιεχόμενο ή να αμφισβητήσουν το αίτημα αποκλεισμού του Γενικού Εισαγγελέα.

Επιπλέον, η διαπίστωση του Γενικού Εισαγγελέα ότι το εν λόγω υλικό ισοδυναμούσε με εκκλήσεις συμμετοχής σε μη εξουσιοδοτημένες δημόσιες εκδηλώσεις ήταν μια ερμηνεία του περιεχομένου του υλικού που δεν είχε βάση στην πραγματικότητα και ήταν αυθαίρετη και προφανώς παράλογη.

Δεν υπήρχε επίσης νομική βάση στην απόφαση εναντίον του www.kasparov.ru για την αναπαραγωγή μιας εικόνας ενός φυλλαδίου που φέρεται να υποκίνησε ανθρώπους στην Κριμαία να διαπράξουν «παράνομες ενέργειες»: ο Γενικός Εισαγγελέας δεν είχε νομική εξουσία να κρίνει τι ήταν παράνομο και τι όχι εκτός της Ρωσικής δικαιοδοσίας.  Σε κάθε περίπτωση, η έννοια των «παράνομων ενεργειών» δεν εμπίπτει στις κατηγορίες περιεχομένου που σύμφωνα με την ενότητα 15.3. έπρεπε να αποκλειστούν.

Το Δικαστήριο εξέτασε επίσης εάν ο ολικός αποκλεισμός πρόσβασης στους ιστότοπους των τριών προσφευγόντων ήταν «απαραίτητος σε μια δημοκρατική κοινωνία». Τόνισε ότι ένας τόσο ολοκληρωτικός αποκλεισμός αποτελούσε ακραίο μέτρο, το οποίο μπορούσε να συγκριθεί με το κλείσιμο εφημερίδας ή τηλεοπτικού σταθμού, και απαιτείται επαρκή αιτιολόγηση. Οποιοσδήποτε αδιάκριτος αποκλεισμός που παρεμπόδιζε νόμιμο περιεχόμενο ή ιστότοπους ως παράπλευρο αποτέλεσμα ενός μέτρου που είχε ως στόχο παράνομο περιεχόμενο, συνιστά αυθαίρετη παρέμβαση στα δικαιώματα των κατόχων τέτοιων ιστότοπων.

Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν είχε δικαιολογήσει την εντολή ολοκληρωτικού αποκλεισμού ή επισημάνει κάποιο νόμιμο σκοπό ή επιτακτική κοινωνική ανάγκη. Επιπλέον, ο ισχυρισμός των προσφευγόντων ότι ο πραγματικός στόχος ήταν να καταστείλει την πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες. Δεν δόθηκε καμία αιτιολογία για τα μέτρα αποκλεισμού κατά των ιστότοπων των προσφευγόντων και το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν είχαν επιδιώξει κανένα νόμιμο σκοπό.

Η επίμαχη νομική διάταξη στην υπόθεση του κ. Bulgakov ήταν το άρθρο 10 παρ. 6 του νόμου περί πληροφοριών, το οποίο επέτρεψε στις αρχές να αποκλείσουν συγκεκριμένο περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένου του ηλεκτρονικού βιβλίου στον ιστότοπό του. Δεν διαφωνεί κανείς ότι το ηλεκτρονικό βιβλίο αποτελούσε εξτρεμιστικό υλικό και ο κ. Bulgakov το είχε αφαιρέσει αμέσως.

Ωστόσο, η απόφαση του εθνικού δικαστηρίου είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του ιστότοπου στο σύνολό του, όχι μόνο του παράνομου περιεχομένου, παρόλο που μια τέτοια μέθοδος δεν περιλαμβάνεται σε καμία νομοθεσία.  Επιπλέον, ο αποκλεισμός διατηρήθηκε ακόμη και μετά την κατάργηση του προσβλητικού περιεχομένου από τον προσφεύγοντα, το οποίο επίσης ήταν παράνομο.

Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παρέμβαση που προέκυψε από την εφαρμογή της διαδικασίας στο πλαίσιο του άρθρου  10 παράγραφος 6 του νόμου περί πληροφοριών είχε ως αποτέλεσμα υπερβολικά και αυθαίρετα αποτελέσματα.

Τέλος, η παρέμβαση στην υπόθεση του κ. Engels, ενός ακτιβιστή από τη Γερμανία για την ελευθερία στο διαδίκτυο, πραγματοποιήθηκε με βάση το άρθρο 15.1 του νόμου περί πληροφοριών, συγκεκριμένα το δεύτερο μέρος του εδ. 5, το οποίο επέτρεπε τον αποκλεισμό ιστότοπων βάσει μιας «δικαστικής απόφασης που χαρακτηρίζει ορισμένο περιεχόμενο του Διαδικτύου ως πληροφορίες των οποίων η διάδοση πρέπει να απαγορεύεται στη Ρωσία».

