Ηλεκτρονική κοινοποίηση διοικητικής απόφασης για επέκταση άδειας πίστας μοτοκρός. Μη παραβίαση δικαιώματος πρόσβασης σε δικαστήριο
ΑΠΟΦΑΣΗ
Stichting Landgoed Steenbergen κ.α. κατά Ολλανδίας της 16.02.21 (αριθ. προσφ. 19732/17)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ηλεκτρονική κοινοποίηση σχεδίου απόφασης και απόφασης για επέκταση υπηρεσιών σε πίστα μοτοκρός. Πρόσβαση σε δικαστήριο.
Οι προσφεύγοντες ισχυρίστηκαν ότι παραβιάστηκε η πρόσβασή τους σε δικαστήριο, καθώς δεν έλαβαν καταλλήλως γνώση για την απόφαση αδείας επέκτασης υπηρεσιών της πίστας, ώστε να μπορέσουν να την προσβάλουν.
Το ΕΔΔΑ, λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό ποσοστό ενσωμάτωσης του διαδικτύου στην Ολλανδία και το γεγονός ότι η πρακτική κοινοποίησης και δημοσίευσης αποφάσεων αποκλειστικά μέσω διαδικτύου είχε ήδη τεθεί σε ισχύ για κάποιο χρονικό διάστημα αφού είχε προβλεφθεί με νομοθετική διάταξη, έκρινε ότι ήταν νόμιμο και αποδεκτό να κοινοποιούνται τέτοια έγγραφα μόνο στο διαδίκτυο και ότι οι προσφεύγοντες δεν είχαν αποδείξει ότι δεν τους δόθηκε σαφής, πρακτική και αποτελεσματική ευκαιρία να υποβάλουν παρατηρήσεις και να ασκήσουν ένδικα μέσα.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ομόφωνα ότι δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος πρόσβαση σε δικαστήριο (έκφανση της δίκαιης δίκης, άρθρο 6 § 1 της ΕΣΔΑ).
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 6
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Οι προσφεύγοντες Stichting Landgoed Steenbergen, Hermine Sofia Maria van Veen, Walter Henricus Franciscus Vendel και Andreas Bottema, είναι ολλανδικά ιδρύματα και τρεις Ολλανδοί υπήκοοι αντίστοιχα. Οι τρεις τελευταίοι προσφεύγοντες γεννήθηκαν τα έτη 1963, 1962 και 1961 αντίστοιχα και ζουν στο Wapenveld. Το προσφεύγων ίδρυμα έχει έδρα επίσης στο Wapenveld.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, ο διαχειριστής μίας πίστας μοτοκρός ζήτησε άδεια από την αρμόδια υπηρεσία για επέκταση των ωρών λειτουργίας της πίστας και των δραστηριοτήτων της. Η Περιφέρεια Γκέλντερλαντ κοινοποίησε μέσω μίας διαδικτυακής ειδοποίησης την απόφασή της να χορηγήσει την αίτηση, για την οποία δεν έλαβε αντιρρήσεις.
Οι προσφεύγοντες έλαβαν γνώση για πρώτη φορά της απόφασης αυτής στις 4 Νοεμβρίου 2014 και αμέσως άσκησαν έφεση στο Τμήμα Διοικητικής Δικαιοδοσίας του εγχώριου Συμβουλίου της Επικρατείας, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν ήταν σαφές αν το σχετικό έγγραφο της απόφασης είχε δημοσιευθεί. Η έφεση απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη. Το εθνικό δικαστήριο έκρινε ότι η κοινοποίηση μέσω Διαδικτύου αποτελούσε νόμιμη δημοσίευση για τους σκοπούς συμμόρφωσης με το νόμο, τη Σύμβαση και τη νομολογία. Το εθνικό δικαστήριο επισήμανε, ειδικότερα, ότι σχετική νομοθετική ρύθμιση για ηλεκτρονική κοινοποίηση, που προέβλεπε κοινοποίηση στο Διαδίκτυο, είχε ήδη τεθεί σε ισχύ.
Στηριζόμενοι στα άρθρα 6 § 1 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη), οι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν, ιδίως, ότι η ειδοποίησή τους για το σχέδιο απόφασης και την απόφαση (που χορηγούσε την άδεια) μόνο μέσω Διαδικτύου είχε παραβιάσει το δικαίωμα πρόσβασής τους σε δικαστήριο, καθώς δεν γνώριζαν τόσο το σχέδιο απόφασης, όσο και την απόφαση.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Το ΕΔΔΑ επανέλαβε ότι το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο μπορεί να υπόκειται σε περιορισμούς, δεδομένου ότι η πρόσβαση εξαρτάται από κρατική ρύθμιση. Το ΕΔΔΑ δέχθηκε ότι η ηλεκτρονική επικοινωνία μεταξύ των αρχών και των πολιτών θα μπορούσε να συμβάλει στον στόχο μιας πιο προσβάσιμης και καλύτερης λειτουργίας της δημόσιας υπηρεσίας. Ωστόσο, υπήρχε ο κίνδυνος να παραβλεφθούν ορισμένοι πολίτες.
Στην παρούσα υπόθεση, το Δικαστήριο σημείωσε ότι δόθηκε κοινοποίηση του σχεδίου της απόφασης άδειας και η ίδια η απόφαση μόνο μέσω Διαδικτύου και ότι ήταν δυνατό να ασκηθεί έφεση κατά της απόφασης μόνο εάν ο εκκαλών είχε ήδη γνωστοποιήσει τις παρατηρήσεις του. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, το υψηλό ποσοστό ενσωμάτωσης του διαδικτύου στην Ολλανδία και το γεγονός ότι η πρακτική δημοσίευσης αποφάσεων και ειδοποιήσεων αποκλειστικά μέσω διαδικτύου είχε ήδη τεθεί σε ισχύ για κάποιο χρονικό διάστημα και είχε δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες κατά τη θέσπιση του νομικού πλαισίου, το Στρασβούργο διαπίστωσε ότι οι προσφεύγοντες δεν είχαν προβάλει επιχειρήματα που θα επέτρεπαν στο Δικαστήριο να συμπεράνει ότι δεν τους δόθηκε σαφής, πρακτική και αποτελεσματική ευκαιρία να υποβάλουν παρατηρήσεις επί του επίδικου θέματος και να ασκήσουν ένδικα μέσα.
Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος πρόσβασης, που αποτελεί ειδικότερη έκφανση της δίκαιης δίκης (άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης).