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι, μέχρι στιγμής η διάταξη δεν απαριθμεί τις κατηγορίες περιεχομένου που ενδέχεται να αποκλειστούν, ήταν υπερβολικά ασαφής και υπερβολικά ευρεία, που δεν ικανοποίησε την απαίτηση προβλεψιμότητας της Σύμβασης. Συγκεκριμένα, οι διαχειριστές ιστότοπων όπως ο κ. Engels δεν μπορούσαν να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους από αυτήν την διάταξη καθώς δε μπορούσαν να γνωρίζουν ποιο περιεχόμενο θα μπορούσε να απαγορευτεί και να οδηγήσει στο αποκλεισμό των ιστότοπων τους.

Πράγματι, η υπόθεση του κ. Engels έδειξε πώς η διάταξη θα μπορούσε να παράγει αυθαίρετα αποτελέσματα. Ο ιστότοπός του είχε αποκλειστεί παρόλο που το δικαστήριο δεν είχε αποδείξει ότι ούτε τα εργαλεία παράκαμψης φίλτρων και λοιπά λογισμικά όπως το τελευταίο ή η παροχή πληροφοριών σχετικά με αυτά, ήταν παράνομες. Ούτε το δικαστήριο εντόπισε  οποιαδήποτε εξτρεμιστική ομιλία ή άλλο  απαγορευμένο περιεχόμενο στην ιστοσελίδα του προσφεύγοντος, αλλά είχε αναφερθεί στη πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία για πρόσβαση σε εξτρεμιστικό περιεχόμενο άλλου ιστότοπου.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η καταστολή πληροφοριών σχετικά με την τεχνολογία για πρόσβαση σε πληροφορίες μέσω διαδικτύου καθώς θα μπορούσε παρεμπιπτόντως να βοηθήσει την πρόσβαση σε εξτρεμιστικό υλικό δεν ήταν διαφορετική από την προσπάθεια περιορισμού πρόσβασης σε εκτυπωτές και φωτοτυπικά μηχανήματα, επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αναπαραγωγή τέτοιου υλικού. Εξαιτίας της απουσίας μιας στενά καθορισμένης και ειδικής νομικής βάσης, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ένα τέτοιο σαρωτικό μέτρο ήταν αυθαίρετο.

Νομικές Διασφαλίσεις

Η διαπίστωση του Δικαστηρίου για παραβίαση του άρθρου 10 στις υποθέσεις των προσφευγόντων βασίστηκε επίσης στην έλλειψη διασφαλίσεων έναντι αυθαίρετων παρεμβολών.

Σε όλες τις περιπτώσεις, δεν δόθηκε προηγούμενη ειδοποίηση για το μέτρο αποκλεισμού και ο νόμος περί πληροφοριών δεν απαιτούσε οποιαδήποτε μορφή εμπλοκής εκ μέρους των ιδιοκτητών ιστότοπων στις διαδικασίες αποκλεισμού. Στην υπόθεση Kharitonov και OOO Flavus κ.α. τα μέτρα αποκλεισμού δεν είχαν επιβληθεί  από δικαστήριο ή άλλο ανεξάρτητο δικαστικό όργανο που παρέχει ένα όργανο στο οποίο θα μπορούσαν να ακουστούν και να εξεταστούν τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Το μέτρο αποκλεισμού δεν είχε επίσης διαφάνεια. Ενώ ήταν δυνατόν να συμβουλευθούν τη ρυθμιστική αρχή του ιστότοπου για έλεγχο αποφάσεων αποκλεισμού και αποκλεισμένων ιστότοπων, δεν δόθηκε πρόσβαση στους λόγους για την επιβολή  ενός τέτοιου μέτρου ή πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο ένστασης.

Κατά τη διαδικασία επανεξέτασης του μέτρου αποκλεισμού, τα δικαστήρια εξέτασαν μόνο εάν η ρυθμιστική αρχή είχε συμμορφωθεί με το νόμο. Ωστόσο, δεν είχαν πραγματοποιήσει συμβατές με τη Σύμβαση αξιολογήσεις της επίδρασης του μέτρου.

Ο νόμος δεν απαιτούσε από τις αρχές να προβούν σε εκτίμηση των επιπτώσεων των μέτρων αποκλεισμού πριν από την εφαρμογή τους ή να δικαιολογήσουν τον επείγοντα χαρακτήρα της άμεσης επιβολής τους, χωρίς να δίδεται στα ενδιαφερόμενα μέρη η ευκαιρία να καταργήσουν το παράνομο περιεχόμενο ή να υποβάλουν αίτηση για δικαστικό έλεγχο.

Το Δικαστήριο δεν βρήκε καμία ένδειξη ότι οι δικαστές που εξέτασαν τις καταγγελίες των προσφευγόντων είχαν σταθμίσει τα διάφορα συμφέροντα που διακυβεύονταν, ιδίως με την αξιολόγηση της ανάγκης αποκλεισμού της πρόσβασης σε ολόκληρο τον ιστότοπο. Μια αξιολόγηση με βάση την Σύμβαση θα έπρεπε να είχε λάβει υπόψη, μεταξύ άλλων στοιχείων, το γεγονός ότι ένα τέτοιο μέτρο αποκλεισμού, με την παροχή μεγάλων ποσοτήτων απρόσιτων πληροφοριών, είχε περιορίσει ουσιαστικά τα δικαιώματα των χρηστών του διαδικτύου και είχε σημαντική παράπλευρη επίδραση. Το Δικαστήριο σημείωσε ιδίως ότι σε καμία από τις τέσσερις υποθέσεις δεν είχαν εφαρμοστεί από τα δικαστήρια η απόφαση αριθ. 21/27.06.2013, η οποία απαιτούσε από τα δικαστήρια να λάβουν υπόψη τα κριτήρια που καθορίζονται στη Σύμβαση κατά την ερμηνεία τους από το Δικαστήριο.

Άρθρο 13 σε συνδυασμό με το άρθρο 10

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι κανένα από τα δικαστήρια στις υποθέσεις των προσφευγόντων δεν είχε εξετάσει την  ουσία των αναμφισβήτητων καταγγελιών για παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους.

Στην υπόθεση Kharitonov, δεν είχαν εξετάσει τη νομιμότητα ή την αναλογικότητα των επιπτώσεων της απόφασης αποκλεισμού  του ιστότοπου του προσφεύγοντος, ενώ στην υπόθεση OOO Flavus κ.α., δεν είχαν εξετάσει την αδυναμία των αρχών  να συμμορφωθούν με τη νομική απαίτηση αναγνώρισης των ιστοσελίδων ή την αναγκαιότητα και αναλογικότητα των μέτρων αποκλεισμού ή το υπερβολικό εύρος του πεδίου  εφαρμογής τους.

Το Δικαστήριο  στην υπόθεση Bulgakov δεν είχε εξετάσει τη νομική διάκριση μεταξύ ιστότοπου και ιστοσελίδας  όπως και δεν εξέτασε  την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα του μέτρου αποκλεισμού, και τις υπερβολικές επιπτώσεις της επιλεγμένης μεθόδου εφαρμογής του. Στην υπόθεση Engels , δεν είχε ασχοληθεί με τη φύση των πληροφοριών σχετικά με συγκεκριμένες τεχνολογίες και δεν εξέτασε την αναγκαιότητα και αναλογικότητα του μέτρου αποκλεισμού.

Κανένα από τα ένδικα βοηθήματα που διέθεταν οι προσφεύγοντες δεν ήταν αποτελεσματικό και συνεπώς υπήρξε παραβίαση του άρθρου 13 σε συνδυασμό με το άρθρο 10 σε κάθε περίπτωση.

Δίκαιη ικανοποίηση (άρθρο 41)

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ρωσία όφειλε να καταβάλει στους προσφεύγοντες στις τέσσερις υποθέσεις 10.000 ευρώ σε κάθε προσφεύγοντα για ηθική βλάβη. Έκρινε επίσης ότι η Ρωσία έπρεπε να πληρώσει τα έξοδα και δαπάνες.

Μειοψηφούσες απόψεις

Οι δικαστές Lemmens, Dedov και Poláčková εξέδωσαν χωριστές σύμφωνες γνώμες στις υποθέσεις Vladimir Kharitonov κατά Ρωσίας και Bulgakov κατά Ρωσίας που προσαρτώνται στις αντίστοιχες αποφάσεις (επιμέλεια echrcaselaw.com).

 


ECHRCaseLaw
Close Popup

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε καλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο. Συμφωνώντας, αποδέχεστε τη χρήση των cookies σύμφωνα με την Πολιτική Cookies.

Close Popup
Privacy Settings saved!
Ρυθμίσεις Απορρήτου

Όταν επισκέπτεστε μία ιστοσελίδα, μπορεί να λάβει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον browser σας, κατά βάση υπό τη μορφή cookies. Εδώ μπορείτε να ρυθμίσετε τη συγκατάθεσή σας σε όλα αυτά.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

Google Analytics
We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Απορρίψη όλων των υπηρεσιών
Save
Δέχομαι όλες τις υπηρεσίες